Nr.176 eindigde met: “De volgende dag kregen zij telefoon van een familielid, een vrouw in Elmira die Rosa bijstond. Zij vroeg of zij niet twee weken voor een jonge vrouw wilden zorgen terwijl haar ouders naar het Westen reisden. Burt vroeg waar die jonge vrouw woonde en kreeg als antwoord, in Elmira, downtown……………..!”

Ja, God is heel echt, en Hij spreekt ook heel echt tot ons op vele verschillende manieren. Soms legt Hij woorden op ons hart zoals bij Burt, andere keren krijgen we een sterke indruk in onze gedachten, zoals ik dat kreeg in de herfst van 2014, toen ik met de oudsten samenkwam om het rooster van de zondagpredikingen van 2015 samen te stellen. Er werden mij acht zondagen toegewezen en ik nam die aan, maar tegelijkertijd had ik een gevoel van ongemak, in het Engels noemen we dat soms een “check.” Iets zei in mijn hart, “nee, je gaat er niet zijn.” Ik voelde me heel onbehagelijk, maar wat moest ik tegen de oudsten zeggen, dat ik volgend jaar dood ging zijn? En nee, ik stierf niet, maar ik had wel een heel ernstige inzinking in februari zodat ik werkelijk dat jaar niet meer prediken kon. We dienen Gods stem te leren herkennen en naar Hem te luisteren, Hij spreekt veel meer tot ons dan we beseffen.

Toen Marina en ik terugkeerden van ons korte bezoek aan de familie in het Westen, vertelden Burt en Elaine ons dat de Heer hen had ingegeven om voor een onbepaalde periode bij Rosa te blijven, uiteindelijk werd dat 2 1/2 jaar. Wij waren natuurlijk geweldig dankbaar dat Rosa in goede handen was en dat de Heer dit zo geregeld had. En zo vlogen wij in september terug naar België. We konden voor enige tijd op de bovenverdieping van het gemeentegebouw in Eeklo verblijven, waar ook onze spullen opgeslagen waren. Twee echtparen van een gemeente boden ons een renteloze lening aan om een huis te kunnen kopen, wat een geweldig offer van die mensen was. Opnieuw ervoeren we Gods voorziening.

En dus begonnen wij te zoeken naar een huis, hetgeen niet zo eenvoudig was, maar uiteindelijk vonden we toch iets in een welgesteld dorp ten zuiden van Gent. Wij woonden wel niet in de sjieke buurt, maar in de  buurt van woningen van lagere stand. Naar algemene gewoonte in België wou de eigenaar een deel in het zwart doen, zodat er alleen maar belasting betaald wordt op het bedrag dat op de verkoopovereenstemming staat. Ik zei tegen hem dat ik christen was en dat niet wilde doen. Hij vloekte geweldig en zei, “xxxxx, ik ben ook christen.” Ha, dat had hij dan juist wel bewezen! Ik vertelde hem dat ik hem een extra bedrag zou geven als we alles eerlijk zouden doen en hij stemde daar mee in. We tekenden en hadden dus nu een eigen huis, maar……………! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.175 eindigde met: “Toen ik eenmaal terug was in Elmira, werd ik zo wanhopig, dat ik een briefje schreef en naar één van de oudsten bracht, waarin stond dat ik ging stoppen met zendeling te zijn en hier in Canada werk ging zoeken om bij Rosa te kunnen blijven…………! (Zie richardandmarina.net).

Marina en ik hadden veel gebeden en gesproken over wat ons te doen stond. We konden geen medische hulp vinden voor Rosa en omdat we niet wisten wat te doen en tot wie we ons konden richten, besloten we Gods weg te gaan en met de oudsten van onze gemeente te spreken. Wij geloven dat God gezag heeft ingesteld, in de regering, in de gemeente en in het gezin. En ook al zijn onze politieke leiders onvolmaakt, alsook onze geestelijke leiders en de vaders van de gezinnen, toch dienen we hen te gehoorzamen en ons aan hen te onderwerpen. Het menselijk hart verwerpt gezag, denk maar aan het eerste menselijk paar in de hof van Eden, wat was hun zonde? Zij verwierpen Gods gezag en gingen hun eigen weg, en we weten wat het gevolg was!

Twee van onze oudsten, die alle oudsten van onze gemeente vertegenwoordigden, kwamen met hun vrouwen, samen met Marina en ik, en vertelden ons dat ze ons “ontslag” niet aanvaarden, ze waren er van overtuigd dat wij terug naar België dienden te gaan om onze Godgegeven dienst voort te zetten. Zij boden aan om de beurt voor Rosa te zorgen. Er werd samen gebeden. Marina en ik respecteerden hun positie en leiderschap en voelden aan dat we op hun voorstel dienden in te gaan, terwijl wij op God vertrouwden om alles te leiden. Het was geweldig wat deze twee echtparen voor ons en Rosa wilden doen. En wij geloofden dat zolang wij Gods weg volgden Hij ons zou begeleiden. En dat deed Hij ook, Hij had eigenlijk nog een beter plan. Er werd besloten dat wij in september naar België zouden terugkeren en dat we in augustus een korte reis naar het Westen zouden maken om afscheid te nemen van Marina’s familie.

Er woonde in Montreal een fijn gepensioneerd christelijk echtpaar, Burt en Elaine McCollum. Zij hadden jaren de Heer daar gediend met de Union of French Baptist Churches in Canada, en Burt had juist ontslag genomen van zijn positie. Zij vroegen zich nu af waar de Heer hen wilde hebben. Elaine had de Heer gebeden maar geen duidelijke leiding ontvangen. Burt was naar zijn kamer gegaan en had God’s aangezicht gezocht. Twee woorden werden op zijn hart gelegd, “Elmira, downtown.” Hij wist niet wat hij daar van denken moest. De volgende dag kreeg hij telefoon van een familielid, een vrouw in Elmira die Rosa bijstond. Zij vroeg of zij niet twee weken voor een jonge vrouw wilden zorgen terwijl haar ouders naar het Westen reisden. Burt vroeg waar die jonge vrouw woonde en kreeg als antwoord, in Elmira, downtown……………..! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.174 eindigde met: “Op Paaszondag, 26 maart, 1989 hielden we onze eerste zondagsdienst in de sportzaal van de lagere school in Alma, een nieuwe gemeente was opgestart, Jezus moet zich verheugd hebben………………….!” (Zie richardandmarina.net).

Tot eind juni bleef de gemeente samenkomen in de school, maar omdat die niet gebruikt kon worden gedurende de zomermaanden, kwamen we overeen met de Presberiaanse Kerk om hun gebouw te huren, en dit gedurende 7 1/2 jaar. Maar toen de school bijgebouwd had, ging de gemeente terug daar samenkomen voor 3 1/2 jaar. In November van ’92 werd een stuk grond aangekocht, en om een lang verhaal kort te houden, op 10 september 2000 werd de eerste dienst gehouden in het nieuwe gebouw. Iedere keer als ik nu door Alma voorbij dat gebouw rij, dank ik de Heer voor wat Hij gedaan heeft. Er komen nu zo’n 150 tot 200 mensen naar deze kerk. Natuurlijk waren wij daar alleen maar de eerste twee jaar. Gedurende de zomer van ’89 hielden we een bijbelclub buiten op het gazon van een boerderij. Marina met de hulp van anderen leidde dit en het was geweldig. We hadden een fantastische afsluiting waar veel ouders en anderen naar toe kwamen.

Gedurende ons verblijf in Canada waren we niet inactief, we hielpen met de nieuwe gemeente en daarnaast sprak ik op een aantal conferenties in Canada en de VS, alsook in vele gemeenten. Ik ging ook nog tweemaal voor ongeveer twee maanden naar België and andere Europese landen om op conferenties te spreken.

Terugkomend in Canada was zo anders als vorige malen wanneer wij op “verlof” kwamen en dan bij onze vrienden Len en Vi Bearinger verbleven op de boerderij, waar onze kinderen veel plezier hadden met de kleine zwart witte biggetjes en wij allemaal genoten van aardbeien, perziken met room en zoete mais. Nadat de Bearinger’s naar Elmira verhuisd waren, verbleven wij daar bij hen. We dankten de Heer voor hun gastvrijheid.

Maar nu kwam ik terug naar ons eigen appartement waar Marina en Rosa op mij zaten te wachten. Rosa’s lichamelijke conditie was aan het verslechteren en we konden maar niet de juiste hulp voor haar vinden. Het was heel moeilijk en frustrerend. Toen ik nog alleen in België  was belde ik Marina op een bepaald ogenblik en zij begon te huilen en zei, “Waarom moeten wij zendelingen zijn?” Het brak bijna mijn hart. Toen ik eenmaal terug was in Elmira, werd ik zo wanhopig, dat ik een briefje schreef en naar één van de oudsten bracht, waarin stond dat ik ging stoppen met zendeling te zijn en hier in Canada werk ging zoeken om bij Rosa te kunnen blijven………………….! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.173 eindigde met: “Tegen eind 1988 en begin ’89 hielden we samenkomsten in een zaal in Alma en gaf ik studies over gemeentebeginselen en praktijken, en daar werd dan samen over gediscussïeerd. Het was een opwindende tijd, waartoe zou dit leiden en was dit echt van de Heer…………….?” (Zie richardandmarina.net).

U vraagt zich misschien af hoe het kwam dat ik zo bezeten scheen te zijn nieuwe gemeenten te stichten? Niet moeilijk, Jezus had gezegd, “Ik zal mijn gemeente stichten” en met Pinksteren kwam de Heilige Geest om juist dat te doen. En wanneer we verder lezen in Handelingen zien we hoe er overal in de toen bekende wereld gemeenten gesticht werden. Wat is het belang van de gemeente? 1. Het is Gods woonplaats op aarde, Ef.2:22. 2. Het is Gods huis en opleidingsbasis voor de gelovige, Ef.2:19; Ef.4:11-16, en 3. Het is Gods getuigenis op aarde, 1Tim.3:14-15. Of zoals Dr. Jay Kesler het zo duidelijk gezegd heeft:

1. De gemeente is het enige instituut dat handelt met ultimatieve zaken zoals, dood, oordeel, relaties, doeleinden, blijvende prioriteiten, zin van het leven, identiteit, hemel en hel.
2. De gemeente voorziet in een perspectief dat waardigheid geeft aan de mensheid. In een tijd waarin de mens gezien wordt als een machine, een nummer, een iets uit het niets gekomen.
3. De gemeente heeft een moreel en ethisch kompas midden in de betrekkelijkheid. Als een moeras van donker, slijmerige water; zo heeft onze maatschappij absolute waarden weerstaan, ja zelfs totaal verworpen. Maar zo niet de gemeente, zij staat nog steeds op de tijdloze en onveranderde rots der heilige Schrift.
4. De gemeente is de enigste plaats waar men ware gemeenschap, genezing, medelijden en liefde vindt. Hier geven mensen werkelijk om elkaar en dat niet omwille van positie of geld, maar omdat Gods Geest aan het werk is levens met elkaar in het lichaam te verbinden.
5. De gemeente heeft zoals geen ander, motivatie gegeven voor de meest blijvende, onzelfzuchtige, essentiële en moedige bedieningen op aarde. Scholen, klinieken, opvangtehuizen, melaatsentehuizen, afkickcentra, gevangenisbezoeken, allerlei missies, enz. enz.

Stephen Olford, een beroemde Engels/Amerikaanse prediker zei: “Het evangelie is het krachtigste middel om de samenleving te veranderen.” En de gemeente is de drager van dat evangelie.

Bill Hybels heeft gezegd: “De plaatselijke gemeente is de hoop van de wereld en haar toekomst ligt in de handen van haar leiders.” En ook, “Sterke, groeiende gemeenschappen kunnen de loop van de geschiedenis veranderen.” En dat is al gebeurd en het neemt nog steeds plaats over de gehele wereld, geloofd zij de Heer. Wordt u niet opgewonden als u dit leest? Iedere christen dient actief te zijn in een plaatselijke gemeente.

Het werk in Alma bleef groeien. We hielden bijbelstudies aan huis, waar ik de volwassenen onderwees en Marina de kinderen in een andere kamer. Op Paaszondag, 26 maart, 1989 hielden we onze eerste zondagsdienst in de sportzaal van de lagere school in Alma, een nieuwe gemeente was opgestart, Jezus moet zich verheugd hebben………………………….! (Go to Overpeinzingen).