Nr.108 eindigde met: “En nu, vol verwachting zagen we uit naar wat de Heer zijn verdere plannen voor ons waren……!” (Zie richardandmarina.net).

Voordat we Canada verlieten hadden we nog één belangrijk bezoek afgelegd bij Henk en Beryl Gelling in Clinton. Begin 1974 hadden zij ons bezocht in Antwerpen en we hadden toen samen gebeden en gesproken over de mogelijkheid om met ons te komen samenwerken. Maar toen ze terug op hun boerderij waren kwamen de twijfels en begonnen ze zich af te vragen of ze wel echt gebruikt konden worden in België en, of dit wel echt Gods wil voor hen was? Beryl voelde aan dat ze gaan moesten, maar Henk bleef twijfelen. Toen we hen bezochten hadden we een goed gesprek en in Henk zijn eigen woorden, “je zei me serieus te worden met God.” Na er over gepraat en gebeden te hebben besloten ze om in de zomer van 1975 naar België te komen, als de Heer hen zo bleef leiden. En zo gebeurde het, meer hierover later.

Han en Heleen Stolk, een jong Nederlands echtpaar, verbleven bij onze kinderen terwijl wij in Canada waren. Heleen had geholpen met de organisatie van het eerste jeugdweekeind op de boerderij van mijn oom en tante in het oosten van Nederland, nadat wij uit Canada waren gekomen. Zij was ook geweldig betrokken bij al de volgende jeugdweekeinden en zij woonde ook bij ons in Antwerpen voor enkele maanden begin 1974. Zij ging dikwijls mee naar Beerse om op een jongetje te passen van een alleenstaande moeder die de Bijbelstudies wou bijwonen. Spoedig werd deze jonge vrouw een echt kind van God. Han en Heleen zijn die zomer getrouwd, ik heb zelfs hun trouwdienst geleid.

Nadat wij terugkeerden van ons kort verblijf in Canada, ging ik verder met de Bijbelstudies in Beerse en Limburg, waar er voordurend mensen tot geloof kwamen en de nood aan een nieuwe gemeente dringend werd. Als ik naar Limburg ging vertrok ik dikwijls al vroeger op de dag om in het huis dat we in Koersel gehuurd had te werken. Iedere kamer moest geschilderd en behangen worden, en had nieuwe bevloering nodig. Er was veel werk, maar ik kreeg hulp van enkele jonge christenen. Spoedig zouden we in Limburg wonen, vertrouwend op de Heer voor de start van onze derde gemeente……! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

Nr.107 eindigde met: “Maar wat nu, we waren nog maar net aan onze reis begonnen en hadden geen auto meer…….?!” (Zie richardandmarina.net).

Ollie Shantz belde ons na de samenkomst en vertelde dat hij een andere auto voor ons had en dat hij de nacht door zou rijden om de volgende morgen bij ons te zijn. De volgende dag namen we mijn kunstgebit om gerepareerd te worden en kort nadat we thuis waren, arriveerde Ollie met een gloed nieuwe Ford Crown Victoria; toen hij die afhaalde zat er nog maar 10 km op, het was een pracht wagen! Nadat we koffie gedronken hadden brachten we Ollie naar het vliegveld van waar hij diezelfde morgen nog terug vloog naar huis, wat een dierbare broeder! Na de middag haalden we mijn gebit op en starten we onze reis verder West. Die avond moest ik spreken in een kerk in Thunderbay, op ongeveer 700 km, maar omdat we wisten dat we er niet op tijd zouden kunnen zijn, hadden we de avond voordien gebeld en afgezegd. De avond daarop moest ik in Winnipeg, provincie Manitoba, spreken, op ongeveer 1300 km, Thunderbay was iets over halfweg.

We reden die dag zover mogelijk, hadden een korte nacht in een motel en toen verder naar Winnipeg waar we een geweldige samenkomst hadden. Wat een vreugde de mensen daar te mogen vertellen over wat de Heer aan het doen was in België. De volgende dag reden we bijna 800 km naar Marina’s ouders in de provincie Saskatchewan, het was geweldig hen na 3½ jaar terug te zien. We verbleven een korte tijd bij hen terwijl wij familie en vrienden bezochten. Ook sprak ik in samenkomsten in Regina, Saskatoon en Moose Jaw, en ook in Edmonton, Red Deer en Calgary in de provincie Alberta. Wat een zegen om zoveel mensen te ontmoeten die regelmatig voor ons baden, zo bemoedigend! Toen terug naar Marina’s ouders en enkele dagen later naar Ontario, bijna 3.000 km door de VS, aangezien het sneller was. Na een laatst contact met onze thuisgemeente en vrienden daar, vlogen we terug naar België, blij om weer thuis te zijn bij onze kinderen, die ook zo blij waren ons weer te zien. En nu, vol verwachting zagen we uit  naar wat de Heer zijn verdere plannen voor ons waren……! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.106 eindigde met: “Maar terwijl wij de stad naderden met een snelheid van zo’n 80 km per uur, kwam er plots een auto uit een zijweg, die een stopteken negeerde en er was een geweldige klap…….!” (Zie richardandmarina.net).

Omdat de zijweg niet echt zichtbaar was, zagen we de auto niet komen to hij bijna voor ons was. Ik sprong op de rem op het ogenblik dat we tegen hem aanklapten. We raakten hem in het midden en hij rolde verschillende malen over en kwam toen aan de overkant op de zijkant in de struiken terecht. We zaten daar een beetje versuft op het midden van de weg, totaal verrast door dit gebeuren, maar het meest verwonderd dat we niet echt gewond waren. Marina had helemaal niets, terwijl ik alleen maar mijn bovengebit gebroken had door met mijn mond tegen het stuur te slaan en hetzelfde met de linkerkant van mijn borst die later wat blauwe plekken vertoonde. Niets gebroken, het was echt verbazingwekkend. De politieagenten schudden hun hoofd in ongeloof. Stelt u voor, tegen een auto aanrijden met die snelheid, zonder veiligheidsgordels die toen nog niet in gebruik waren in de meeste auto’s. Marina had tegen het dashboard geworpen moeten zijn, maar dat was niet gebeurd, echt onverklaarbaar. Was er een engel tussen haar en het dashboard?

Er was nogal tijd nodig om de jonge man, de enige in die auto te bevrijden en hij was heel ernstig gewond en lange tijd in het ziekenhuis. We zijn nooit te weten gekomen waarom hij met zulk een snelheid dat stopteken genegeerd heeft. De politie belde de mensen bij wie wij die nacht zouden verblijven en zij kwamen ons halen. Onze auto was een totaal wrak en volledig afgeschreven. Ik belde Ollie Shantz, één van de twee mannen die onze auto gehuurd hadden, de andere was Edgar Martin, en vertelde hem wat er gebeurd was. Ik lijmde de twee stukken van mijn gebit aan elkaar en kon hem in mijn mond houden. Ik predikte toch die avond, maar door een barst tussen mijn voortanden werd de binnenkant van mijn bovenlip daar soms tussen geknepen, wat nogal pijnlijk was, maar de Heer hielp mij en wij hadden een fantastische samenkomst. Maar wat nu, we waren nog maar net aan onze reis begonnen en hadden geen auto meer…….?! (Ga naar Overpeinzingen)

 

Nr.105 eindigde met: “Het was perfect; we hadden eigenlijk niets beters kunnen vinden. Maar toen kregen we te horen wie de eigenaar was met wie we moesten gaan onderhandelen……!” (Zie richardandmarina.net).

Tot onze verbazing werd ons verteld dat de eigenaar een prostituee was in Antwerpen die de “Blue Room” uitbaatte. Ik moest haar opzoeken, maar ik wilde niet alleen gaan; stel u voor dat een jonge christen me daar zou hebben gezien! J, dus ging mijn medewerker mee. We hadden een heel vriendelijk gesprek en er was geen probleem met het huren van haar huis. Zij beloofde zelfs om naar de officiële opening van het gebouw te komen, wat ze ook deed enige maanden later. Ze bracht één van “haar mannen” mee en ook een mooie grote plant als geschenk. Ik loop nu even iets vooruit. We hadden een geweldige openingsdienst waar ik het evangelie klaar en duidelijk predikte. Iemand die in de rij voor haar zat hoorde de man tegen haar zeggen, “Nogal wat anders hé, van een hoerenkot naar een kerk.” Haar broer woonde dicht bij, en we konden altijd bij hem terecht, we hadden een goede relatie met hem.

We zochten de Heer voor Zijn leiding en besloten begin januari, gedurende de kerstvakantie te verhuizen. Mijn goede vriend, Martin Luesink en zijn vrouw Marjorie werkten met OM in België. Na veel gebed besloten zij om in de molen in Beerse te komen wonen en ons werk daar over te nemen. Marina en ik beseften dat als we eenmaal in Koersel woonden, het wat moeilijk zou zijn om op verlof naar Canada te gaan. Daarom besloten we een 5 weken vliegende reis te maken naar ons thuisland om onze gemeente en andere gemeenten en vrienden die ons gesteund hadden te bezoeken, plus natuurlijk Marina’s familie. Eerst hadden we een aantal samenkomsten in zuidelijk Ontario. Twee fijne broeders van onze gemeente huurden een auto voor ons waarmee we naar het Westen reden, onderweg stoppende in verschillende plaatsen voor samenkomsten. De eerste stad was Sault Ste Marie, op zo’n 740 km. Een samenkomst was gepland voor die avond. Maar terwijl wij de stad naderden met een snelheid van zo’n 80 km per uur, kwam er plots een auto uit een zijweg, die een stopteken negeerde en er was een geweldige klap…….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

Nr.104 eindigde met: “Enige tijd later kregen we telefoon…..!” (Zie richardandmarina.net).

Onze drie dochters gingen op hun fietsen, die we hen gekocht hadden en waar ze zo blij mee waren, naar een Katholieke school in Beerse. De onderwijzeressen waren nonnen. Onze jongste, Rini die zes was kwam op een dag een beetje van streek thuis omdat de non haar gezegd had dat baby’tjes gedoopt moesten worden, en zij was dat niet. Ik zei, “Neem je Bijbel mee naar school en vraag je juffrouw je te tonen waar er staat in de Bijbel dat kindjes gedoopt moeten worden.” Ze kwam die dag thuis met een glimlach op haar gezicht, “De non kon het niet vinden in de Bijbel.” Enige tijd later vertelde ze ons dat de non had gezegd dat kinderen van 6 jaar hun eerste communie moeten doen. Ik moedigde haar opnieuw aan haar Bijbel mee te nemen. Toen ze thuiskwam vroeg ik haar wat de juffrouw gezegd had en opnieuw antwoordde ze dat de non het niet in de Bijbel had kunnen vinden. Het was een goede les voor onze dochter.

Toen kregen we telefoon. Het was Leen van Limburg, de vrouw die de Heer Jezus had aangenomen de eerste avond dat ik met haar, haar man en een bevriend koppel was samen geweest. Zij en enkele anderen waren op de hoogte van onze gedachten ivm een mogelijke verhuizing naar Limburg, en nu belde ze en zei, “Richard, je moet komen, we hebben een huis voor jullie gevonden.” We waren geweldig verrast, daar we tegen de Heer gezegd hadden dat Hij voor een huis moest zorgen en dat wijzelf er niet voor zouden zoeken. We reden naar Limburg en Leen nam ons mee naar Koersel, een plaats niet ver van waar zij woonde. Ze stelde ons voor aan de broer aan de eigenaar die ons het te huren huis toonde. Het was een groot hoekhuis met een zeer grote woonkamer, heel geschikt voor Bijbelstudies, en achter het huis een aangebouwde garage met daaraan een grote zaal die als naaiatelier gediend had. Het was perfect; we hadden eigenlijk niets beters kunnen vinden. Maar toen kregen we te horen wie de eigenaar was met wie we moesten gaan onderhandelen……! (Ga naar Overpeinzingen).