Nr.112 eindigde met: “Martin had bij hen aangedrongen om eens met mij samen te komen, maar zij waren nogal terughoudend. Nu echter waren ze bereid voor een ontmoeting, maar ze brachten wel twee Katholieke priesters mee…………!” (Zie richardandmarina.net).

Het werd een heel interessante avond. De discussie tussen de twee priesters en mij verliep heel beleefd, ook al confronteerde ik hen met de ene vraag na de andere waarop ze geen echte antwoorden hadden. Natuurlijk kenden zij vele van de teksten die ik aanhaalde, maar zeiden dat die niet letterlijk genomen mochten worden. Ik bleef doorgaan totdat het duidelijk werd dat zij zich niet op hun gemak voelden en zich excuseerden met te zeggen dat ze nog een afspraak hadden. Nadat zij vertrokken waren liet ik Phillip de ene tekst na de andere hardop voorlezen die antwoord gaven op de vragen die ik gesteld had. Toen ze naar huis gingen namen ze de Bijbels die ik hen gegeven had mee en veel later vertelde Ingrid mij dat op weg naar huis Phillip gezegd had, ”Die Richard, die interesseert mij niet, maar de Bijbel ga ik lezen.” Ik weet wel wat hij bedoelde, het was niet de persoon Richard die zijn hart aangeraakt had, maar de Bijbel. Ik heb dikwijls tegen mensen gezegd dat het niet om mij of om ons draaide, maar om Gods Woord. “U hoeft niet bij ons te komen, zolang u maar naar de Heer en Zijn Woord gaat.”

Ik had hun interesse bemerkt en bezocht hen regelmatig. Ingrid was daar eerst niet zo blij mee, daar zij zich meer met de Katholieke Kerk verbonden voelde dan Phillip. Hij bleef met priesters spreken en hen vragen wat hij moest doen om in de hemel te geraken. Hun antwoorden verschilden maar kwamen wel op hetzelfde neer, namelijk, dat hij zijn best moest doen. Op een zekere zondagavond in de winter van 1974 nodigden zij een bevriend echtpaar uit om mij eens te ontmoeten. Die mensen brachten ook een priester mee, maar zijn antwoorden waren nogal vaag en oppervlakkig en zeker niet bevredigend voor Phillip. En zo begonnen de Bijbelse antwoorden die ik hem gaf vrucht te dragen en spoedig zou er iets wonderlijks gebeuren. Ik verliet hun huis om 2 uur ’s nachts met vreugde en verwachting in mijn hart……! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.111 eindigde met: “Maar voor de rest, waar moest al het geld van komen voor dit alles……..?(Zie richardandmarina.net).

Ja, nu terugkijkende, vraag ik me nog steeds af, van waar kwam al dat geld? Omdat we met vrijwilligers werkten moesten zij niet betaald worden, wel maakten wij maaltijden en koffie, en hadden extraatjes voor hen. Maar al het materiaal, cement, verf voor binnen en buiten, plafond materiaal, elektrisch materiaal, waterleiding en riool materiaal, enz. enz. moest allemaal gekocht worden. Maar de financiën kwamen binnen, een deel van de jonge gelovigen, een deel van onze medewerkers, maar het meeste kwam uit Canada, onze steun ging geweldig omhoog zonder dat wij om fondsen vroegen, echt verbazingwekkend en een duidelijk bewijs dat dit het werk van de Heer was, we geven Hem dan ook alle eer!

’s Zondagmorgens reden Marine en ik met onze dochters naar Beerse voor de ochtend dienst, ongeveer 45 minuten rijden. We hadden eerst een opening met zang en aankondigingen, waarna de kinderen naar hun zondagschool klasjes gingen. Marina was hier verantwoordelijk voor omdat Marjorie de Nederlandse taal nog niet kende, maar wel meehielp. De volwassenen hielden dan Avondmaal met een boodschap er na. Daarna reden wij naar huis om dingen klaar te zetten voor de Bijbelstudie in onze woonkamer ’s avonds. Na enige tijd begonnen we ook met één keer op de maand ‘s avonds Avondmaal te vieren zoals in Beerse.

Op de eerste avond dat we zo samenkwamen was er een dokter uit Peer aanwezig, een fijne Katholieke man, maar niet een wedergeboren christen. Ik zal hem Phillip noemen, en zijn vrouw die niet aanwezig kon zijn omdat ze hoogzwanger was, Ingrid. Omdat ik wist dat hij nog geen echt kind van God was, legde ik de betekenis van het Avondmaal heel goed uit en ook wie er kon deelnemen. Phillip begreep het en liet het brood en de beker voorbij gaan. Ik had Phillip en Ingrid enige tijd daarvoor in de herfst van 1974 ontmoet bij Martin en Lydie Symons, onze toekomstige voltijdse werkers, thuis. Martin had bij hen aangedrongen om eens met mij samen te komen, maar zij waren nogal terughoudend. Nu echter waren ze bereid voor een ontmoeting, maar ze brachten wel twee Katholieke priesters mee…………! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

Nr.110 eindigde met: “Maar nu konden we niet ophouden de Heer te danken dat Hij ons hier gezonden had en dat we deel mochten hebben aan dit wonderlijke werk, en dit was nog maar het begin…….!(Zie richardandmarina.net).

We schrijven 1975 en zijn nu verhuisd van de molen in Beerse naar ons huis in Koersel, in de provincie Limburg in oost België. Er naast is nog een provincie Limburg, maar dat is Nederland. Ik ging daar in de stad Heerlen naar de middelbare school en ben ook van daar in 1958 geëmigreerd naar Canada. Dus zijn we nu hier en er hangt opwinding in de lucht en wel om vier redenen: 1. Meer en meer mensen komen tot de Heer, vooral in Limburg, terwijl de Bijbelstudies blijven groeien. 2. Er wordt hard gewerkt aan de grote zaal van de molen in Beerse, maar het zal nog wel een tijdje duren voordat het klaar is voor al de doopdiensten die daar gehouden gaan worden. Herinnert u zich de woorden nog, “Het zal er gonzen van mensen”? (Zie nr.96) 3. De verbazende voorzieningen van de Heer voor het werk aan de molen. 4. Twee zending echtparen komen er bij, Martin en Marjorie Luesink in Beerse, en Henk en Beryl Gelling die in juni bij ons in Limburg gaan komen wonen.

Gezien we nu in Koersel woonden kon ik meer aandacht geven aan de jonge gelovigen en de Bijbelstudies daar. Maar ik bleef ook enkele malen per week naar Beerse gaan voor Bijbelstudies en om mee te helpen met het werk aan de molen. Vooral de zaterdagen waren druk, omdat een aantal jonge gelovigen kwam meehelpen met de renovaties. De grote zaal was gebruikt als kippenhok, dus je kunt je wel voorstellen hoe het er uit zag! Voordat we een nieuwe cement vloer konden leggen, moesten we waterleidingen, afvoerpijpen, rioolpijpen en wc’s aanleggen. De muren moesten bewerkt en geschilderd worden, en het plafond volledig vernieuwd. Dan ook nieuwe verlichting in het plafond en een heel aantal andere dingen, teveel om op te noemen. Er werd een groot doopvond gemaakt met stenen die onze huisbaas, die een steen fabriek had, ons gratis schonk, waarvoor we heel dankbaar waren. Maar voor de rest, waar zou al het geld van komen voor dit alles……..? (Ga naar Overpeinzingen).

 

Nr.109 eindigde met: “Spoedig zouden we in Limburg wonen, vertrouwend op de Heer voor de start van onze derde gemeente……!” (Zie richardandmarina.net).

Ja, een derde gemeente en we waren nog maar drie jaar in België. Het ging goed met de gemeente in Antwerpen en ook de veel kleinere gemeente in Beerse kende vooruitgang. We waren ons bewust van de werking van Gods Geest. Wij deden geen speciale evangelisatie, zoals van deur to deur gaan of het houden van campagnes. Ik begon een aan huis Bijbelstudie met een kleine groep. De mensen waren totaal onwetend wat de Bijbel betrof, daar ze er nog nooit een gehad hadden, en ze waren zo verbaasd over wat ze vonden. Ze keken mij aan met grote ogen, en soms met open mond (:-) terwijl ik hen vertelde dat ik zeker was dat ik naar de hemel zou gaan moest ik komen te sterven. Nog nooit hadden ze iemand dat horen zeggen. En natuurlijk kwamen ze dan met vragen zoals, “bent u dan beter dan wij?” Of, “hebt u al zoveel goede werken gedaan?”

Wat een vreugde om dan het evangelie te mogen uitleggen, hen te vertellen dat ik geen haar beter was dan zij, en dat ik net zo’n grote zondaar was als zij, maar dat Jezus gestorven was en mijn schuld betaald had op het kruis, terwijl Hij uitriep, “Het is volbracht,” het is betaald. En dat God zegt dat als we onze zonden erkennen en ons naar Hem keren en aanvaarden wat Jezus gedaan heeft, we behouden worden. Opnieuw die vreugde door de verraste uitdrukking op hun gezicht te zien, ze konden dit bijna niet geloven, toch deden sommigen dat tamelijk snel en ondervonden de wedergeboorte en natuurlijk, konden daar dan niet over zwijgen. Hun handel en wandel veranderden zozeer dat het de aandacht van anderen trok, die nieuwsgierig geworden, soms mee kwamen naar de studie. Het was zulk een wondermooie ervaring het werk van Gods Geest te mogen meemaken. Eigenlijk hadden wij niet naar België willen komen. Marina wou naar Afrika en ik wilde niet terug naar dat dichtbevolkte Europa. Maar nu konden we niet ophouden de Heer te danken dat Hij ons hier gezonden had en dat we deel mochten hebben aan dit wonderlijke werk, en dit was nog maar het begin…….! (Ga naar Overpeinzingen).