Nr.143 eindigde met: “Maakt u deel uit van een gemeente of kerk met zulk een visie? Indien niet, spreek met uw kerkleiders hierover en bemoedig hen hierin. Geweldige dingen kunnen dan gebeuren, zoals we zagen in Limburg……….!” (Zie richardandmarina.net).

Ja, laten we nu eens teruggaan naar Limburg want er waren daar interessante ontwikkelingen. Terwijl er echt vooruitgang was in Oost Vlaanderen, zagen we dat ook in Limburg. Ik ging daar nog steeds regelmatig, en ook naar Beerse, omdat onze goede vrienden, Martin en Marjorie Luesink aanvoelden dat ze terug moesten keren naar Canada, waar Martin voor een jaar voor Henk’s boerderij zorgde, waarna ze verhuisden naar Regina, Saskatchewan, omdat Marjorie zich verantwoordelijk voelde om voor haar zieke moeder te zorgen. Martin werkte voor het Canadian Bible College daar. Ze hebben vijf kinderen grootgebracht waarvan de oudste dochter nu met haar man de Heer dient in Griekenland, en de jongste dochter de vrouw is van een voorganger in Alberta. Maar hun vertrek uit Beerse zorgde natuurlijk voor extra werk voor mij. Ik kom hier later nog op terug.

Henk en Beryl Gelling keerden in 1978 terug naar Canada, nadat de driejarige periode waartoe zij zich verbonden hadden, afgelopen was. Maar omdat de Koersel gemeente nog jong en tamelijk klein was, besloten de Gelling’s, samen met de oudsten van hun gemeente, om naar Belgie terug te gaan voor nog eens een periode van drie jaar. Tegen 1980 echter beseften zij dat ze heel wat langer in Belgie zouden blijven en besloten zij naar Canada te gaan om hun boerderij te verkopen. Ik herinner me nog dat Henk zoiets zei als, “Wat zijn kippen vergeleken met de eeuwigheid van mensen?” Zij keerden terug naar Belgie in juli 1981 en zijn daar nog tot op deze dag, 30 juli, 2015, prijs de Heer. Ik heb ontzettend veel respect voor hen, voor hun overgave en opoffering en we hebben de Heer toen voor hen en hun dienst gedankt en doen dat nog steeds.

En zoals het werk in Oost Vlaanderen groeide, gebeurde dat ook in Limburg. Gedurende deze tijd kwam een ander echtpaar, John en Marga den Boer uit Nederland, die met de Belgische Evangelische Zending werkten, met ons in contact en zij besloten met ons te gaan samenwerken. De Heer zegende hun werk en drie kleine gemeenten werden gesticht, waarvan na enkele jaren twee van deze samensmolten en er dus nu twee blijven doorgaan. In 1996 besloten zij terug met de BEZ te gaan werken, wat ze tot op heden nog doen.

Tot nu toe waren de werkers allemaal buitenlanders, maar nu had de Heer iets anders in gedachten! Aangrijpend…………….! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.142 eindigde met: “Misschien moeten we daar opnieuw naar terug, of gaan we in de toekomst door vervolging gedwongen worden om daar naar terug te gaan, zoals dat nu al het geval is in vele delen van de wereld. Zijn we ons daarop aan het voorbereiden……………?” (Zie richardandmarina.net).

Ja, inderdaad, die woonkamerevangelisatie werkte echt. Mensen die liever niet naar een tentsamenkomst in het midden van het dorp kwamen, of staan luisteren bij een openluchtsamenkomst, waar iedereen hen kon zien, hadden er geen probleem mee om naar iemands woonkamer te komen. We begonnen dikwijls met een kleine groep die al snel groeide en zo groot werd dat er gesplitst moest worden en zo werd er een nieuwe studie ergens anders begonnen. Zo ging het ook, tenminste in het begin, met het stichten van gemeenten. Om ons huis in Lovendegem te gebruiken als voorbeeld, we begonnen met een Bijbelstudie die groeide tot een gemeente. Toen er meer en meer mensen aan de gemeente toegevoegd werden, werd ons huis te klein en verhuisden we naar een gebouw in Eeklo.

Omdat er een aantal mensen van Ghent naar Eeklo kwamen, begon ik met een Bijbelstudie in Ghent en spoedig hadden we genoeg mensen om daar een gemeente in iemands woonkamer te beginnen. Toen die groep groeide moesten we een gebouw huren. Tegelijkertijd groeide de Eeklo gemeente aan en begon ik een Bijbelstudie met een aantal mensen die in Maldegem woonden. Die groep groeide en de nieuwe gelovigen kwamen naar Eeklo voor de zondagdienst. Na enige tijd splitsten zij zich af van Eeklo om een nieuwe gemeente in Maldegem te beginnen.

Onze zondagsamenkomst was heel eenvoudig, er werd gezongen, zondagschool gehouden en we hadden communie, wat ook wel het Avondmaal genoemd werd of het “Breken van het brood.” Verschillende mensen namen deel en nadat het brood en de wijn waren rondgedeeld werd er door iemand een korte boodschap gegeven. Omdat iedereen aangemoedigd werd om actief deel te nemen, hadden we geen voorganger nodig en konden nieuwe gemeenten snel gestart worden. Onderwijs werd door de week in de Bijbelstudies gegeven.

De meeste gemeenten kwamen tot stand door een goede en gezonde afsplitsing van een bestaande gemeente. Vanaf het begin vertelde ik de mensen dat het Gods wil was dat wij baby’tjes zouden hebben, nieuwe christenen, maar ook nieuwe gemeenten. Ik geloof dat nog steeds, en iedere gemeente of kerk zou moeten streven naar het stichten van wat een “dochter” gemeente genoemd wordt. Ieder gemeente zou een “moeder” gemeente moeten zijn. Gemeentestichting is de beste en snelste manier om de wereld te evangeliseren, en de wereld dient hard nodig geëvangeliseerd te worden, het is zulk een troep overal en alleen God kan de dingen veranderen ten goede als we Hem toelaten, maar er moet visie zijn. Heeft Jezus niet gezegd, “Ik zal mijn gemeente bouwen?” Maakt u deel uit van een gemeente of kerk met zulk een visie? Indien niet, spreek met uw kerkleiders hierover en bemoedig hen hierin. Geweldige dingen kunnen dan gebeuren, zoals we zagen in Limburg……….! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.141 eindigde met: “En wij hebben velen echt gelovig zien worden, niet alleen in onze streek, maar overal in België, fantastisch! Er was echt veel aan het gebeuren……………..!”” (Zie richardandmarina.net).

Jazeker, voor een periode van ongeveer 20 jaar, van begin jaren ‘70 tot begin jaren ‘90, hadden wij een “open deur” in België. Mensen waren verward en wisten niet meer wat nog te geloven. Als een seminarie professor die later bisschop werd niet wist of hij naar de hemel zou gaan wanneer hij stierf, en wanneer godsdienstleraren de kinderen op school vertelden dat de Bijbel een onbetrouwbaar boek was, vol wetenschappelijke onzin en historische fouten, wat dan nog te geloven? Wat kan men verwachten wanneer bijvoorbeeld onze drie dochters die naar een zeer Katholieke middelbare school gingen verteld werd dat Jezus niet uit het graf opgestaan was, want “zoiets is toch niet mogelijk?” Maar dit gaf ons dan wel de geweldige gelegenheid de Bijbel als het echte woord van God te verkondigen en het evangelie te presenteren als de ware en onveranderlijke blijde boodschap van God. Toen sommigen dit geloofden en hun levenswandel veranderde, werden anderen geïnteresseerd en begonnen de Bijbelstudies bij te wonen. En zo gebeurde het dat over een periode van 20 jaar 24 christengemeenten ontstonden, eigenlijk meer, maar naar enige tijd smolten een paar kleinere gemeenten samen, en hielden een paar kleine vergaderingen onder de Belgische soldaten die in Duitsland gestationeerd waren, op te bestaan daar de soldaten teruggeroepen werden naar België.

Maar die speciale periode van zegen en groei hield op, een periode gedurende welke ieder week, en soms gemiddeld zelfs iedere dag mensen echte wedergeboren christenen werden. Waardoor hield het op? Niemand weet dat eigenlijk. Maar door de hele kerkgeschiedenis heen merken we op dat op bepaalde tijden of plaatsen God iets specials deed. En zo ook in België en wij hadden het voorrecht daar aan deel te mogen hebben. Toch geloof ik dat onze manier van evangelisatie en gemeentestichting daar ook iets mee te doen had. Wij gebruikten niet zozeer de traditionele manieren van evangelisatie, zoals van deur tot deur gaan, openluchtsamenkomsten, campagnes houden, enz. Wij ontdekten dat woonkamers de beste plaats waren om mensen met het evangelie te bereiken. Daar hielden we onze Bijbelstudies en daar zijn ook enkele gemeenten ontstaan. Dit zien we ook in het N.T., denk maar aan de woorden in de brieven van Paulus, “de gemeente bij hen aan huis.” Misschien moeten we daar opnieuw naar terug, of gaan we in de toekomst door vervolging gedwongen worden om daar naar terug te gaan, zoals dat nu al het geval is in vele delen van de wereld. Zijn we ons daarop aan het voorbereiden……………..? (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.140 eindigde met: “We spraken over de Bijbel en op een bepaald ogenblik citeerde ik citeerde de woorden van Jezus in Joh.14, “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.” Haar repliek? “Wie zegt dat Jezus dat gezegd heeft?” Toen was ik verbluft…………….!” (Zie richardandmarina.net).

Ja, dat was ik inderdaad. Ik vroeg haar om nog eens te herhalen wat ze zojuist gezegd had. Zij zei opnieuw, “Wie zegt dat Jezus die woorden uitgesproken heeft?” Eerlijk gezegd was ik een beetje geïrriteerd en antwoordde haar, “Maar het staat er toch klaar en duidelijk in Joh.14.” “O ja”, repliceerde zij, “maar onze professor op het college vertelde ons dat Jezus discipelen Hem zagen als de weg, de waarheid en het leven, en toen ze de evangeliën schreven hebben ze die woorden gewoon in zijn mond gelegd als zou Hij ze gezegd hebben, maar we weten niet of Hij die ooit uitgesproken heeft of niet.” Ik was even stil en zei toen, “Maar wat heeft Jezus dan wel of niet gezegd?” “Dat weten we niet” zei ze. “Wie weet dat dan wel?” vroeg ik. “De theologen” antwoordde zij. Ik glimlachte en zei, “Het is moeilijk om twee theologen te vinden die het met elkaar eens zijn, geen wonder dat uw leerlingen geen interesse hebben in wat u hen verteld. Jezus zegt in Matt 15:6b, “Gij hebt het Woord van God krachteloos gemaakt door uw overleveringen.” Met andere woorden, volgens u zouden we allemaal ons eigen Bijbeltje kunnen hebben, naargelang hetgeen we wel of niet aanvaarden.” Einde van de conversatie. Nu lezer, misschien redeneren de Katholieken waar u woont heel anders, maar zo is het in Europa, op enkele uitzonderingen na. Dit is wat er onderwezen wordt in de scholen, en dit is waar wij voordurend tegenop moesten boksen.

Het woord van God is krachtig, zeer krachtig. Het is ons niet alleen gegeven voor informatie, maar net zo zeer, misschien zelfs meer, voor transformatie, voor verandering. De bedoeling is om de levens van mensen te veranderen. Een lichamelijke genezing is een wonder, maar het veranderen van karakter is een nog groter wonder, en dat is wat er nodig is in deze wereld. We hebben iets nodig om het menselijke hart te veranderen, van zelfzuchtig naar onzelfzuchtig. Ik wou dat ik u kon vertellen over de mensen die ik heb zien veranderen, verlost van alcohol en drugsverslaving, gebroken huwelijken hersteld, homoseksuele relaties opgegeven, enz. enz., teveel om hier op te noemen. En dat is waar het om gaat, en dit allemaal door het evangelie, door een persoonlijke relatie met God. Daarom blijf ik heel enthousiast over het evangelie, want het is Gods kracht tot heil, of verlossing, voor een ieder die gelooft, zie Rom.1:16-17.

En wij hebben velen echt gelovig zien worden, niet alleen in onze streek, maar overal in België, fantastisch! Er was echt veel aan het gebeuren……………..! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.139 eindigde met: “Op een zekere avond was er een professor van het Katholieke Seminarie in Gent aanwezig, u kunt hierover lezen in aflevering nr.67. De katholieke aanwezigen waren zeer gechoqueerd door zijn woorden………….!” (Zie richardandmarina.net).

Na de Bijbelstudie en het beantwoorden van een aantal vragen, vroeg ik de professor naar zijn opinie over de Bijbel. U kunt zijn antwoord lezen in nr.67 op onze blog http://www.richardandmarina.net. Ik vroeg hem ook of hij naar de hemel zou gaan moest hij komen te sterven. Hij antwoordde met “nee” en zei dat niemand dat kon weten. Ik vertelde hem dat ik dat wel wist en dat ik zeker was dat ik naar de hemel zou gaan. Ik liet iedereen 1Joh.5:12-13 opzoeken waar staat: “Wie de Zoon Gods heeft, die heeft het leven; wie de Zoon Gods niet heeft, die heeft het leven niet. Dit heb ik u geschreven, die gelooft in den naam van de Zoon Gods, opdat gij weet, dat gij het eeuwige leven hebt.” De aanwezige Katholieke mensen waren zo gechoqueerd dat één van hun seminarie professors, die later bisschop zou worden, niet wist of hij naar de hemel zou gaan.

Door de jaren heb ik met minstens 55 Katholieke priesters in Belgie gesproken, geen van hen was zeker of ze naar de hemel zouden gaan, behalve één, de abt van een klooster. Hij vertelde me dat hij zoveel voor God opgeofferd had, dat hij zeker naar de hemel zou gaan. “Ik heb dat zeker verdiend en als ik niet in de hemel kom, komt er niemand,” zijn eigen woorden. Wat verdrietig toch! Als de leiders geen zekerheid hebben, of een valse zekerheid, wat kan men dan van de gewone mensen verwachten die door hen geleid en onderwezen worden? Wat een zendingsveld!

Ik werd door een godsdienstlerares gevraagd om te komen spreken voor twee klassen meisjes in het middelbaar onderwijs. Ze vertelde mij dat deze meisjes totaal geen interesse voor God of de Bijbel hadden. Ik heb 1½ uur gesproken en je kon een speld horen vallen, de interesse was geweldig! Na afloop nam zij me mee naar een restaurant voor koffie en om met mij te kunnen spreken. Ze was verbluft en vroeg mij wat ik deed om zulk een interesse te scheppen. We spraken over de Bijbel en op een bepaald ogenblik citeerde ik de woorden van Jezus in Joh.14, “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.” Haar repliek? “Wie zegt dat Jezus dat gezegd heeft?” Toen was ik verbluft…………….! (Ga naar Overpeinzingen).

(PS. Aangezien veel mensen gedurende de vakantie periode, juli en augustus, weg zijn, zal ik maar één episode per week posten).