Nr.192 eindigde met: “Toen ik haar vertelde hoe het gegaan was, keek ze me stomverbaasd aan……….! (Zie richardandmarina.net).

“”Zoiets heb ik nog nooit gehoord “, zei ze. Ik had haar verteld dat we deel uitmaakten van een evangelische kerk of gemeenschap en dat twee echtparen ons renteloze leningen gegeven hadden om een huis te kopen. Alles was ondertussen terugbetaald en ik bood aan de namen en adressen van deze mensen te geven zodat ze het kon natrekken. Maar ze schudde haar hoofd en zei tegen haar secretaris dat dit niet hoefde omdat ze ons geloofde en vertrouwde. Misschien had het lezen van ons “trouwboekje” haar hart wel geraakt. We moesten bewijzen dat we wettelijk getrouwd waren en terwijl in België men op het gemeentehuis voor de wet trouwt, doen de meeste mensen in Canada dat in de kerk waar de priester of voorganger een vergunning heeft en het certificaat kan tekenen om het wettelijk te maken. We hadden dit certificaat in het boekje met de order van de dienst en de trouwbeloften. Een van Marina’s zusters die een hele mooie stem heeft, zong een lied gebaseerd op de woorden in Ruth 1, “Waar gij zult heengaan, zal ik heengaan.” De notaris glimlachte en zei dat dit ook op haar trouw gezongen was. Interessant!

Toen deelde ze ons mee dat het drie maanden zou duren om alles na te gaan, dan zou de zaak beklonken zijn. Ik vertelde haar dat we op 27 september naar Canada vertrokken voor een bezoek van drie maanden en dat we heel graag alles voor elkaar wilden hebben voordat we vertrokken. Het was nu midden augustus en het scheen dus eigenlijk onmogelijk dat dit alles op tijd afgehandeld zou zijn. Ze keek ons aan, glimlachte en zei dat ze onze zaak prioriteit zou geven en dat ze heel zeker was dat we ons geld zouden hebben voordat we vertrokken. En dat gebeurde ook, een paar dagen voordat we vertrokken was alles geregeld, ongelooflijk!

Er was iets anders waar we ons een beetje zorgen over gemaakt hadden. In België, zoals in andere landen, als er zaken gedaan worden, doet men dikwijls een deel van de prijs in het zwart zodat er minder belasting betaald moet worden. Toen we ons huis kochten wilde de eigenaar ook een deel in het zwart, maar ik weigerde en betaalde hem wat meer. Nu waren wij degenen die verkochten en wat te doen als de koper er op stond? Dat probleem was heel eenvoudig opgelost, de koper was commissaris van politie en ik denk dat hij het niet riskeren kon iets onwettelijk te doen. We waren heel blij en dankten de Heer!

Maar nu hadden we ongeveer 6 weken om een ander huis te vinden en huren, plus de verhuizing. Het leek ons eigenlijk onmogelijk, maar God………………..! (Ga naar Overpeinzingen).