Nr.130 eindigde met: “Maar voordat dit alles gebeurde kwam er een vraag van de andere kant van België…….!” (Zie richardandmarina.net).

Mijn eerste Canadese medewerker met wie ik samen de eerste gemeente gesticht had in Antwerpen, verliet het werk van de Heer in 1976. Na enige tijd keerden hij en zijn vrouw terug naar Canada en beiden zijn nu bij de Heer. Wij hadden een paar heel goede jaren met elkaar gehad en iedere woensdagnamiddag, als de kinderen geen school hadden, kwamen onze twee gezinnen samen om een spelletje te spelen en om daarna samen echte goede Belgische frieten te eten. Onze meisjes hebben hier heel fijne herinneringen aan.

Terwijl ik vanuit Antwerpen oostwaarts trok en verhuisde naar Beerse, ging mijn medewerker westwaarts en begon met een Bijbelstudie in een dorp ten noordwesten van Gent in de provincie Oost Vlaanderen. Toen hij stopte, nam het koppel waar de Bijbelstudies aan huis was, ik zal ze Luc en An noemen, contact op met mij en vroeg of ik de studies kon voortzetten. Het was een lange rit voor mij, tussen 1½ en 2 uur, afhankelijk van het verkeer. Maar na gebed hiervoor, stemden wij in, en zo, in de Herfst van ’76, reden we iedere vrijdag na school met de kinderen daar naar toe. Ik gaf de studie en Marina had een aantal kinderen in een aparte kamer waar zij met haar accordeon de kinderen liedjes aanleerde en Bijbelverhalen vertelde. Wij bleven slapen bij Luc en An omdat de studie meestal heel laat gedaan was. De kinderen waren al in bed tegen de tijd dat we afsloten.

Maar mijn medewerker was zo zeker geweest van de leiding van de Heer ivm die studie en een nieuw werk in die streek, dat hij al een huis gehuurd had in een naburig dorp om daar in de toekomst in te trekken. Het huis was echter gebruikt door een motorbende, de Hels Angels en was in een verschrikkelijke conditie. En nu werd ons de vraag gesteld, of wij bereid zouden zijn te verhuizen en het huurcontract over te nemen om hier een nieuw werk te beginnen? Er moest heel veel aan het huis gedaan worden en hoe zou dat gaan daar wij zo ver weg woonden? Zouden wij het werk in Limburg kunnen verlaten? Allerlei vragen kwamen naar boven, maar we spraken er met de Gelling’s in Peer over, en baden serieus voor de leiding van de Heer. Toen werd het ons duidelijk wat we moesten doen……………..! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.129 eindigde met: “Toen we samen waren vertelde Bea dat zij Jezus al lange tijd geleden aanvaard had. Toen ik dat hoorde, daagde ik haar uit om haar huis open te stellen voor een wekelijkse Bijbelstudie……!” (Zie richardandmarina.net)

Ze was onmiddellijk volledig bereid en ik was opgetogen omdat ik iedere keer als we een Bijbelstudie starten in een nieuwe plaats, al in de toekomst een nieuwe gemeente zag ontstaan. En zo begon in de herfst van ’76 haar woonkamer vol te lopen met nieuwsgierige mensen, familieleden, vrienden en anderen die ze uitgenodigd had. Ze kregen allemaal een Bijbel en de week daarop kwamen sommigen terug met papiertjes in hun Bijbel bij dingen die ze niet begrepen en dan hadden we heel lange interessante discussies tot laat in de nacht. We vlogen dan van de ene tekst in de Bijbel naar de andere en zij waren dan zo verrast door alles wat ze in de Schrift vonden. En er werd ook veel gerookt, zodat wanneer ik thuiskwam en bij mijn lieve vrouw in bed kroop, zei uitriep, “Bah, wat ruik je vies….! 🙂

Al spoedig waren er een aantal die de Heer Jezus aangenomen hadden en echte wedergeboren christenen waren geworden. Ik stond keer op keer verwonderd over de kracht van Gods woord en hoe het de gedachten en levens van mensen zo kon veranderen. We reden naar Beerse met auto’s vol mensen die zich wilden laten dopen en de Heer gehoorzaam wilden zijn. Er was heel veel vreugde. Deze jonge christenen gingen de eerste tijd naar de gemeente in Peer, om “brood te breken”, of het Avondmaal te vieren, zoals het ook genoemd wordt. En de kinderen konden daar naar zondagsschool. Enige tijd later ontstond er een gemeente in Koersel en ging men daar gaan totdat er een gemeente gesticht werd in Lommel zelf. Marina en ik hebben in het begin meegeholpen. Na het Avondmaal predikte ik en Marina gaf zondagsschoolles aan de kinderen en gebruikte haar accordeon om met hen te zingen. Dat waren fantastische tijden. Het was geweldig te zien wat een honger deze jonge gelovigen hadden naar Gods woord en hoe ze groeiden in hun geloof. Dit was echt Nieuw Testamentische christenheid, zo eenvoudig en toch zo mooi.

Maar voordat dit alles gebeurde kwam er een vraag van de andere kant van België……! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.128 eindigde met: “Tot nu toe was ’76 een veelbewogen jaar geweest, maar er ging nog veel meer gebeuren……!” (Zie richardandmarina.net).

Van Alberta keerden we terug naar Marina’s ouders boerderij en verbleven daar nog voor een korte tijd. Onze meisjes vonden het fantastisch om bij hun grootouders te zijn, die zij weer voor enkele jaren niet zouden zien. Toen reden we terug naar Zuid West Ontario. Voordat we terugvlogen naar België ging ik naar de garage waar ik eerder een Ford gekocht had voor $1,500.00. We hadden er duizenden km mee gereden zonder enige problemen, behalve dat we er wat nieuwe banden op moesten doen. De garage kocht de auto terug voor $1,200.00, spreek van nog een klein wonder! Geloofd zij de Heer.

Zoals vermeld in een eerdere episode, vloog ik ongeveer 1½ week voor onze eigenlijke terugkeer datum, naar België omwille van de begrafenis van Miriam. Marina en onze drie dochters kwamen dan later en hadden een nogal interessante reis. Omwille van de lange rit naar New York, hadden we hun tickets kunnen wijzigen en vlogen zij van Buffalo naar New York en vandaar naar België. Maar enige dagen voordat ze vertrokken was onze jongste dochter Rini op bezoek bij Nederlandse vrienden die nog klompen hadden staan. Rini wou die eens uit proberen maar viel en verstuikte haar enkel. Dus moest zij op de vliegvelden in een rolstoel zitten, maar zij vond het niet erg om rond gereden te worden en had, ondanks de pijn, toch veel plezier. 🙂

Er waren nu verscheidene Bijbelstudies in Limburg en één van deze in Peer groeide zo zeer dat we hem splitsen moesten. En zo ontstond er in het voorjaar van ’76 een nieuwe studie met een groep in Overpelt. Het werk daar groeide ook en enkele jaren later werd er een gemeente gesticht die er nog steeds is en blijft groeien, prijs de Heer!

Ik heb al in een vorige episode vernoemd dat een vrouw die aanwezig was op de begrafenis van Miriam, naar haar huis in Lommel reed en toen meteen naar een vriendin (laten we haar Bea noemen) om haar te vertellen wat ze meegemaakt had en ook, dat ze Robert en mij bij haar thuis uitgenodigd had. Bea was geweldig geïnteresseerd en vroeg of ze mocht komen om ons te ontmoeten. Toen we samen waren vertelde Bea dat zij Jezus al lange tijd geleden aanvaard had. Toen ik dat hoorde, daagde ik haar uit om haar huis open te stellen voor een wekelijkse Bijbelstudie……………! (Ga naar Overpeinzingen).

P.S. Hebt u nr.126 gelezen en opgemerkt dat God nog steeds wonderen doet?

Nr.127 eindigde met: “Bij ons was er dan nog een bijkomend probleem, want waar was “thuis”? In België, of in Ontario waar onze thuisgemeente was en vele vrienden, of in het Westen van Canada waar onze meisjes geboren waren en waar Marina’s familie woonde…………?” (Zie richardandmarina.net).

We hadden “thuis” in België voor korte tijd verlaten en waren nu “thuis” in Ontario waar we tijd doorbrachten met onze thuisgemeente, waar ik sprak in verschillende gemeenten en we vrienden bezochten. Na enige tijd begonnen we aan onze reis naar ons “thuis” in het Westen, terwijl we in een aantal steden zoals Sault Ste Marie, Thunderbay en Winnipeg stopten om in gemeenten te spreken. Van daar reden we naar Gouldtown, Saskatchewan, naar Marina’s ouders. We logeerden daar voor enige tijd waarna we in samenkomsten spraken in Moose Jaw, Regina en Saskatoon, en daar familie en vrienden bezochten. Toen naar Glaslyn, ten noorden van North Battleford, waar Marina’s oudste broer woonde en waar we in het verleden hele fijne Vakantie Bijbelscholen hadden gehouden. We reden door naar de provincie Alberta waar ik sprak in gemeenten in Edmonton, Red Deer en Calgary en waar we ook familie en vrienden bezochten.

U vraagt zich misschien af of het nodig was om al deze gemeenten en mensen zowel in Ontario als ook in het Westen te bezoeken. Het antwoord is, jazeker! U moet niet vergeten dat dit de mensen waren die voor ons gebeden hadden en ons van tijd tot tijd ook financieel gesteund hadden. Wij hebben nooit een salaris gehad, maar hebben op de Heer vertrouwd om in onze noden te voorzien, wat Hij ook gedaan heeft, door mensen en gemeenten te gebruiken. Sommigen gaven regelmatig, anderen één of meerdere keren per jaar. Voor hen was het geweldig te horen dat God hun gebeden verhoord had en dat hun dollars goed gebruikt waren. En ook al was het een drukke en vermoeiende tijd, het was zulk een vreugde deze mensen te mogen ontmoeten. Zonder hen hadden we Gods werk in België niet kunnen doen, het was echt team werk. Zij waren zo verheugd te horen wat de Heer aan het doen was en wij waren zo blij hen te kunnen vertellen over levens die totaal veranderd waren door Gods Woord. Keer op keer citeerden wij Paulus zijn woorden aan de Romeinen, “Ik schaam mij het evangelie niet want het is een kracht Gods tot behoud.” En dit was zo overduidelijk, het evangelie van Christus is het krachtigste middel om niet alleen het zondige hart van de mensen te veranderen, maar ook de maatschappij. Zij waren zo bemoedigd, en wij ook! Alle eer aan de Heer!

Tot nu toe was ’76 een veelbewogen jaar geweest, maar er ging nog veel meer gebeuren……!(Ga naar Overpeinzingen).

Nr.126 eindigde met:“Terwijl we naar de zaal liepen waar koffie en broodjes klaar stonden, voelden we de eerste regendruppels, en het regende de rest van de dag, en de volgende. Inderdaad, een echt wonder…..! Alle eer aan de Heer!”

Inderdaad, alle eer aan de Heer. Maar dat niet alleen, de begrafenis had vele harten geraakt. Ik denk vooral aan een vrouw die geweldig onder de indruk was, vooral door Robert zijn houding, in plaats van te rouwen, verheugde hij zich in de Heer. Zij woonde in een naburig dorp en toen ze thuis kwam reed ze meteen naar een vriendin om haar hierover te vertellen, wat later resulteerde in een wekelijkse Bijbelstudie en nog later in een nieuwe gemeente, maar daar kom ik nog wel op terug. We gaan eerst de draad oppakken in Canada.

In de tweede helft van juni waren we van Luxemburg, via IJsland naar New York gevlogen omdat dat toen het goedkoopste was. Op het vliegveld in New York stond Ollie Shantz, de broeder die ons een nieuwe gehuurde auto had gebracht, nadat de eerste in een ongeluk in elkaar was gereden (zie nr.107), en zijn vrouw Elsie ons op te wachten. Ze hadden de dag daarvoor meer dan 800 km gereden, in een motel geslapen en waren nu klaar om ons naar Ontario te rijden, waar we zouden verblijven bij goede vrienden op een boerderij niet ver van onze thuisgemeente. Er zaten 7 mensen plus al onze bagage in de auto, een grote Chevrolet, dus geen probleem, gewoon heel gezellig. 🙂

En dus nu waren we thuis “op verlof”, wat nu “home assignment” (“thuisopdracht”) wordt genoemd, omdat het woord verlof het idee geeft van vakantie, en dat is het zeker niet. Het betekent een hoop reizen om in verschillende gemeenten te spreken, om ondersteuners, familie en vrienden te bezoeken, terwijl er dikwijls bijna iedere nacht in een ander bed geslapen wordt. Veel zendelingen zijn blij terug op het zendingsveld te zijn, omdat ze daar een meer geregeld leven kunnen lijden. En voor velen wordt het zendingsveld meer “thuis” dan het “thuisland.” Veel zendingskinderen hebben een identiteitsprobleem, de onze ook, “Zijn wij Canadezen of Belgen?” Sommige kinderen hebben hier niet zo’n probleem mee, maar anderen wel en daarom dienen we voor hen te bidden. Bij ons was er dan nog een bijkomend probleem, want waar was “thuis”? In België, of in Ontario waar onze thuisgemeente was en vele vrienden, of in het Westen van Canada waar onze meisjes geboren waren en waar Marina’s familie woonde…………? (Ga naar Overpeinzingen).