Nr.197 eindigde met: ” We kwamen overeen op een zekere dag naar zijn magazijn te komen met al onze dozen om ze in te pakken in de acht grote kartonnen die hij meebracht. Nu was de vraag, krijgen we al onze spullen in die acht dozen…………?” (Zie richardandmarina.net).

De dag arriveerde waarop alles ingepakt en verstuurd zou worden. We namen al onze dozen, grote en kleine naar het magazijn van onze vriend, waar ze ingepakt werden in zijn acht grote kartonnen dozen. We vulden het ene karton na het andere en kwamen uiteindelijk bij de laatste aan. En nu komt de grote verrassing, deze laatste was bijna vol, we hadden nog één doos over, die met Marina’s accordeon. U kunt me geloven of niet, maar die paste precies nog in dat karton, er was geen plekje meer vrij, het was echt ongelooflijk, niemand had dat beter kunnen plannen. Hadden we hulp gekregen van hierboven? Dat weet ik wel zeker!

We zouden op donderdag 15 oktober, om 7.10u vanuit Gent met de trein naar het vliegveld vertrekken. Met de auto was een beetje te riskant omdat er op dat uur dikwijls lange files zijn. Onze kinderen, Lily en haar man Bart, en Rini, plus onze jongste kleindochter Hanne zouden meegaan om ons te zien vertrekken. Bart, Lily en Hanne zouden ons ‘s morgens afhalen en naar de trein brengen, terwijl Rini rechtstreeks van haar huis naar het station zou gaan. En dus sliepen we voor de laatste keer in dat fijne huis. We hoefden het niet op te ruimen, onze dochters gingen dat doen na ons vertrek.

Om zeker te zijn dat we een goede nachtrust zouden hebben, hadden Marina en ik beiden een licht slaappilletje genomen. Het was heel donker in onze slaapkamer omdat we rolluiken hadden. Terwijl we sliepen, hoorde ik plots de deurbel en vroeg me af wie in hemels naam op zo’n uur aan de deur kon staan. Ik deed open en daar stonden Bart, Lily en Hanne, “Vader, het is 6.45u, we moeten meteen vertrekken.” Marina en ik hadden ons alarm niet gehoord en waren ingeslapen. We hebben ons nog nooit zo snel aangekleed! We lieten alles liggen en sprongen in de auto, en in mijn haast vergat ik mijn portefeuille. Omdat we dachten dat we het niet zouden halen, belde Lily Rini die al op het station was en vroeg haar om met de conducteur te spreken en te vragen om de trein nog niet te laten vertrekken totdat we er waren, hetgeen ze natuurlijk nooit doen. Maar we hadden “geluk.” Er waren zoveel reizigers die morgen dat er twee wagons aan de trein toegevoegd moesten worden en dat duurde even, maar het gaf ons de mogelijkheid om toch nog op tijd in de trein te raken………! Prijs de Heer! En toen begonnen we te lachen……! En wanneer we daaraan terugdenken lachen we opnieuw……..! (Ga naar Overpeinzingen).