Month: May 2016

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.186.

Standard

Nieuwe versie, teveel spelfouten in de laatste. Ik heb geen Nederlandstalige speller op mijn laptop. Mijn oprechte excuses.

richardandmarina

Nr.185 eindigde met: “Het werd gekocht en de renovaties konden beginnen, maar er was één probleem, ons geld was bijna op, dus nu wat? We zouden spoedig ontdekken dat de Heer een paar verrassingen voor ons in petto had……..!” (Zie richardandmarina.net).

De eerste verrassing was dat er vier mannen kwamen van de Britse organisatie Brass Tacks, een organizatie met de volgende zendingsopdracht, “Ons doel is het werk van zendelingen en voltijdse werkers te verlichten door te helpen met het onderhoud van hun gebouwen. Wij bouwen of herstellen en vernieuwen bestaande gebouwen.” De vier broeders hielpen ons voor twee weken en dat volledig kosteloos. Zij verrichtten ontzettend veel werk en wisten hoe dingen aan te pakken. Ik weet werkelijk niet hoe we het ooit allemaal hadden kunnen doen zonder hen, het was een echte voorziening van de Heer.

De tweede verrassing was bijna niet te geloven. De vier mannen moedigden mij…

View original post 315 more words

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.186.

Standard

Nr.185 ended with, “The deal was made and now the renovations began, but there was one problem, we were pretty well out of money, so now what? We would soon find out that the Lord had a couple surprises for us………….!” (See richardandmarina.net).

The first surprise was four men coming from the UK organization Brass Tacks, an organization with the following mission: “Our mission is to relieve missionaries and full-time Christian workers of their maintenance, mechanical and building work. We build new or renovate existing buildings.” The four men helped us for two weeks free of charge. They did a tremendous amount of work and really knew what they were doing. I don’t know how we ever could have gotten things done without them, it was a real provision from the Lord.

The second surprise was almost unbelievable. These men encouraged me to write to another Christian organization in the UK which goal was to give financial support. Seeing that I had spoken in several churches and at a couple conferences in the UK, I was no stranger to them. I wrote them and told them very honestly what was going on and how that we had come to the end of our finances. Within a week or so I received a very, very large cheque, enough to cover almost all of the renovations. The Christians in Ghent were so surprised and amazed that people in England would send money to people they had never met. It was indeed the Lord providing for His children through His children. It was wonderful, but that’s how the body of Christ, the family of God works.

So, very much encouraged we carried on with the renovations, and a lot of work needed to be done. New floors, new ceilings, new roof, new toilets, new sewage, new electrical wiring and lights, etc. etc. I could write a book about it all. And all the work was done by our own people, except for the four men from England. Marina and I were planning a trip to Canada as it had already again been three years since the last time. We would be leaving in September and returning toward the end of the year or the beginning of next year. By the end of August the large hall was ready enough to hold a meeting there and so we did. For one Sunday morning we did not meet in the old building in Gentbrugge but in the new building and what a joyful meeting it was. The main work was done but there were so many smaller things still to be done, and very often they take the most time. The building would not be official opened until the next year and then there would be another totally different surprise……….! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.186.

Standard

Nr.185 eindigde met: “Het werd gekocht en de renovaties konden beginnen, maar er was één probleem, ons geld was bijna op, dus nu wat? We zouden spoedig ontdekken dat de Heer een paar verrassingen voor ons in petto had……..!” (Zie richardandmarina.net).

De eerste verrassing was dat er vier mannen kwamen van de Britse organisatie Brass Tacks, een organizatie met de volgende zendingsopdracht, “Ons doel is het werk van zendelingen en voltijdse werkers te verlichten door te helpen met het onderhoud van hun gebouwen. Wij bouwen of herstellen en vernieuwen bestaande gebouwen.” De vier broeders hielpen ons voor twee weken en dat volledig kosteloos. Zij verrichtten ontzettend veel werk en wisten hoe dingen aan te pakken. Ik weet werkelijk niet hoe we het ooit allemaal hadden kunnen doen zonder hen, het was een echte voorziening van de Heer.

De tweede verrassing was bijna niet te geloven. De vier mannen moedigden mij aan om naar een andere christelijke organisatie in de UK te schrijven wiens doel was financiele hulp te schenken. Aangezien ik al in verschillende gemeenten en op een paar conferenties in de UK gesproken had, was ik geen vreemde voor hen. Ik schreef hen heel eerlijk over onze situatie en onze nood. Binnen een week of zo ontving ik een zeer, zeer grote cheque, genoeg om bijna alle herstelkosten te dekken. De gelovigen in Gent stonden versteld en verwonderd dat christenen in Engeland zoveel geld stuurden naar mensen die ze nog nooit ontmoet hadden. Het was werkelijk de Heer die voorzag voor Zijn kinderen, door Zijn kinderen. Het was echt fantastisch, maar zo gaat het in het lichaam van Christus, in de familie van God.

En zo, zeer bemoedigd gingen wij door met het herstelwerk, en wat een werk! Nieuwe vloeren, een nieuw dak, nieuwe plafonds, nieuwe toiletten en riolering, nieuwe electrische bedrading overal, enz. enz. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. En al het werk werd gedaan door eigen mensen plus de vier bezoekers. Marina en ik waren van plan om voor enkele maanden naar Canada te gaan, daar het al weer drie jaar geleden was dat we daar geweest waren. We zouden begin september vertrekken en tegen het eind van het jaar, of gedurende het begin van het nieuwe jaar terugkeren. Eind augustus was de grote zaal klaar genoeg om er een bijeenkomst te houden en dat deden we dan ook. Op de zondagmorgen kwamen we daar samen in plaats van in het oude gebouw in Gentbrugge, en wat een geweldige vreugdevolle samenkomst dat was. Het grote werk was nu gedaan, maar er moesten nog heel veel kleinere dingen gedaan worden en die nemen dikwijls de meeste tijd. Het gebouw zou pas het volgende jaar officieel in gebruik gaan en dan zou zich een totaal andere verrassing aanbieden………………..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.185.

Standard

Nr.184 ended with, “We are at nr.184 now and I am thinking of stopping at nr.200. So I will tell you yet about some of the high lights of the following years and how the Lord led us, saved Marina and provided for us, very interesting, just wait…….!” (See richardandmarina.net).

One of those high lights was how we experienced the Lord providing for His children through His children in such wonderful ways. God had called us to preach the unsearchable riches of Christ and plant churches. According to the Bible, a church is not a building, but a group of believers. However, when such a group becomes too large, a building is needed. When we began in Belgium all meetings were held in living rooms, but when people became Christians and were baptized, a church needed to be started. That was done in our home several times, until we outgrew our house and had to look for some kind of building. The first time was in Antwerp, where we fixed up an old store and started meeting there on Sundays. We discovered that besides preaching and teaching, we also were in the building business. In total I worked on 7 buildings, some for a few months, others much longer. The last one and the biggest job, in Ghent.

There were two assemblies in that city, one in the south end, in Gentbrugge, and one in the north, in Mariakerke. But as mentioned before, the one in Mariakerke had to change buildings a number of times. And now they had to again move out of the building which they were using. There was no other place to go and it was decided that for the time being the two churches would meet together on Sunday morning. But of course, this was not a satisfying solution and so after much prayer and discussion, it was decided to have the two churches buy a building together, as one alone could not afford that.

But we needed to know how everyone thought about this and how much money we could count on. So we made up a letter to give to all the believers and some in other assemblies, asking whether they could give a onetime gift and/or an interest free loan. The results were amazing, enough money was promised for us to start looking for a suitable building to buy. It was clear that the Lord was in this and we praised Him. I can’t go into all the details, suffice to say that we found a building, a house with a large hall behind it which used to be a print shop. The deal was made and now the renovations began, but there was one problem, we were pretty well out of money, so now what? We would soon find out that the Lord had a couple surprises for us………….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.185.

Standard

Nr.184 eindigde met: “We zijn nu aan nr.184 en ik denk er aan om te stoppen bij nr.200. Ik wil nog een heel aantal hoogtepunten aanhalen uit de volgende jaren en vertellen hoe de Heer ons geleid heeft, Marina gespaard heeft en in onze noden voorzien heeft, heel interessant, wacht maar………………………..!” (Zie richardandmarina.net).

Een van die hoogtepunten was onze ervaring met Gods wonderbaarlijke voorzieningen voor Zijn kinderen, door Zijn kinderen. De Heer had ons geroepen om de onnaspeurlijke rijkdom van Christus te verkondigen en gemeenten/kerken te stichten. Volgens de Bijbel is een kerk geen gebouw, maar een groep gelovigen. Maar als zo’n groep te groot wordt, is er nood aan een gebouw. Toen wij in België begonnen hadden alle samenkomsten plaats in woonkamers, maar toen er mensen tot geloof kwamen en gedoopt werden diende er met een gemeente begonnen te worden. Dat gebeurde enkele malen in ons huis, totdat er niet meer genoeg ruimte was en we voor een gebouw moesten uitzien. De eerste maal was dat in Antwerpen, waar we een oude winkel huurden en inrichtten en daar begonnen samen te komen op zondag. We ontdekten al spoedig dat naast het prediken en onderwijzen, wij ook aan gebouwen moesten werken. Ik heb in totaal aan zo’n zeven “kerken” gewerkt, sommigen enkele maanden, anderen veel langer. De laatste en zwaartste was in Gent.

Er waren twee gemeenten in die stad, één aan de zuidkant in Gentbrugge en de andere aan de noordelijke kant in Mariakerke. Zoals al eerder vernoemd moest de Mariakerkegemeente verschillende malen verhuizen. En nu was dat opnieuw het geval en men wist niet waar naar toe. Er werd daarom overeengekomen om voor enige tijd samen te komen op zondag in het gebouw in Gentbrugge, maar natuurlijk was dat geen bevredigende oplossing. Er werd gebeden en gezocht naar een durende oplossing. Uiteindelijk werd er besloten om samen met de twee gemeenten een gebouw te kopen, omdat één gemeente dat financieel niet aankon.

Maar nu moesten we zien hoe iedereen daarover dacht en op hoeveel financieën we konden rekenen. Er werd een brief opgesteld voor al de leden van de gemeente en ook voor sommige andere gemeenten, waarin werd gevraagd hoeveel zij konden geven als gift en/of als een renteloze lening. Het resultaat was wonderbaarlijk, er werd zoveel beloofd dat we met goede moed konden gaan zoeken voor een eigen gebouw. Het was duidelijk dat de Heer met ons was en we dankten Hem daarvoor. Ik ga u alle detailles besparen, laat het volstaan te vertellen dat we een gebouw vonden, een woonhuis met een grote zaal er achter die als drukkerij gediend had. Het werd gekocht en de renovaties konden beginnen, maar er was één probleem, ons geld was bijna op, dus nu wat? We zouden spoedig ontdekken dat de Heer een paar verassingen voor ons in petto had……..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.184.

Standard

Nr.183 ended with, “Jesus was building His church in Belgium, step by step, and that, right then, without me, wonderful………..!” (See richardandmarina.net).

The Lord had added several new workers to our team. In 1990, Rosario and Anita Anastasi became very active in Limburg. In 1991, Eric and Lut Rutten came from Limburg to help in West Flanders, doing a great work, teaching Bible studies, preaching and counseling. Eric Schrapen and his wife joined us in 1992 for 5 years, being active in evangelism and teaching mainly in Limburg. And more would follow later. We were very thankful for all these, especially after my two heart attacks and back operation, as I noticed that I did not have the same energy as before. It took quite some time to get some strength back.

That fall, of ’94, a small group of believers left the assembly in the south of Ghent over doctrinal differences, it was very painful as those folk were very dear to us. But these things happen, even two great apostles, Paul and Barnabas differed on something and went their separate ways.

It was so good to have Pete and Joanna Gifford working with us in Ghent. They were mainly involved in the Gentbrugge assembly, while Marina and I were helping in the Mariakerke church. Pete was very active in youth work, youth weekends and camp work too. Marina was also for many years very much involved in camp work, both in the children’s camp as well as the youth camps. Of course, her accordion always went along and not only did she often play for the singing, but some of the children and youth used to enjoy playing with it too.

In 1996 we went back to Canada for a home assignment from April until July. It was wonderful to see Rosa again after almost 3 years, and also spent time with our home church and other supporting churches and friends. It was always so good to be able to tell them what the Lord was doing in Belgium through their prayers and financial help, so encouraging for them.

Some time ago I wrote the following, “The original purpose of “Musings” was not so much to write a story about the work, but rather about our personal lives, which of course includes the work. It is “our” story on how we experienced the reality of the living God, His presence, His guidance, His provisions, His protection, His faithfulness and His blessings.” We are at nr.184 now and I am thinking of stopping at nr.200. So I will tell you yet about some of the high lights of the following years and how the Lord led us, saved Marina and provided for us, very interesting, just wait………………..!

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.184.

Standard

Nr.183 eindigde met: “Jezus was Zijn gemeente in Belgie aan het bouwen, stap voor stap, en op dat ogenblik, zonder mijn inbreng, geweldig………!” (Zie richardandmarina.net).

De Heer had verschillende nieuwe werkers aan ons team toegevoegd. In 1990, Rosario en Anita Anastasi, actief in Limburg. In ’91, kwamen Eric en Lut Rutten van Limburg in West Vlaanderen helpen, een goed werk verrichtende met Bijbelsudies, prediking en counseling. Eric Shrapen en zijn vrouw kwamen meewerken in 1992, in evangelisatie en onderwijs, voornamelijk in Limburg. En er zouden er nog meer volgen. We waren heel dankbaar voor hen allen, vooral na mijn twee hartinfarcten en rugoperatie. Ik merkte heel goed dat ik niet meer dezelfde energie had als hiervoor. en het duurde nogal voordat ik me weer echt kon inzetten.

Door verschil van mening over leerstellige zaken, verliet een kleine groep gelovigen de gemeente in Gentbrugge in de herfst van ’94, hetgeen heel pijnlijk was omdat deze mensen ons zeer dierbaar waren. Maar deze dingen gebeuren nu eenmaal, denk eens aan die twee grote apostelen, Paulus en Barnabas die uiteen gingen door verschil van mening.

We waren heel dankbaar voor Pete en Joanna Gifford die met ons samenwerkten in Gent. Zij waren voornamelijk betrokken bij de gemeente in Gentbrugge, terwijl Marina en ik ons meer toelegden op Mariakerke. Pete was ook heel actief met jeugdwerk bezig, met de zomerkampen en jeugdweekenden. Marina was ook vele jaren actief met kampwerk, zowel kinderkamp als jeugdkampen. Zij had natuurlijk altijd haar accordion mee waarmee zij meestal de zang begeleidde, maar ook sommige kinderen en jonge mensen speelden er graag mee.

In 1996 zijn wij naar Canada geweest voor een “home assignment” van april tot Juli. Het was heel fijn Rosa weer te zien na bijna 3 jaar en ook tijd de kunnen doorbrengen met onze thuisgemeente en andere gemeenten en personen die voor ons baden en ons ondersteunden. Het was altijd zo bemoedigend voor hen te horen wat de Heer aan het doen was in België door hun gebed en ondersteuning.

Enige tijd geleden schreef ik het volgende, “De oorspronkelijke bedoeling van “Overpeinzingen” was niet zozeer een verhaal te schrijven over het werk, maar over ons persoonlijke leven, waar het werk natuurlijk deel van uit maakt. Het is “ons” verhaal, ons getuigenis over hoe wij de echtheid van God ervaren, Zijn tegenwoordigheid, Zijn leiding, Zijn voorzieningen, Zijn bescherming, Zijn trouw en Zijn zegen.” We zijn nu aan nr.184 en ik denk er aan om te stoppen bij nr.200. Ik wil nog een heel aantal hoogtepunten aanhalen uit de volgende jaren en vertellen hoe de Heer ons geleid heeft, Marina gespaard heeft en in onze noden voorzien heeft, heel interessant, wacht maar………………………..!

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.183.

Standard

Nr.182 ended with, “After ten days I was allowed to go home, but not for long, we didn’t know then that I would soon be back here…………..!” (See richardandmarina.net).

My cardiologist had told me that I had lost 20% of my heart and needed to rest a lot and take it easy. It was very difficult for me to have to cancel a whole lot of Bible studies and speaking engagements. My dear wife Marina, sure looked after me well. One afternoon I was pulling some weeds from our lawn and while bent over I turned a bit and heard a pop in my lower back and as I straightened out it started hurting, but it wasn’t too bad and I could sit and bear it while we had company from Antwerp.

But when I got up the next morning and was putting on a sock, something popped again, and this time it really hurt. When I stood up I could not get my left foot down to the floor. It was really bad. Marina phoned the doctor who came and gave me a needle for the pain. He looked at me and said, “I have never seen anyone so white.” For a whole week I lay in bed with my legs high up on pillows, but it did not improve and so the doctor called an ambulance which took me back to the hospital. I was there for a week while they did some tests and came to the conclusion that I had a herniated disc in my lower back and I needed surgery. The day after the operation, in the evening, an alarm sounded and the nurse quickly turned the end of my bed up so that my head was lowered and my feet up. Blood was taken and soon the news came that I had a second heart attack. So back to intensive care. After about ten days I was allowed to go home but had to stay in bed. And to keep the story short, altogether I was flat on my back for 55 days. “God never promised us an easy journey, but He has promised a safe arrival.” 🙂

However, while I was laid up, the work of the Lord continued, people were still being saved and added to the churches. But things were changing, the first 20 or so years had been the pioneers phase when many came to the Lord and many assemblies were started, but now we entered into the stabilizing phase. More structure was needed, leaders had to be trained and believers needed to grow. As exciting as the conversion of many people had been, this phase, seeing people mature and becoming active in Sunday school work, camp activities, leadership in the church and other activities was just as rewarding. Jesus was building His church in Belgium, step by step, and that, right then, without me, wonderful…………….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.183.

Standard

Nr.182 eindigde met: “Na tien dagen mocht ik naar huis, maar niet voor lang, wij wisten toen niet dat we hier spoedig zouden terug zijn…………!” (Zie richardandmarina.net).

De cardioloog had mij verteld dat ik 20% van mijn hart kwijt was en het dus rustig aan moest doen. Ik vond het moeilijk een heel aantal Bijbelstudies en predikingen te moeten afzeggen. Mijn lieve echtgenote zorgde goed voor mij. Op een namiddag stond ik gebukt wat onkruid te trekken, toen ik mij al bukkende wat draaide, hoorde ik een soort plof in mijn onderrug. Ik stond recht en voelde een doffe pijn daar, maar het viel mee en het was dragelijk toen we bezoek kregen uit Antwerpen.

Maar toen ik de volgende morgen op het bed zittende mijn kous wou aandoen, schoot de pijn door mijn rug en toen ik rechtop stond kon ik mijn linkervoet niet op de grond krijgen. Het was echt erg. Marina belde de dokter die mij een spuit voor de pijn gaf. Hij keek mij aan en zei toen, “Ik heb nog nooit iemand zo wit gezien.” Ik heb een hele week met mijn benen op hoge kussens in bed gelegen, maar het beterde niet en dus kwam de dokter terug en belde een ambulance die mij terug bracht naar de kliniek. Ik verbleef daar voor een week terwijl ze foto’s en zo namen en tot de conclusie kwamen dat ik een hernia had en geopereerd moest worden. De dag na de operatie lag ik ‘s avonds in bed en ging er plotseling een alarm af. De verpleegster draaide het voeteneind van mijn bed omhoog, waardoor mijn hoofd lager was. Er werd bloed afgenomen en kort daarop kwam het nieuws dat ik een tweede hartinfarct had. En dus terug naar de intensieve afdeling. Na tien dagen mocht ik weer naar huis maar moest in bed blijven. Om het verhaal kort te houden, in het geheel lag ik 55 dagen op mijn rug. “God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst.” 🙂

Tegelijkertijd, terwijl ik voor enige tijd uitgeschakeld was ging het werk van de Heer door. Er kwamen nog steeds mensen tot geloof en werden aan de gemeenten toegevoegd. Maar toch waren dingen aan het veranderen. De eerste 20 jaar was de pioniersfase geweest waarin velen tot de Heer kwamen en veel gemeenten gesticht werden, maar nu kwamen we aan de stabilizerende fase. Er was meer structuur nodig, de gelovigen moesten groeien en leiders dienden gevormd te worden. De bekering van zoveel mensen was natuurlijk geweldig geweest, maar deze fase, waarin mensen en gemeenten tot volwassenheid kwamen en velen actief werden in zondagsschool werk, kamp activiteiten, leiderschap in de gemeente en andere activiteiten was ook echt belonend. Jezus was Zijn gemeente in Belgie aan het bouwen, stap voor stap, en op dat ogenblik, zonder mijn inbreng, geweldig……………! (Ga naar Overpeinzingen).