Month: June 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.190

Standard

Nr.189 ended with, “We arrived at the large hotel where the conference was held and the organizers showed us a quiet room at the end of the hallway, at least they thought it was quiet! We arrived quite late and went straight to bed, but then……..! (See richardandmarina.net).

All of a sudden there was a tremendous noise from below us, musical instruments and loud singing and shouting. What we didn’t know, and I don’t think the organizer knew either, was, that there was another floor below us with a ballroom. The noise was so overwhelming that Marina’s heart started acting up. I left our room to see what was going on and discovered that a group of handicapped young people were there to make music, dance and have a ball. The rock and roll music was very, very loud and it came right up into our room. I’ll let Marina tell you in her own words how she felt, “It started with the feeling of a train’s wheels going through my body, starting at the stomach through the heart and ending up in my throat. I tried to sing and pray, but it kept on and on. We read in the Bible, “The troubles of my heart are enlarged, O Lord, bring me out of my distress”, this was my inner cry. Richard prayed with me, and finally the music and noise stopped and there was blessed quietness.”

I went looking in the hallway for some help, but it was late and everyone was asleep, besides, we didn’t know where “our” people were as there were other guests in the hotel too. And since I do not speak French, I didn’t want to talk to someone at the desk. It took quite some time yet for Marina’s heart to be at ease and beat normal again. We did sleep for some hours, but were up early and decided to go home as we felt the busyness of the meetings, meals and discussions would be too much for Marina, who needed quietness. We arrived home and called our cardiologist and had an appointment made. He had Marina do a stress test and he said everything seemed to be all right, but Marina knew it wasn’t.

A week or so later Marina was not feeling good again and we returned to the cardiologist who put a monitor on her for a week. The day after we returned it, he called and asked me to come and see him as soon as possible. In his office he told me that they had found something irregular and gave me some special medication for Marina and also told me that if anything abnormal were to happen, to go to emergency immediately. Saturday night at 11.45 pm Marina felt miserable again and I took her blood pressure which was 83/33 (normal = 120/80) and her pulse 22 (normal = 70)……………! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.190.

Standard

Nr.189 eindigde met: “We arriveerden bij het hotel waar de conferentie gehouden werd en de organisatoren toonden ons een stille kamer, tenminste zij dachten dat die stil was, aan het eind van een lange hal. Wij waren tamelijk laat aangekomen en gingen bijna meteen naar bed, maar toen……………………..! (Zie richardandmarina.net).

Plotseling was er een geweldig lawaai van muziekinstrumenten, luid gezang en veel geroep. Wij wisten niet, en ik denk de organisatoren ook niet, dat er onder ons nog een verdieping was met een danszaal. Het lawaai was zo oorverdovend dat Marina’s hart vreemd begon te doen. Ik ging kijken wat er gaande was en ontdekte dat er een hele groep gehandicapte jongeren bezig was om muziek te maken, te zingen en te dansen, en het ging er nogal aan toe! De rock en roll muziek was heel luid en drong onze kamer binnen. Ik zal Marina in haar eigen woorden laten vertellen hoe ze zich voelde, “Het begon met het gevoel alsof er treinwielen door mijn lichaam rolden, beginnende in mijn buik, door mijn hart en eindigende in mijn hals. Ik probeerde te bidden en zingen, maar het ging maar door. We lazen in de Bijbel, “De benauwdheden mijns harten hebben zich uitgebreid, voer mij uit mijn angsten.” Dit was mijn innerlijk roep. Richard bad met mij en eindelijk stopte de muziek en het lawaai, wat een gezegende stilte!”

Ik gings eens kijken in de gang of ik ergens hulp kon vinden, maar het was laat en iedereen scheen te slapen. Daarbij kwam, dat ik niet wist waar “onze” mensen waren, daar er ook andere gasten in dit hotel verbleven. En aangezien ik geen Frans ken, had het niet veel zin met iemand aan de receptie te gaan spreken. Het duurde nogal voordat Marina’s hart weer normaal klopte. We hebben toch nog wat kunnen slapen, maar zijn vroeg opgestaan en hebben beslist om naar huis te gaan omdat de drukte van de samenkomsten, de gezamelijke maaltijden en de conversaties waarschijnlijk teveel zouden zijn voor Marina, zij had rust nodig. Eenmaal thuis gekomen werd er een afspraak gemaakt met de cardioloog. Hij liet Marina een stresstest doen en vond dat alles normaal was, maar Marina wist dat het niet goed was.

Een week later voelde Marina zich weer helemaal niet goed en gingen we terug naar de cardioloog die haar een monitor gaf voor een week. De dag nadat we die teruggebracht hadden, belde hij en zei dat ik zo snel mogelijk moest komen. Toen ik eenmaal bij hem was vertelde hij dat ze iets gevonden hadden en gaf hij mij speciale medicatie voor Marina en zei er bij, dat, moest er iets abnormaals gebeuren, meteen naar de spoedafdeling te gaan. Zaterdagavond om 23.45u voelde Marina zich heel miserabel. Ik nam haar bloeddruk die 8/3 was (normaal = 12/8) en haar pols was 22 (normaal = 70)………………….! (Ga naar Overpeinzingen).

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.189

Standard

Nr.188 ended with, “Thinking I had another heart attack, she (Marina) jumped up and cried out, “My husband is dead………..!” (See richardandmarina.net).

No, I wasn’t dead. After a few moments I opened my eyes, lifted up my head and saw a lot of people standing around me. I asked, “Was I away for a bit?” They nodded their heads. I felt very weak and was trembling. Someone brought a glass of water and I slowly got to my feet, shaking quite a bit. Most of the people had gone downstairs for coffee and after a bit I went down too, with someone helping me. I realized that I wasn’t up to preaching and the folk told me to go to the hospital and get checked. I was still feeling pretty miserable, and so, Marina and I drove to the hospital in Listowel where a doctor examined me, concluding that it had not been a heart attack, I had fainted, likely due to overtiredness and the warm weather. The last 6 weeks had been very busy, first in Belgium getting everything arranged for the time we would be away. Then coming to Canada, and after settling in, having our 40th wedding feast with our family and Marina’s relatives living in Ontario. Our assembly also had a come and go tea for friends and others. The doctor had wanted to keep me in the hospital overnight, but I refused. Marina drove us home where I went to bed.

The next day I still felt very weak and tired and we realized that it was not possible to make the long trip out West now. So we phoned and emailed all our contacts and new dates were set. We were able to stay in a house in Gorrie, On. belonging to missionaries who were on the mission field right then. It was a very quiet place and we were able to get rested up and after I got my strength back, we started out for the West. We had a good trip, wonderful meetings and great times with family and friends. We returned to Elmira and after spending time with Rosa we flew back to Belgium.

We continued to help the assembly in Mariakerke, Ghent, while I also gave Bible studies and messages in other churches. Time was spent in meeting with men who were or would become elders in the churches. Marina was on the phone a lot encouraging people and she also spent much time writing cards and letters. Towards the end of August 2004, we drove to France to attend the yearly Foreign Workers Conference. We arrived at the large hotel where the conference was held and the organizers showed us a quiet room at the end of the hallway, at least they thought it was quiet! We arrived quite late and went straight to bed, but then…………..! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.189.

Standard

Nr.188 eindigde met: “Ze (Marina) schrok geweldig en denkende aan een hartinfarct, sprong op en riep, “Mijn man is dood………!” (Zie richardandmarina.net).

Nee, ik was niet dood. Na enkele ogenblikken opende ik mijn ogen, keek op en zag een hele groep mensen rondom mij staan. Ik vroeg, “Ben ik even weg geweest?” Zij knikten. Ik voelde me heel zwak en ik trilde nogal. Iemand bracht een glas water en iets later stond ik al bevende op. De meeste mensen waren naar beneden gegaan om koffie te drinken en ik volgde even later met behulp van iemand. Ik  besefte dat ik die morgen niet zou prediken, ik voelde me nog steeds heel miserabel. De mensen moedigden mij aan naar het ziekenhuis te gaan om me te laten onderzoeken.

Marina en ik reden naar de kliniek in Listowel waar een dokter me onderzocht en concludeerde dat het geen hartinfarct was. Ik was flauwgevallen, waarschijnlijk door oververmoeidheid en de warmte. We hadden een heel drukke periode achter de rug. Eerst waren er de voorbereidingen in België voor ons vertrek naar Canada. Dan aankomen in Canada en uitpakken. Daarna ons 40 jarig huwelijksfeest met ons gezin en de familieleden van Marina die in Ontario woonden, en ook nog een “come and go tea” die onze thuisgemeente had georganiseerd. De dokter had er op aangedrongen in de kliniek te blijven tot de volgende dag, maar ik weigerde en Marina reed ons naar huis waar ik meteen naar bed ging.

De volgende morgen voelde ik me nog steeds heel zwak en vermoeid en we realiseerden ons dat het niet verstandig was nu die lange reis te ondernemen. We telefoneerden en emailden naar alle contacten en er werden nieuwe datums gepland. Er werd ons een huis van zendelingen, die op dat ogenblik op het zendingsveld waren, aangeboden in Gorrie, On. Het was een klein dorp en het was er heel stil. We konden daar echt uitrusten, en toen ik eenmaal mijn kracht terug had, begonnen we aan onze reis naar het westen. Die verliep heel goed en we hadden geweldige samenkomsten en fijne bezoeken met familie en vrienden. Toen terug naar Elmira en na tijd te hebben doorgebracht met Rosa, terug naar België.

We bleven de gemeente in Mariakerke helpen, terwijl ik ook Bijbelstudies en preken gaf in andere gemeenten. Ook kwam ik samen met mannen die of al oudsten waren of dat waarschijnlijk zouden worden in de toekomst. Marina belde met veel mensen om hen te bemoedigen en zij schreef ook veel kaartjes en brieven. Tegen eind augustus 2004, reden we naar Frankrijk voor de jaarlijkse Foreign Workers Conference. We arriveerden bij het hotel waar de conferentie gehouden werd en de organisatoren toonden ons een stille kamer, tenminste zij dachten dat die stil was, aan het eind van een lange hal. Wij waren tamelijk laat aangekomen en gingen bijna meteen naar bed, maar toen………………! (Ga naar Overpeinzingen).

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.188

Standard

Nr.187 ended with, “I doubt whether this man had ever heard the gospel, but he sure did that afternoon as I did not beat around the bush, but as I was speaking I sure wondered what his response was going to be…………….!” (See richardandmarina.net).

A reception was held after the meeting and the Mayor came to me and thanked me for my words, he was very positive, incredible! His wife was really enthusiastic and thanked me several times, telling me how much she had enjoyed everything, especially my speech. I asked her whether she had a Bible, which she didn’t, so she went home with one. She told me that a few times while ironing clothes, she had watched the Evangelical Broadcast from Holland. The seed has been sown, eternity will reveal what has happened to it. In the entrance hall a plaque is on the wall with the words: “On May 5, 2000, this building of the Evangelical Christian Church was officially opened by Mr. Frank Beke, Mayor of the city of Ghent.” We praised God for this. And so, rejoicing in the Lord we went on with the work of the Lord.

When one is busy and has much to do, time just flies and two years were gone in no time. In August 2002 we went back to Canada for our 40th wedding anniversary. This time we had our second daughter Lily and her husband, Bart, plus their three daughters come over too, this was the first time for them. Our youngest daughter Rini was living in Israel at the time and was not able to come. Rosa, who was still fairly well at that time, together with Carol, Marina’s youngest sister, who lived in Chatham, ON, planned the whole party. It was such a wonderful time in every way and we all thanked God for His blessings.

While Lily, Bart and the three girls returned to Belgium, Marina and I stayed to speak in different assemblies in Ontario and then drive west, holding meetings along the way in Manitoba, Saskatchewan and Alberta, while also visiting family. The meetings and visits were all lined up and we were going to be starting out shortly after September 15, our wedding date. On that day we drove to an assembly in Ethel about 45 minutes from us. I was to speak there that morning. We started with the Lord’s Supper and different ones took part. Then the bread and cup were shared to remember the Lord Jesus. After that the collection plate was passed around to receive gifts of thanksgiving. Marina looked at me and saw that my head was down, my eyes were closed and my face was as white as a sheet and when she touched my arm, it felt as cold as ice. Thinking I had another heart attack, she jumped up and cried out, “My husband is dead……………!” (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.188.

Standard

Nr.187 eindigde met: “Ik twijfelde er aan of deze man ooit het echte evangelie gehoord had, maar hij hoorde dat zeker die namiddag en ik wond er geen doekjes om, maar, al sprekende vroeg ik me wel af wat zijn reactie ging zijn………………..!” (Zie richardandmarina.net).

Na de dienst volgde een receptie en de burgemeester kwam naar mij toe om mij te bedanken voor mijn toespraak, hij was heel positief, ongelooflijk! Zijn vrouw was geweldig enthousiast en bedankte me verschillende malen, terwijl ze me vertelde hoe ze van alles genoten had, vooral mijn toespraak. Ik vroeg haar of ze een Bijbel bezat, hetgeen niet het geval was, en dus ging ze naar huis met een Bijbel onder haar arm. Ze vertelde me dat ze soms als ze aan het strijken was naar de Nederlandse Evangelische Omroep luisterde. Het zaad was dus gezaaid en de eeuwigheid zal aantonen wat er mee gebeurd is. In de inkomhal van het gebouw hangt een gedenkplaat met de woorden: “Op 5 mei 2000 werd dit gebouw van de Evangelische Christengemeente officieel geopend door de heer Frank Beke, burgemeester van de stad Gent.” We dankten de Heer hiervoor en gingen verheugd door met het werk van de Heer.

Wanneer men veel te doen heeft, vliegt de tijd en voor ons waren twee jaren zo voorbij. In augustus van 2002 gingen wij terug naar Canada voor onze 40 jarige huwelijksverjaardag. Deze keer kwam onze tweede dochter Lily, met haar man Bart en hun drie dochters ook mee en voor de meisjes was dit de eerste maal. Onze jongste dochter Rini woonde in Israel en kon niet komen. Onze oudste dochter Rosa was toen nog tamelijk goed en samen met Marina’s jongste zuster Carol die in Chatham, ON woonde, organiseerde ze het hele gebeuren. Het was echt geweldig om zo samen feest te kunnen vieren en we dankten de Heer voor Zijn zegeningen.

Lily en haar gezin keerden terug naar België, terwijl Marina en ik in Canada bleven om verschillende gemeenten te bezoeken in Ontario en dan naar het westen te rijden, terwijl wij onderweg gemeenten bezochten in Manitoba, Saskatchewan en Alberta, en ook familieleden. De samenkomsten en bezoeken waren allemaal gepland en we zouden kort na 15 september, onze huwelijksverjaardag, vertrekken. Op die dag, 15 september dus, een zondag, reden we naar een gemeente in Ethel, ongeveer 45 minuten rijden. Ik zou daar die morgen prediken. We vierden eerst het avondmaal met deelname van verschillende mensen. Toen werden brood en beker rondgedeeld waarna er een inzameling werd gehouden om onze dankbaarheid te tonen. Marina keek naar mij en zag mij zitten met gebogen hoofd en ogen toe, terwijl ik spierwit was. Ze raakte mijn arm aan die zo koud was als ijs. Ze schrok geweldig en denkende aan een hartinfarct, sprong op en riep, “Mijn man is dood…………..!” (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.187.

Standard

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.187

Nr.186 ended with, “The building would not be officially opened until the next year and then there would be another totally different surprise……….!” (See richardandmarina.net).

While in Canada for several months, Marina and I were able to stay in the home of Allan and Helena Hoffman, who were going out of the country on a mission trip. They even let us use their car. We thanked God for them and for another one of His provisions. We had a precious time with our daughter Rosa and also with our home church and other people and churches that supported us. I was speaking in a different assembly every Sunday and at some week night meetings.

And then, as many of you will probably remember, came New Year’s Eve of 1999 and the Y2K bug, also called Year 2000 bug or Millennium Bug, a problem in the coding of computerized systems that was projected to create havoc in computers and computer networks around the world at the beginning of the year 2000. Quite a few people, especially in North America had taken precautions as they were afraid of power failures and all other kind of things happening. So some bought generators, stocked up on groceries and other items. I didn’t believe much of this, but to be honest, I did take the car out of the garage, in case the power failed and we wouldn’t be able to get the garage door open. That night we sat watching TV and saw how there were New Year’s parties in Australia, while nothing had happened. And nothing happened here either, ha!

We flew to Belgium the beginning of January and were glad to be back and able to continue with our ministry there. The new building wasn’t finished yet as there were many little things to be done. After painting the whole place we were able to start using it, which was a real joy. We had also planned an official opening where we could invite the neighbors and other folk. We talked about inviting the Mayor of Ghent, but someone laughed and said that he would never come as he is a real socialist and never, really never enters a church building, not even when the King visits Ghent.

However, one of our church members, a doctor, was a city councilor and he talked to the Mayor, who accepted the invitation. So, as the building was filling up with Christians and non Christians, we really wondered whether he would keep his word. And sure enough, there he came, with his wife! What an unbelievable surprise, who would have ever thought that! We had a wonderful meeting with singing, speeches and also having the Mayor speak, after which I spoke, or rather preached. I doubt whether this man had ever heard the gospel, but he sure did that afternoon as I did not beat around the bush, but as I was speaking I sure wondered what his response was going to be…………….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.187.

Standard

Nr.186 eindigde met: “Het gebouw zou pas het volgende jaar officieel in gebruik gaan en dan zou zich een totaal andere verrassing aanbieden……!” (Zie richardandmarina.net).

Marina en ik mochten in het huis van Allan en Helena Hoffman verblijven voor de tijd dat we in Canada waren, terwijl zij op zendingsreis gingen. We mochten zelfs hun auto gebruiken. We dankten de Heer voor hen en voor nog eens een voorziening van God. We hadden een fijne tijd met onze dochter Rosa en ook met onze thuisgemeente en andere mensen en gemeenten die ons steunden. Iedere zondag sprak ik ergens in een andere gemeente en soms ook op door de week samenkomsten.

En toen, zoals velen van u zich wel zullen herinneren kwam Oudejaarsavond 1999 en de Y2K dreiging, ook wel het jaar 2000 of de Millenium dreiging genoemd, een probleem in de codering van computer systemen waarvan men dacht dat het grote schade of vernieling zou kunnen  veroorzaken aan computers en computernetwerken overal ter wereld met de overschakeling van 1999 naar 2000. Heel wat mensen, vooral in Noord Amerika hadden voorzorgen getroffen daar zij bang waren dat bijvoorbeeld de elektriciteit zou kunnen uitvallen. Sommigen kochten generatoren, extra kruidenierswaren en andere dingen. Ik geloofde er niet veel van, maar om eerlijk te zijn, ik heb ‘s avonds de auto uit de garage gereden, in geval de stroom zou uitvallen en wij de poort niet zouden open krijgen. Die avond volgden wij de gebeurtenissen op TV en zagen we de mensen in Australia feest vieren terwijl er totaal niets gebeurd was, hetgeen bij ons ook zo was, ha!

Begin januari vlogen we terug naar België en waren blij om daar weer te zijn om onze bediening te kunnen voortzetten. Het nieuwe gebouw was nog niet helemaal af, er waren nog een aantal kleine dingen te doen. Maar nadat alles geschilderd was konden we er in, hetgeen een vreugdevol gebeuren was. Er was ook een officiële opening gepland waarop wij buren en anderen uitnodigden. We wilden ook de burgemeester van Gent uitnodigen, maar iemand lachte ons uit en zei dat hij nooit zou komen, omdat hij een felle socialist was en nooit, maar dan ook nooit een kerkgebouw binnen ging, zelfs niet als de koning op bezoek was.

Maar één van onze gemeenteleden, een dokter die ook raadslid was kon de burgemeester overtuigen om te komen. En zo, terwijl meer en meer mensen binnenkwamen, zaten wij ons af te vragen of hij zijn woord zou houden en komen zou. En ja hoor, tot onze grote verbazing kwam hij met zijn vrouw, wat een geweldige verrassing! We hadden een fantastische samenkomst met gezang, speeches en ook de burgemeester sprak, waarna het mijn beurt was om te spreken, of liever, te prediken. Ik twijfelde er aan of deze man ooit het echte evangelie gehoord had, maar hij hoorde dat zeker die namiddag en ik wond er geen doekjes om, maar, al sprekende vroeg ik me wel af wat zijn reactie ging zijn……………….! (Ga naar Overpeinzingen).