Month: July 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.195

Standard

Nr.194 ended with: “And then, finally, shortly before leaving for Canada, we moved into our “dream house” provided by the Lord, what a joy………!” (See richardandmarina.net).

It had been about 3 years since last being in Canada and now after several months of visiting family and friends there and preaching about 30 times, we returned to Belgium. But during the summer of 2006 we went back to Canada, and this time with our whole family as there was going to be a Funk (Marina’s) family reunion. It had been many years since the last one and our granddaughters had never yet met their Canadian relatives.

The Lord was so good to us and provided for us. We flew to Calgary, in Alberta, where one of Marina’s brothers had rented two cars for us. We drove to another brother of Marina who had a farm just out of Three Hills, AB. Our granddaughters were so impressed with the outstretched landscape and the long roads. While driving on one of those, one of the girls said, “Is this road never going to end?” Imagine their surprise when a day or so later we drove from the farm to the highway, turned left and stayed on that road for about 500 km through part of Alberta and Saskatchewan, and then turned right, into Pike Lake Provincial Park where the reunion was being held. It was a wonderful weekend indeed with at least 110 family members. Marina comes from a family of eleven children.

After the reunion, we drove back to Calgary and spent some time in the Rocky Mountains. Living in Belgium means being only a day’s drive from Switzerland and Austria. We find the Alps very beautiful, while the Rocky Mountains are very majestic. We were all very impressed with God’s wonderful creation.

Then our children and grandchildren flew back to Belgium, while Marina and I took a plane to Toronto to spend some time with our oldest daughter Rosa who, because of her illness, had not been able to be at the reunion. The next three years were spent in preaching, teaching, visiting and meeting with church leaders, while Marina continued with encouraging women, through visitation, and over the phone. At the same time, we were getting more and more tired and I was starting to find it difficult to deal with some of the problems, so we began to wonder about our future. There were some 24 churches now and quite a number of workers, so, should we continue in Belgium, even though we were not able to be as active anymore as before? Was it right for our home church and others to keep supporting us financially, should that support not rather go to younger workers?

In 2008 we made a trip to Canada to see how the Lord would lead…………! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.195

Standard

Nr.194 eindigde met: “En dan eindelijk, kort voordat we naar Canada vertrokken konden we in ons droomhuis intrekken, ons geschonken door de Heer, wat een vreugde……..! (Zie richardandmarina.net).

Het was ongeveer drie jaar geleden dat we nog in Canada geweest waren. Na enkele maanden van familie en vrienden bezoeken, en zo’n 30 keer gepredikt te hebben, keerden we terug naar België. Maar gedurende de zomer van 2006 waren we weer in Canada en deze maal met ons hele gezin, kinderen en kleinkinderen, omdat er een Funk (Marina’s) familiereünie ging plaatsvinden. De laatste keer was lang geleden en onze kleinkinderen hadden nog nooit hun Canadese familieleden ontmoet.

De Heer was zo goed en voorzag in alles. We vlogen naar Calgary in Alberta waar één van Marina’s broers twee auto’s voor ons had gehuurd. We reden naar een tweede broer die een boerderij had bij Three Hills, AB. Onze kleindochters waren zo onder de indruk van het uitgestrekte landschap en de lange wegen. Al rijdende zei één van hen, “Komt er nu nooit een eind aan deze weg?” Stel u voor hoe groot hun verbazing was toen we een paar dagen later van de boerderij naar de hoofdweg reden, links af sloegen en ongeveer 500 km op diezelfde weg bleven door een deel van Alberta en Saskatchewan om dan plots rechts af te slaan en aan te komen in het Pike Lake Provinciale Park waar de reünie plaats vond. Het was een fantastisch weekeind met ongeveer 110 mensen. Marina komt uit een gezin van elf kinderen.

Na de reünie reden we terug naar Calgary en brachten we enige tijd door in de Rocky Mountains. In België wonen betekent dat je maar een dag rijden van Zwitserland en Oostenrijk bent. We vinden de Alpen heel mooi, maar de Rocky Mountains heel majestueus. We waren allemaal zeer onder de indruk van Gods wonderbaarlijke schepping.

Onze kinderen en kleinkinderen vlogen terug naar België, terwijl Marina en ik een tussenstop maakten in Toronto om oudste dochter Rosa te zien, die omwille van haar ziekte niet op de reünie aanwezig kon zijn. De volgende drie jaren in België waren vol met predikingen, onderwijs geven, raad geven en samenkomen met gemeenteleiders. Marina bestede haar tijd aan het bemoedigen van vrouwen door hen te bezoeken en/of te bellen. Maar we begonnen ons meer en meer vermoeid te voelen en ik begon het steeds moeilijker te krijgen met sommige problemen. En zo begonnen we ons vragen te stellen over onze toekomst. Er waren zo’n 24 gemeenten en een heel aantal werkers, was het daarom nodig voor ons om in België te blijven? En was het wel juist dat we financiële steun van onze thuisgemeente en anderen bleven ontvangen terwijl we niet meer zo actief waren? Zou het niet beter naar jongere werkers gaan?

In 2008 maakten we een korte reis naar Canada om te zien hoe de Heer zou leiden…………! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.194

Standard

Nr.193 ended with, “But now we had about six weeks to find another house and move, to us that seemed almost impossible, but God………………!” (See richardandmarina.net).

We were very thankful that our house was sold overnight, but we were not looking forward to driving all over the place to look for a house to rent, having to fix it up, as usually is the case, then moving, and all this in 6 weeks.

As I drove to the store one morning, I came to the street where I was to turn left, but “something” inside me said, “Turn right.” I hesitated for a moment but then turned right. Just a little down the road, again “something” said, “Turn left.” I did and after about 150 meters I saw a nice bungalow with a sign in front, “For rent.” I took the phone number, went to the store and then drove home and told Marina about this. I asked her whether she would like to go and see this house. She agreed and we drove over. I rang the doorbell and a lady opened the door. I asked her about the house which she herself was renting but was soon moving out. We looked it over and it was just right, Marina said right away, “That’s for us.” That morning we had read Ps.25 en verse 12 had touched us, “Who is the man that fears the Lord? Him shall He teach in the way He chooses.”

There were several suitcases standing in the hallway and the lady told us that she was going on holidays to Spain the next day, “You caught me just in time.” We talked things over and were able to buy her curtains, her dishwasher and several other things. We went home, phoned the owners, had a meeting with them that evening and rented the house, unbelievable! The rent was a bit high, but the wonderful thing was that we did not have to do any fixing up at all, no painting, no wallpapering, no new rugs to put in, etc., etc. We could move right in without spending a cent. This was the first time that we were able to do that, all other times, we had to spend a lot of money and a lot of time fixing up a house. Now everything was just perfect, what a relief and what a provision from the Lord!

Before the moving we had to get rid of a lot of things we didn’t need and which had been collected over the years. Thank God for Robert, a dear Christian brother who helped me much of the time. I don’t know what I would have done without him. And then, finally, shortly before leaving for Canada, we moved into our “dream house” provided by the Lord, what a joy………! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.194

Standard

Nr.193 eindigde met: “Maar nu hadden we ongeveer 6 weken om een ander huis te vinden en te verhuizen. Het leek ons eigenlijk onmogelijk, maar God…………….! (Zie richardandmarina.net).

We waren heel dankbaar dat ons huis zomaar ineens verkocht was, maar we zagen er wel tegen op om overal te gaan rondrijden om een huis te zoeken dat we huren konden, het dan op te knappen en te verhuizen, en dat allemaal in 6 weken.

Terwijl ik op een morgen naar de winkel reed, kwam ik bij een stopteken waar ik naar links moest, maar “iets” van binnen zei “Naar rechts.” Ik aarzelde even maar sloeg toen toch rechts af. Een beetje verder zei dat “iets”, “Naar links.” Ik volgde die ingeving en zo’n 150 meter verder zag ik mooie bungalow met een bord “Te huur.” Ik noteerde het telefoonnummer, reed naar de winkel en terug naar huis waar ik Marina vertelde wat er gebeurd was. Ik vroeg haar of ze het huis wilde zien. Jazeker, heel graag en dus reden we er heen. Ik belde aan en een vrouw deed de deur open. Ze vertelde ons dat ze spoedig ging verhuizen. We mochten het huis bezichtigen en het was precies iets wat ons paste. Marina zei onmiddellijk, “Dit is voor ons.” We hadden die morgen Psalm 25 gelezen en vers 25 had ons aangesproken, “Wie is de man die de Here vreest? Hij onderwijst hem aangaande de weg die hij moet kiezen.”

Er stonden enkele koffers in de hal en de vrouw vertelde ons dat ze de volgende dag met vakantie naar Spanje ging, “Jullie hebben me juist op tijd getroffen.” We spraken met elkaar en we konden verschillende dingen van haar overnemen, de gordijnen, de afwasmachine, en nog andere. We reden naar huis, belden de eigenaar met wie we diezelfde avond nog samenkwamen en huurden het huis, ongelooflijk! De huur was iets meer dan we gedacht hadden, maar het voordeel was dat we niets aan het huis hoefden te doen, niets verven, niet behangen, geen nieuwe vloeren leggen, enz. enz. We konden er zo in zonder een cent uit te geven. Dit was voor ons de eerste maal, de vorige keren hadden we heel veel werk gehad en had het ons altijd heel wat gekost aan tijd en geld. Dit huis was kant en klaar, het kon eigenlijk niet beter! Wat een wonderlijke voorziening van de Heer!

Voordat we konden verhuizen moesten we eerst nog heel wat dingen die we door de jaren verzameld hadden opruimen en wegdoen. God zij dank voor een lieve broeder in de Heer, Robert, die mij geweldig geholpen heeft, ik weet niet hoe ik het allemaal zonder hem had kunnen doen. En dan eindelijk, kort voordat we naar Canada vertrokken konden we in ons droomhuis intrekken, ons geschonken door de Heer, wat een vreugde……….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.193

Standard

Nr.192 ended with, “When I told her what had happened, she was absolutely amazed………..!” (See richardandmarina.net).

“Well, she said, I have never heard of anything like that.” I had told her that we were part of an evangelical Church or community and that two couples had given us interest-free loans so that we could buy the house. Everything had been paid back by now and I offered to give her the names and addresses of these couples so she could check up to see if this was true. But she shook her head and told her secretary that he didn’t need to do that because she believed and trusted us. Maybe reading our wedding booklet had touched her heart. We had to prove that we were married, and unlike in Belgium where people have an official marriage booklet, in Canada, many people are married in a church and the minister has a license and can sign the marriage certificate. We had this certificate inside a booklet with the wedding vows and order of the service. One of Marina’s sisters who has a beautiful voice sang a song based on the words in Ruth one, “Wherever thou goest I will go.” The lawyer smiled when she saw that and told us that was sung at her wedding too. Interesting.

She then told us that it would take three months to check everything after which the deal would be official. I told her that we were going to Canada on September 27 for a 3 months visit and we would very much like to have things settled before then. It was about the middle of August then, so it seemed almost impossible to have things finished by that date. She looked at us, smiled and told us that she would give us priority and that she was quite sure we would have our money before we left. And we did, a couple days before leaving for Canada everything was cleared, unbelievable.

There was something else we had sort of worried about. In Belgium, as in other countries, when deals are done, often people will do things under the table so they don’t have to pay as much tax. When we bought this house, the owner wanted to do part under the table, but I refused and instead gave him extra money. Now we were the ones selling. What if the buyer insisted on doing that too? Well, that problem never came up, as the buyer was chief of police and I imagine he couldn’t risk doing something unlawful, ha! So we rejoiced and thanked the Lord.

But now we had about six weeks to find another house and move, to us that seemed almost impossible, but God………………! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE ” MAN. Nr.193

Standard

Nr.192 eindigde met: “Toen ik haar vertelde hoe het gegaan was, keek ze me stomverbaasd aan……….! (Zie richardandmarina.net).

“”Zoiets heb ik nog nooit gehoord “, zei ze. Ik had haar verteld dat we deel uitmaakten van een evangelische kerk of gemeenschap en dat twee echtparen ons renteloze leningen gegeven hadden om een huis te kopen. Alles was ondertussen terugbetaald en ik bood aan de namen en adressen van deze mensen te geven zodat ze het kon natrekken. Maar ze schudde haar hoofd en zei tegen haar secretaris dat dit niet hoefde omdat ze ons geloofde en vertrouwde. Misschien had het lezen van ons “trouwboekje” haar hart wel geraakt. We moesten bewijzen dat we wettelijk getrouwd waren en terwijl in België men op het gemeentehuis voor de wet trouwt, doen de meeste mensen in Canada dat in de kerk waar de priester of voorganger een vergunning heeft en het certificaat kan tekenen om het wettelijk te maken. We hadden dit certificaat in het boekje met de order van de dienst en de trouwbeloften. Een van Marina’s zusters die een hele mooie stem heeft, zong een lied gebaseerd op de woorden in Ruth 1, “Waar gij zult heengaan, zal ik heengaan.” De notaris glimlachte en zei dat dit ook op haar trouw gezongen was. Interessant!

Toen deelde ze ons mee dat het drie maanden zou duren om alles na te gaan, dan zou de zaak beklonken zijn. Ik vertelde haar dat we op 27 september naar Canada vertrokken voor een bezoek van drie maanden en dat we heel graag alles voor elkaar wilden hebben voordat we vertrokken. Het was nu midden augustus en het scheen dus eigenlijk onmogelijk dat dit alles op tijd afgehandeld zou zijn. Ze keek ons aan, glimlachte en zei dat ze onze zaak prioriteit zou geven en dat ze heel zeker was dat we ons geld zouden hebben voordat we vertrokken. En dat gebeurde ook, een paar dagen voordat we vertrokken was alles geregeld, ongelooflijk!

Er was iets anders waar we ons een beetje zorgen over gemaakt hadden. In België, zoals in andere landen, als er zaken gedaan worden, doet men dikwijls een deel van de prijs in het zwart zodat er minder belasting betaald moet worden. Toen we ons huis kochten wilde de eigenaar ook een deel in het zwart, maar ik weigerde en betaalde hem wat meer. Nu waren wij degenen die verkochten en wat te doen als de koper er op stond? Dat probleem was heel eenvoudig opgelost, de koper was commissaris van politie en ik denk dat hij het niet riskeren kon iets onwettelijk te doen. We waren heel blij en dankten de Heer!

Maar nu hadden we ongeveer 6 weken om een ander huis te vinden en huren, plus de verhuizing. Het leek ons eigenlijk onmogelijk, maar God………………..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.192

Standard

Nr.191 ended with, “We had no idea that several miracles were about to happen………….!”(See richardandmarina.net).

Marina opened the door and greeted the lady standing there who said that they had heard from our neighbor that our house may be up for sale? Marina was quite surprised and answered her that I was not home, could she come back later? The lady said she would come back with her husband as they were interested in our house. Later on that day they returned, he was the police commissioner for southern Ghent. Their unmarried daughter was also with the police and they were looking to buy a house for her. We showed the whole house, garage and yard and they said they were definitely interested and could come back the next morning to meet our realtor. After they left I phoned him and told him that we had some folk who were interested in our house. When I told him their name, he laughed and said not to expect much, as he had shown them a number of houses already and every time they were interested, but then changed their minds.

The next morning the couple returned and also the realtor. He went through the whole house with them, left them upstairs, came down to us and asked us again how much we wanted for the house. I told him that he knew that already and that we were sticking to that price. He frowned and went back upstairs, and a little later the three of them came down with a smile on their faces, yes, they wanted the house and agreed to the price, unbelievable! Not only that, but I had a list of some 23 things that needed to be done to the house before we could sell it. The policeman told us not to do anything whatsoever, as they themselves would fix up the house the way they wanted it. He had also studied to be an architect and loved to fix up old buildings. What a relief, as I was quite worried about all the work that needed to be done and how I would get it all done.Talk about a miracle, the realtor was so impressed that he and his wife took us out for a very expensive dinner and we had a great opportunity to witness to them.

Miracle number two: together with the buyers we went to a lawyer to get all the legal paperwork done. She was a very nice and friendly lady who had a young man, her secretary present too. She had a list of fourteen things that needed to be looked into and checked. I was asked about mortgages and I answered that we didn’t have any. She looked surprised and asked how we were able to buy the house. When I told her what had happened, she was absolutely amazed………..! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE ” MAN. Nr.192

Standard

Nr.191 eindigde met: “We hadden geen idee dat we op het punt stonden enkele wonderen te ervaren……………….!” (Zie richardandmarina.net).

Marina deed de deur open en begroette de vrouw die aangebeld had. Ze vertelde dat ze van onze buren gehoord had dat ons huis misschien verkocht werd? Marina was totaal verrast en zei dat ik niet thuis was en of ze later zou kunnen terugkomen? De vrouw antwoordde dat ze en haar man tegen de avond zouden langs komen. En dat gebeurde ook. Hij stelde zich voor en vertelde dat hij de politiecommissaris was voor Gent Zuid. Hun dochter was ook bij de politie en ze wilden een huis voor haar kopen. We toonden het gehele huis, de grote garage en de tuin. Ze zeiden dat ze echt geïnteresseerd waren en morgenvroeg zouden terugkomen om de makelaar te spreken. Na hun vertrek belde ik de makelaar en vertelde hem dat we mensen hadden die interesse in ons huis hadden. Toen ik hun naam vernoemde, lachte hij en zei dat hij hen al verschillende huizen had getoond en iedere keer waren ze geïnteresseerd, maar veranderden dan weer van gedachten.

De volgende morgen kwam het echtpaar terug en ook de makelaar. Hij ging door het hele huis met hen, liet hen toen boven achter en kwam naar beneden en vroeg ons opnieuw naar de prijs. Ik vertelde hem dat hij dat al wist en dat we daar niet vanaf gingen. Hij fronste en ging terug naar boven, even later kwamen ze alle drie naar beneden met een glimlach op hun gezicht, ja, ze kochten het huis en waren bereid ons die prijs te betalen, gewoon ongelooflijk! En niet alleen dat, maar ik had ook een lijst met 23 dingen die gedaan moesten worden voordat we het huis konden verkopen. De man zei ons helemaal niets te doen, omdat ze zelf de veranderingen zouden aanbrengen zoals zij die wilden. Hij had voor architect gestudeerd en hield er van oude gebouwen te restaureren. Wat een geweldige opluchting want ik zag er echt tegen op om al dat werk te doen. Spreek van een wonder, de makelaar was zo onder de indruk dat hij ons trakteerde op een grote maaltijd in een duur restaurant en we kregen de gelegenheid om met hem en zijn vrouw over het evangelie te spreken.

Een tweede wonder: samen met de kopers gingen we naar een notaris, een heel vriendelijke vrouw die een jonge man als secretaris bij zich had. Ze had een lijst van 14 dingen die onderzocht moesten worden. Ze vroeg mij of er hypotheken op het huis waren en ik antwoordde haar dat die er nooit geweest waren. Ze keek heel verrast en vroeg mij hoe we huis dan hadden kunnen kopen. Toen ik haar vertelde hoe het gegaan was, keek ze me stomverbaasd aan……….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.191

Standard

Nr.190 ended with, “Saturday night at 11.45 pm Marina felt miserable again and I took her blood pressure which was 83/33 (normal = 120/80) and her pulse 22 (normal = 70)……………!” (See richardandmarina.net).

Without hesitation, in the car, and to the hospital. I told the nurses about her blood pressure and heart rate. They immediately took her to the intensive care unit where they hooked her up to a monitor, gave her intravenous and kept checking her. A nurse told me to go home and get some rest, “your wife is in good hands.” The next day, Sunday morning, on my way to church to preach, I saw Marina and she told me that the night before an alarm had sounded and a nurse came running over. Marina saw that her heart beat on the monitor was just a little flicker. The nurse said she was going to get a doctor. Marina told her she was fine, in God’s hands and not worried as she was not afraid to die. She then passed out and woke up Sunday morning feeling better. She said she had no idea what they had done with her during the night, but she was not in heaven, but still in the intensive care unit. At church, I asked the Christians to pray for her. The next day a pacemaker was put in and soon she was much better. It had been a close call, I almost lost her, but the Lord had kept her and we praised Him.

We went back to our activities, but we both felt that we did not have the energy like before and started wondering and praying about our future. We felt the time might come that we may have to return to Canada, as we did not think it right for our home church and others who were supporting us, to continue, while we were not able to do what we used to do and that it would be better for our support to go to new and younger missionaries. We didn’t know what the future held, so we wondered about selling our house and renting another so that, if we had to all at once leave, we wouldn’t have the hassle of getting rid of our house then.

During the summer of 2005, on a Friday afternoon, we had a realtor come to discuss the matter with him. He was willing to sell our house and we told him the amount we wanted for it. He smiled and told us that we would never get that, seeing it was such an old house. He promised to be back on Monday morning to take pictures to put on his website, but Monday morning came and he did not show up, instead, a lady rang our doorbell. We had no idea that several miracles were about to happen……….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE ” MAN. Nr.191

Standard

Nr.190 eindigde met: “Zaterdagavond om 23.45u voelde Marina zich heel miserabel. Ik nam haar bloeddruk die 8/3 was (normaal = 12/8) en haar pols was 22 (normaal = 70)……..! (Zie richardandmarina.net).

Zonder te aarzelen stapten we in de auto en reden naar de kliniek. Ik toonde de verpleegsters Marina’s bloeddruk en pols. Ze brachten haar onmiddellijk naar de intensieve afdeling waar ze aangesloten werd aan een monitor en intraveneus kreeg. Ze vertelden me om maar naar huis te gaan en te gaan slapen, “uw vrouw is in goede handen.” De volgende morgen, zondag, op weg naar de gemeente waar ik die morgen prediken moest, ging ik eerst naar Marina. Ze vertelde me dat er ‘s avonds een alarm afgegaan was en ze had gezien dat er op het hartmonitor maar een klein flikkertje was. Een verpleegster kwam snel aanlopen en ging een dokter halen. Marina zei tegen haar zich geen zorgen te maken omdat ze in Gods handen was en niet bang was om te sterven. Toen verloor ze het bewustzijn en werd de volgende morgen pas wakker terwijl ze zich beter voelde. Ze vertelde me dat ze geen idee had wat ze die nacht met haar gedaan hadden, maar toen ze wakker werd was ze niet in de hemel maar nog op de intensieve afdeling. Ik vroeg de christenen in de gemeente voor haar te bidden. De volgende dag kreeg Marina een pacemaker en spoedig was ze heel wat beter. Het was op het nippertje geweest, ik had haar bijna verloren, maar de Heer had haar bewaard en we prezen Hem.

Terwijl we onze activiteiten terug opnamen voelden we allebei dat we niet meer de energie van vroeger hadden en we begonnen ons af te vragen, wat van de toekomst? We beseften dat er een mogelijke terugkeer naar Canada in het verschiet lag, vooral omdat we het niet helemaal juist vonden dat onze thuisgemeenten en anderen die ons steunden, dit bleven doen, ook al konden wij niet meer doen waarvoor we uitgezonden waren. We vonden dat die steun beter naar jongere zendelingen kon gaan. We vroegen ons af of het niet beter zou zijn ons huis nu te verkopen en een ander huis te huren, zodat, moest er plotseling iets gebeuren, we niet meer dat hele gedoe van een huis verkopen voor ons hadden.

Op een vrijdagnamiddag in de zomer van 2005, lieten we een makelaar komen om hierover te spreken. Hij was bereid ons huis te verkopen en we vertelden hem de prijs die we hoopten te krijgen. Hij glimlachte en zei dat we dat nooit zouden krijgen, daar het een oud huis was. Hij beloofde maandagmorgen terug te komen om foto’s te nemen voor zijn website, maar hij daagde  die maandagmorgen niet op, in plaats daarvan belde een vrouw aan. We hadden geen idee dat we op het punt stonden enkele wonderen te ervaren………! (Ga naar Overpeinzingen ).