Month: August 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.199.

Standard

Nr.198 ended with: “There were so many people going with the train that day, that they had to add two carriages. That took a little time, enough for us to get there and get on the train……..! Praise the Lord! And then we started laughing…..! And we still laugh when we think of that……!” (See richardandmarina.net).

From the train on the plane and off to Canada. Leaving our family behind was hard on all of us, but knowing we were all in the will of the Lord and in the hands of our God made a difference. And so we arrived in Canada on Thursday, October 15, 2009. For the first two weeks, we stayed with friends while our condo was being painted and new rugs were put in. I had rented a car to shop around for one. Because of my back problems I needed a car that sits quite high. New ones were too expensive and the right second hand one was hard to find. I don’t know how many car dealers I visited but I was sure getting tired. Saturday came and I drove to Guelph and, to make the story short, within half an hour I had found the right car for the right price, $500.- less than what I received for our car sold in Belgium, wonderful! Our daughter Rosa told me later that she had asked the Lord to “drop a car into my lap.” I believe He did, praise Him!

We moved into our condo and a couple weeks later our boxes from Belgium arrived. While the fridge, couch, bed and TV were bought new, the rest of the furniture was all second hand. We had a great time visiting Salvation Army stores in Kitchener/Waterloo, where we were able to pick up some real good things for a cheap price.

We have been her now for almost seven years, unbelievable how fast time goes. It was great to be able to make a 9000 km trip out West to visit Marina’s family and also friends and churches that had been supporting us from time to time. Except for the last 1½ years, I preached every Sunday and also at some weeknight meetings. Marina spent much of her time phoning and writing cards to folk in Belgium. Last year I had a serious breakdown and had to stop all activity, but slowly I am improving and preaching again. Marina had colon cancer surgery last year December but is now completely clean. She also received a new pacemaker, just in time. I had prostate surgery in May, which went well. We do not have the strength anymore which we used to have and that is frustrating at times, but we have to accept our limitations, this is life. The Lord continues to provide for us, at times in amazing ways, for which we praise Him.

Next week will be episode 200 and the last one for the time being………..! (Go to richardandmarina.net).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.199

Standard

Nr.198 eindigde met: “Er waren zoveel reizigers die morgen dat er twee wagons aan de trein toegevoegd moesten worden en dat duurde even, maar het gaf ons de mogelijkheid om toch nog op tijd in de trein te raken………! Prijs de Heer! En toen begonnen we te lachen……! En wanneer we daaraan terugdenken lachen we opnieuw……..! (Zie richardandmarina.net).

Van de trein naar het vliegtuig en weg naar Canada. Afscheid nemen van onze kinderen en kleinkinderen was heel moeilijk voor ons allen, maar wetende dat we in de wil van God en in de handen van God waren, maakte een groot verschil. En zo arriveerden we in Canada op donderdag, 15 oktober, 2009. De eerste twee weken verbleven we bij vrienden terwijl ons appartement geverfd werd en er nieuwe tapijten gelegd werden. Ik had een auto gehuurd om er ergens een te kunnen kopen. Omwille van mijn rugproblemen moest ik iets hebben met een verhoogde zetel. Nieuwe wagens waren te duur en de juiste tweedehandse te vinden was niet eenvoudig. Ik weet niet meer hoeveel autoverkopers ik bezocht heb, maar ik begon het echt moe te worden. Op zaterdag reed ik naar Guelph, en om het verhaal kort te houden, binnen een half uur vond ik de juiste wagen voor de juiste prijs, $500.- minder dan wat ik gekregen had voor onze auto in België, fantastisch. Onze dochter Rosa vertelde me later dat ze gebeden had dat de Heer een auto “in mijn schoot zou laten vallen.” Ik kan getuigen dat Hij dat echt gedaan heeft. Prijs de Heer.

Twee weken nadat we in onze condo waren ingetrokken, arriveerden onze dozen uit België. En terwijl de koelkast, sofa, bed en TV nieuw gekocht werden, andere meubels en benodigdheden werden tweedehands aangeschaft. We hadden veel plezier met het bezoeken van Leger des Heils winkels in Kitchener/Waterloo waar we van alles aan een heel goedkope prijs konden kopen.

We zijn hier nu al bijna zeven jaar, ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Het was geweldig een 9000 km trip te maken naar het Westen om Marina’s familie te bezoeken, plus vrienden en gemeenten die ons door de jaren nu en dan gesteund hebben. Uitgezonderd de laatste 1½  jaar, heb ik iedere zondag gepredikt en ook op doordeweekse samenkomsten. Marina heeft heel veel tijd besteed aan het telefoneren en kaartjes schrijven naar mensen in België. Verleden jaar heb ik een ernstige inzinking gehad en moest ik alle activiteiten stoppen, maar ik begin langzaam aan wat kracht terug te krijgen en begin ook weer te prediken. In decenber had Marina een darmkanker operatie  maar is nu volledig schoon. Ze heeft ondertussen ook haar tweede pacemaker gekregen. Ik heb in mei een prostaatoperatie ondergaan die goed verlopen is. We missen de kracht en energie die we vroeger hadden, en dat is wel eens frustrerend, maar we moeten onze beperkingen aan vaarden, zo is het leven. De Heer blijft voorzien in onze noden, soms op wonderlijke wijze, waarvoor we Hem heel dankbaar zijn.

Volgende week komt episode nr.200 en dat zal voor het ogenblik de laatste zijn………………! (Zie richardandmarina.net).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.198

Standard

Nr.197 ended with: “We agreed to meet a certain day, bring all our boxes and pack them into eight large and strong cartons our friend brought. But now, could we get everything into those………?” (See richardandmarina.net).

The day came when everything was ready to be packed and shipped. So we took all our boxes, small and bigger ones to our friend’s warehouse, where we started packing them into his eight cartons. We filled carton after carton, until we came to the last one, and now comes the surprise, the last carton was almost full, we had only one box left, the one with Marina’s accordion, and believe me or not, the accordion went in perfectly and there wasn’t any room left, really unbelievable, no one could have planned it better! Did we get help from above? I am sure!

Finally, Wednesday, the day before leaving on Thursday, October 15, 2009, arrived. We were taking the train from Ghent at 7.10 am, as going to the airport at that hour in the morning is very risky because of traffic jams. Our children Lily and her husband Bart, and Rini went along, as well as our youngest grandchild Hanne. They wanted to see us off at the airport. Bart and Lily were going to pick us up in the morning and drive us to the train station, while Rini went straight from her house. And so came the last night in that wonderful house. We did not have to clean it as our daughters were going to do that after we had left.

To be sure we had a good sleep, Marina and I took a light sleeping pill and went to bed. It was pitch dark in our bedroom as there were blinds over the windows. We must have been sound asleep when all at once I heard the door bell ring. I woke up and wondered who in the world would be there at this time of the night? When I opened the door, there were Bart and Lily with Hanne saying, “Dad, it is 6.45 am, we have to leave right now.” Marina and I had slept in and not heard the alarm. We have never gotten dressed so fast. We just left everything and jumped in the car and in my haste forgetting my wallet. Thinking we would never make it to the station in time, Lily phoned Rini to tell her to ask the station manager to hold the train until we had arrived. Of course, they never do that. But we were “lucky?” There were so many people going with the train that day, that they had to add two carriages. That took a little time, enough for us to get there and get on the train……..! Praise the Lord! And then we started laughing……….! And we still laugh when we think of that……..! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.198

Standard

Nr.197 eindigde met: ” We kwamen overeen op een zekere dag naar zijn magazijn te komen met al onze dozen om ze in te pakken in de acht grote kartonnen die hij meebracht. Nu was de vraag, krijgen we al onze spullen in die acht dozen…………?” (Zie richardandmarina.net).

De dag arriveerde waarop alles ingepakt en verstuurd zou worden. We namen al onze dozen, grote en kleine naar het magazijn van onze vriend, waar ze ingepakt werden in zijn acht grote kartonnen dozen. We vulden het ene karton na het andere en kwamen uiteindelijk bij de laatste aan. En nu komt de grote verrassing, deze laatste was bijna vol, we hadden nog één doos over, die met Marina’s accordeon. U kunt me geloven of niet, maar die paste precies nog in dat karton, er was geen plekje meer vrij, het was echt ongelooflijk, niemand had dat beter kunnen plannen. Hadden we hulp gekregen van hierboven? Dat weet ik wel zeker!

We zouden op donderdag 15 oktober, om 7.10u vanuit Gent met de trein naar het vliegveld vertrekken. Met de auto was een beetje te riskant omdat er op dat uur dikwijls lange files zijn. Onze kinderen, Lily en haar man Bart, en Rini, plus onze jongste kleindochter Hanne zouden meegaan om ons te zien vertrekken. Bart, Lily en Hanne zouden ons ‘s morgens afhalen en naar de trein brengen, terwijl Rini rechtstreeks van haar huis naar het station zou gaan. En dus sliepen we voor de laatste keer in dat fijne huis. We hoefden het niet op te ruimen, onze dochters gingen dat doen na ons vertrek.

Om zeker te zijn dat we een goede nachtrust zouden hebben, hadden Marina en ik beiden een licht slaappilletje genomen. Het was heel donker in onze slaapkamer omdat we rolluiken hadden. Terwijl we sliepen, hoorde ik plots de deurbel en vroeg me af wie in hemels naam op zo’n uur aan de deur kon staan. Ik deed open en daar stonden Bart, Lily en Hanne, “Vader, het is 6.45u, we moeten meteen vertrekken.” Marina en ik hadden ons alarm niet gehoord en waren ingeslapen. We hebben ons nog nooit zo snel aangekleed! We lieten alles liggen en sprongen in de auto, en in mijn haast vergat ik mijn portefeuille. Omdat we dachten dat we het niet zouden halen, belde Lily Rini die al op het station was en vroeg haar om met de conducteur te spreken en te vragen om de trein nog niet te laten vertrekken totdat we er waren, hetgeen ze natuurlijk nooit doen. Maar we hadden “geluk.” Er waren zoveel reizigers die morgen dat er twee wagons aan de trein toegevoegd moesten worden en dat duurde even, maar het gaf ons de mogelijkheid om toch nog op tijd in de trein te raken………! Prijs de Heer! En toen begonnen we te lachen……! En wanneer we daaraan terugdenken lachen we opnieuw……..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.197.

Standard

Nr.196 ended with: “After more discussion with our friends there, a few days later I was on a plane to Toronto………….!” (See richardandmarina.net).

Why the hurry? Because there were others interested in this condo. Our friends had asked the person responsible, to wait and give me a chance to see it. I arrived in Toronto, was picked up and together with our friends went to see the place. I walked through it, took a good look at it and knew this was for us. The financial side had to be arranged which took time and then, on the fourth day I flew back to Belgium owning a condo in Elmira, praise the Lord! Marina and I decided not to move until the fall as I had a lot of speaking engagements lined up yet and we had to get rid of a lot of things. We had arrived in Belgium in December 1971 and were leaving in October 2009, so after 38 years there was a lot to leave there.

Just to mention this, we bought the condo in April and moved in the end of October, but from April until October another missionary couple, Les and Sharon Frey, who were working in Spain, were on furlough and were able to make use of our condo, it fitted all so well, praise God!

Quite a number of our churches in Belgium organized farewell parties for us, either alone or with a couple others, and there was a final farewell of all the churches together before we left. These meetings were wonderful but also painful, as we were saying goodbye to many spiritual children whom we dearly loved. Many were in tears, as we were at times. In one place a woman came to me in crying and telling me that her father had died just recently “and now, you, my spiritual father are leaving me too.” It wasn’t easy, but I assured her that we will meet again, if not down here, then “up there.”

I had quite a library, hundreds and hundreds of books, and since I could not take all of them with me to Canada, I took a number of boxes with books along to the meetings, put them out on tables and told the people they could take them and give whatever they wanted.

Slowly we were getting rid of things, selling some of our furniture and giving away some. Our daughters helped us pack boxes and boxes full of dishes, clothes, and many other things. We had all kinds and sizes of boxes. A friend had an export company and arranged the moving of our stuff by boat to Canada. We agreed to meet a certain day, bring all our boxes and pack them into eight large and strong cartons our friend brought. But now, could we get everything into those…………? (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.197

Standard

Nr.196 eindigde met: “Na meer overleg met onze vrienden daar, vloog ik een paar dagen later naar Toronto……….!” (Zie richardandmarina.net).

Waarom zo’n haast? Omdat er anderen waren die interesse hadden in deze condo. Onze vrienden hadden de verantwoordelijke gevraagd te wachten met de verkoop totdat ik het had kunnen zien. Ik arriveerde in Toronto, werd afgehaald en samen met mijn vrienden gingen we rechtstreeks naar het gebouw.  Ik liep rond en bekeek alles eens heel goed en wist ogenblikkelijk dat dit voor ons was. De financiële kant moest geregeld worden en dat duurde een paar dagen, maar op de vierde dag vloog ik terug naar België, als eigenaar van een mooie condo, loof de Heer. Marina en ik besloten om pas in de herfst te verhuizen daar ik nog een heel aantal spreekbeurten op de agenda had staan, en ook omdat we van heel wat spullen af moesten. We waren in België aangekomen in december van 1971 en we dachten te vertrekken in oktober van 2009, na 38 jaar was er heel wat verzameld.

Dit nog even, we kochten de condo in april en eind oktober gingen we er wonen. Van april tot oktober maakte een ander zendingsechtpaar, Les en Sharon Frey, die werkzaam zijn in Spanje, en op verlof waren, gebruik van onze condo, het paste allemaal zo mooi, prijs de Heer.

Verschillende gemeenten in België hielden afscheidsfeesten voor ons, soms alleen, of met twee of drie gemeenten samen. Er was een laatste afscheidsfeest van alle gemeenten voordat we vertrokken. Deze bijeenkomsten waren heel fijn, maar ook pijnlijk, omdat we afscheid namen van onze vele geestelijke kinderen die we zo liefhadden. Er vloeiden heel wat traantjes, zowel bij hen als bij ons. Een vrouw kwam naar me toe en vertelde dat haar vader pas gestorven was, “en nu ga jij, mijn geestelijke vader ook nog weg.” Het was niet makkelijk, maar ik verzekerde haar dat we elkaar zouden weerzien, indien niet hier, dan “hierboven.”

Ik had honderden en honderden boeken, en aangezien ik die niet allemaal mee kon nemen, laadde ik wat dozen met boeken die ik meenam naar deze samenkomsten en op tafels uitstalde. Ik zei tegen de mensen dat ze konden nemen wat ze wilden en er iets voor in een doos doen.

Langzaam aan werd ons huis leger doordat we dingen verkochten of weggaven. Onze dochters hielpen ons met het inpakken van dozen en nog eens dozen met keukenartikelen, serviezen, kleren en allerlei andere dingen. We gebruikten veel verschillende dozen, kleine, grote, lange enz. Een vriend van ons was exporteur en regelde de verzending van onze spullen per boot naar Canada. We kwamen overeen op een zekere dag naar zijn magazijn te komen met al onze dozen om ze in te pakken in de acht grote kartonnen die hij meebracht. Nu was de vraag, krijgen we al onze spullen in die acht dozen………? (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.196

Standard

Nr.195 ended with: “In 2008 we made a trip to Canada to see how the Lord would lead……….!” (See richardandmarina.net).

There were several reasons for why we were thinking of returning to Canada. Already mentioned was our physical condition, we were really tired, I guess the result of years going in overdrive. Another one was the fact that we did not feel right about being fully financially supported, while we were not able to be as active anymore. On top of that, our health insurance was running out, or in the case of Marina, had already run out. We were with a company in Canada that insured missionaries, but only up to the age of 70, then they were expected to return to Canada and be covered by government insurance. Our church graciously covered the monthly premiums. Staying in Belgium would mean getting private insurance which is very costly. And then, of course, there was our daughter Rosa, who, because of her debilitating illness, has had to be without us, without her sisters and her nieces and nephews for many years. We felt we should be near her now.

We prayed a lot about this and talked to the elders of our church. They were in agreement with our returning to Canada and were ready to give us a letter of commendation for full-time work in Canada. We also asked the advice of good friends who were in accord with our move back. Because of Marina no longer being covered by health insurance and having heart problems, we felt we should go ahead with planning our return. We were at perfect peace about all of this. So we started looking for a place to live and after driving all around Elmira I found a house on a quiet street that was up for sale. The elderly lady who owned the house showed me around and it looked real good. However, the next time I went to see her, there was a note on the door which said that she had changed her mind and was not selling. It was sort of disappointing, but we left it in the Lord’s hands and returned to Belgium.

In April 2009, we received a call from good friends in Elmira telling us that there was a condo for sale in a seniors building, which had 27 condos. Our friends took pictures of the condo and emailed them to us. We thought they looked great and were quite excited, even though some years ago we had visited other friends who were living in that building and I had told Marina afterwards that I would never want to live in a place like that! We really prayed about it and felt perfect peace. After more discussion with our friends there, a few days later I was on a plane to Toronto………….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.196

Standard

Nr.195 eindigde met: “In 2008 maakten we een korte reis naar Canada om te zien hoe de Heer zou leiden…………!” (Zie richardandmarina.net).

Er waren verschillende redenen waarom we dachten terug te keren naar Canada. Wat ik al vernoemd heb was onze lichamelijke conditie, we waren heel moe, waarschijnlijk het gevolg van jaren in de grote versnelling te hebben gereden. En dan was er ook het feit dat we het eigenlijk niet juist vonden dat we nog steeds volledig financieel gesteund werden, ook al waren we niet meer zo actief. Dan kwam er nog bij dat onze ziekteverzekering teneinde liep, en voor Marina was dat al zo. We waren bij een Canadese maatschappij die zendelingen verzekerde totdat ze 70 jaar waren, dan werden ze verwacht terug te keren naar Canada en van de overheidsverzekering gebruik te maken. De maandelijkse premies werden heel minzaam door onze gemeente gedekt. Marina was 71 en was dus niet langer verzekerd. In België  blijven zou betekenen dat we private verzekering moesten aanschaffen, hetgeen heel duur is. En dan was er onze oudste dochter Rosa, die door haar slopende ziekte al jaren alleen geweest was, zonder ons, haar zusters en neven en nichten. We vonden dat we nu bij haar in de buurt moesten zijn.

Er werd veel gebeden en we hadden een gesprek met de oudsten van onze gemeente. Ze gingen  volledig akkoord met onze terugkeer naar Canada. En ze waren bereid om ons een aanbevelingsbrief te geven voor voltijds werk hier in Canada. We vroegen ook advies aan goede vrienden. Omdat Marina niet langer verzekerd was en kampte met hartproblemen, vonden we dat we plannen moesten maken voor een verhuis. We hadden hier volledig vrede mee, en dus begonnen we te zoeken naar een huis. Na heel wat rond gereden te hebben in Elmira vonden we een huis te koop in een stille straat. De bejaarde eigenares toonde mij het huis en het zag er geschikt uit. Maar toen ik een dag later terug ging, hing er een briefje aan de deur waarop stond dat ze van gedachten veranderd was en afzag van de verkoop. Het was een teleurstelling maar we lieten de zaak in Gods handen en vlogen terug naar België.

In april 2009 kregen we telefoon van goede vrienden in Elmira die vertelden dat er een condo te koop was in een appartementsgebouw voor senioren. Het gebouw had 27 condos. Onze vrienden namen foto’s en e-mailden die naar ons. Het zag er allemaal heel goed uit en ook al had ik een aantal jaren geleden, nadat we vrienden bezocht hadden in dat gebouw, tegen Marina gezegd dat ik nooit in zoiets zou willen wonen, nu leek ons dat wel iets. Er werd hevig voor gebeden en we hadden er echte vrede mee. Na meer overleg met onze vrienden daar, vloog ik een paar dagen later naar Toronto……….! (Ga naar Overpeinzingen).