Nr.175 eindigde met: “Toen ik eenmaal terug was in Elmira, werd ik zo wanhopig, dat ik een briefje schreef en naar één van de oudsten bracht, waarin stond dat ik ging stoppen met zendeling te zijn en hier in Canada werk ging zoeken om bij Rosa te kunnen blijven…………! (Zie richardandmarina.net).

Marina en ik hadden veel gebeden en gesproken over wat ons te doen stond. We konden geen medische hulp vinden voor Rosa en omdat we niet wisten wat te doen en tot wie we ons konden richten, besloten we Gods weg te gaan en met de oudsten van onze gemeente te spreken. Wij geloven dat God gezag heeft ingesteld, in de regering, in de gemeente en in het gezin. En ook al zijn onze politieke leiders onvolmaakt, alsook onze geestelijke leiders en de vaders van de gezinnen, toch dienen we hen te gehoorzamen en ons aan hen te onderwerpen. Het menselijk hart verwerpt gezag, denk maar aan het eerste menselijk paar in de hof van Eden, wat was hun zonde? Zij verwierpen Gods gezag en gingen hun eigen weg, en we weten wat het gevolg was!

Twee van onze oudsten, die alle oudsten van onze gemeente vertegenwoordigden, kwamen met hun vrouwen, samen met Marina en ik, en vertelden ons dat ze ons “ontslag” niet aanvaarden, ze waren er van overtuigd dat wij terug naar België dienden te gaan om onze Godgegeven dienst voort te zetten. Zij boden aan om de beurt voor Rosa te zorgen. Er werd samen gebeden. Marina en ik respecteerden hun positie en leiderschap en voelden aan dat we op hun voorstel dienden in te gaan, terwijl wij op God vertrouwden om alles te leiden. Het was geweldig wat deze twee echtparen voor ons en Rosa wilden doen. En wij geloofden dat zolang wij Gods weg volgden Hij ons zou begeleiden. En dat deed Hij ook, Hij had eigenlijk nog een beter plan. Er werd besloten dat wij in september naar België zouden terugkeren en dat we in augustus een korte reis naar het Westen zouden maken om afscheid te nemen van Marina’s familie.

Er woonde in Montreal een fijn gepensioneerd christelijk echtpaar, Burt en Elaine McCollum. Zij hadden jaren de Heer daar gediend met de Union of French Baptist Churches in Canada, en Burt had juist ontslag genomen van zijn positie. Zij vroegen zich nu af waar de Heer hen wilde hebben. Elaine had de Heer gebeden maar geen duidelijke leiding ontvangen. Burt was naar zijn kamer gegaan en had God’s aangezicht gezocht. Twee woorden werden op zijn hart gelegd, “Elmira, downtown.” Hij wist niet wat hij daar van denken moest. De volgende dag kreeg hij telefoon van een familielid, een vrouw in Elmira die Rosa bijstond. Zij vroeg of zij niet twee weken voor een jonge vrouw wilden zorgen terwijl haar ouders naar het Westen reisden. Burt vroeg waar die jonge vrouw woonde en kreeg als antwoord, in Elmira, downtown……………..! (Ga naar Overpeinzingen).