Month: January 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.170.

Standard

Let’s go back to Nr.167, which ended with,” In 1987 we returned to Canada, this time for quite an extended, and also a difficult and trying period, when our faith was severely tested, but more about that next time………! (See richardandmarina.net).

I wrote about the health problems of our oldest daughter Rosa. Because of her we lived in Canada for the next three years, but I was gone a lot of the time. Allow me to say just a little more about Rosa’s illness. At that time it was not really accepted as an illness, but said to be something psychological. That has all changed and I recently read an article with the title, “It’s time for doctors to apologize to their M.E. patients. For too long the medical community has dismissed ‘Chronic Fatigue Syndrome’ or M.E. as a mental illness which can be cured with therapy and exercise.” (See nr.168.)

M.E. is Myalgic Encephalopathy or Myalgic Encephalomyelitis, see: http://www.thegracecharityforme.org/what.asp. A major report from the prestigious US Institute of Medicine has concluded that M.E. is a “serious, chronic, complex, systemic disease that can profoundly affect the lives of patients. M.E. is not a psychological problem.” It is estimated that CFS/ME affects about 1 in 300 people in the UK, possibly more. So we need to realize that there may indeed be people around us coping with this, and one of their biggest problems is, not being understood. Dear friends, there are a lot of hurting people with all kinds of problems all around us and they need our love and sympathy. Jesus came to heal, we are here in His place.

During the first while that we were back in Canada in ’87, our first concern was looking for help for Rosa. After the summer our other two daughters, Lily and Renee went back to Belgium to continue their studies and work, living in our house, and as Lily had her driver’s license, using our car to get around. At the beginning of January ’88 I went back to Belgium for about six weeks, preaching, meeting with workers and church leaders and speaking at a conference in another European country. The Lord blessed and provided, we were always amazed at His provisions, He knew what we needed and put it upon the hearts of His people to support us. Gifts came in from people we had never met, really amazing! Yes God is real indeed, we can certainly testify to that, He can be trusted. My trip to Belgium was to be repeated and that summer Marina and I, and Rosa, who was still well enough at that time, would travel to Europe for something very special………………..! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.170.

Standard

Laten we terug gaan naar Nr.167, dat eindigde met: “In 1987 keerden we terug naar Canada, deze keer voor een langere, en ook moeilijker periode, en werd ons geloof werkelijk op de proef gesteld, maar meer daarover de volgende maal………..!: (Zie richardandmarina.net).

Ik schreef toen over de gezondheidsproblemen van onze oudste dochter Rosa. Omwille van haar zijn wij drie jaar in Canada blijven wonen, alhoewel ik veel op reis was. Sta me toe iets meer te zeggen over haar ziekte, die toen nog niet gezien werd als ziekte, maar verklaard werd iets psychologisch te zijn. Dat is nu allemaal veranderd en ik las onlangs een artikel met als opschrift, “Het word tijd voor dokters om zich te verontschuldigen tegenover hun M.E. patienten. Te lang heeft de medische wereld het Chronisch Vermoeidheid Syndroom, of M.E. verworpen als een mentale ziekte die genezen kan worden door therapie en lichamelijke oefeningen. (Zie nr.168).

M.E. is Myalgic Encephalopathy of Myalgic Encephalomyelitis, zie: http://www.thegracecharityforme.org/what.asp. Een belangrijk rapport van het prestigieuse Amerikaans Medisch Instituut concludeerde dat M.E. een “ernstige, chronische, complexe, systemische ziekte is dat de levens van patienten danig kan aantasten. M.E. is geen psychologisch probleem.” Geschat wordt dat 1 op de 300 mensen, mogelijk zelfs meer, in Groot Brittanië een vorm van CVS/M.E. hebben. Dus dienen wij te realizeren dat er mogelijk mensen in onze omgeving zijn die hier mee te kampen hebben, terwijl één van hun grootste zorgen is, dat ze niet begrepen worden. Beste vrienden, er zijn veel gekwetste mensen om ons heen, met allerlei problemen en zij hebben onze liefde en sympathie nodig.  Jezus kwam om te genezen, wij zijn hier in Zijn plaats!

Gedurende de eerste tijd dat wij terug in Canada waren in ’87, was onze eerste zorg hulp te zoeken voor Rosa. Na de zomer zijn onze twee dochters, Lily en Rini teruggegaan naar België  voor hun studies en werk en woonden ze in ons huis, en konden ze onze auto gebruiken, daar Lily haar rijbewijs had. Vanaf begin januari ’88 ben ik voor ongeveer 6 weken in België geweest om te prediken, samen te komen met de werkers en gemeenteleiders en heb ik gesproken op een conferentie in het buitenland. De Heer zegende en voorzag in al onze noden, waarover wij altijd weer verbaasd waren. Hij kende onze noden en legde het op de harten van Zijn kinderen om ons te steunen. Giften kwamen binnen van mensen die wij zelfs niet kenden, heel wonderlijk! Ja, God is echt, daar kunnen wij waarlijk van getuigen, Hij kan vertrouwd worden. Mijn verblijf in België zou herhaald worden en die zomer reisden Marina, Rosa, die toen nog sterk genoeg was, en ik naar Europa voor iets heel belangrijks………….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.169. Extra: Questions.

Standard

Nr.168 ended with: “ More about His guidance and blessings next time……….!” (See richardandmarina.net).

As many of you may know already, we experienced a real blessing a few days ago when the surgeon, who had operated Marina for colon cancer on Dec.16, told us that she was cancer free, as no cancer was found in the lymph nodes. So no chemo and no radiation, just a blood test every six months and a CT Scan every year. We praised the Lord and so did many others who had been praying for us.

However, some questions arose, why were we so blessed and others not? Why was Marina’s cancer caught on time, while others are in stages two, three or even four? I am pretty sure that some who are reading this may be battling cancer, or have family members or friends in that condition. They have prayed and have had others pray for them, but they are still sick. I really feel for them and my heart goes out to them. Does it mean that we are better than they? Absolutely not. Was it because more people were praying for us than for them? I don’t think so. I know of a man for whom thousands of people all over the world prayed and yet he died of cancer. So why does one get healed and another not? Why did Jesus heal that one lame man at the Pool of Bethesda, but not all the others? I don’t know, but I do know 1Cor.13:12, “For now we see in a mirror dimly, ………., now I know in part, but then……!”

Some might say, “Yes Richard, you are happy now, but what about the time before you knew Marina was cancer free?” Well, we can honestly say that right from the beginning, when we were told that Marina had cancer, we experienced peace in our hearts, we knew we were in God’s hands. Allow me to quote from “Our Daily Bread”, “When the pilot who landed that plane on the Hudson river in 2009 was asked about this life and death decision in the air, he answered, “One way of looking at this might be that for 42 years I’ve been making small, regular deposits in this bank of experience, education and training. And on that day the balance was sufficient so that I could make a very large withdrawal.”

Marina and I have over the years made many small and regular deposits in God’s bank of faith and when the crisis came, the balance was sufficient so that we could make a very large withdrawal and have peace. Are you making small and regular deposits in God’s bank of faith……………? (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.169. Extra: Vragen.

Standard

Nr.168 eindigde met: “ Hij is getrouw en zegende ons wonderlijk, ondanks de moeilijke omstandigheden. Meer hierover de volgende maal………….!” (Zie richardandmarina.net).

Zoals velen van u al zullen weten, wij ervoeren een geweldige zegen enkele dagen geleden toen de chirurg, die op 16 december Marina had geopereerd aan darmkanker, ons vertelde dat ze kankervrij was, gezien de lymphklieren niet kankerachtig waren. Dus geen chemo, en geen bestraling, alleen maar een bloedtest iedere 6 maand en een CT Scan ieder jaar. We loofden de Heer en vele anderen die voor ons gebeden hadden deden dat ook.

Maar er kwamne enkele vragen naar boven, waarom werden wij zo gezegend en anderen niet? Waarom was Marina’s kanker op tijd ontdekt, terwijl anderen in phases 2, 3 en zelfs 4 zijn? Ik ben zeker dat sommigen die dit lezen ook strijden met kanker, of familieleden en vrienden hebben met die ziekte. Zij hebben ook gebeden en er is voor hen gebeden, maar zij zijn nog steeds ziek. Ik leef echt met hen mee, mijn hart gaat naar hen uit. Betekent het dat wij beter zijn dan hen? Zeer zeker niet! Was het omdat er meer mensen voor ons gebeden hebben dan voor hen? Dat geloof ik zeker niet. Ik weet van een man voor wie letterlijk duizende mensen over de gehele wereld gebeden hebben en die toch aan kanker gestorven is. Waarom geneest de een dan wel en de ander niet? Waarom genas Jezus die ene man bij het bad van Betesda en niet al de anderen die daar lagen? Ik weet het niet, maar ik ken wel 1Kor.13:12, “Want nu zien wij nog door een wazige spiegel, in raadselen, ……… nu ken ik onvolkomen, maar dan……”

Sommigen zeggen misschien, “Ja Richard, nu zijn jullie blij, maar hoe waren jullie voordat jullie wisten dat Marina kankervrij was?” Wel, we kunnen eerlijk zeggen dat van het ogenblik dat we te horen kregen dat Marina kanker had, wij vrede in ons hart hadden, we wisten dat we in Gods hand waren. Sta me toe iets te citeren uit “Ons Dagelijks Brood”, “Toen de piloot die dat vliegtuig in 2009 veilig op de Hudson rivier in de VS heeft doen landen, gevraagd werd naar zijn leven of doods beslissing daar in de lucht, antwoordde hij, “Ik bezie het zo, voor 42 jaar heb ik kleine, regelmatige stortingen gedaan op de bank van ervaring, ontwikkeling en opleiding. Op die dag was het saldo zo toereikend dat ik een zeer grote opname kon doen.”

Zo hebben Marina en ik door de jaren heen vele kleine, regelmatige stortingen gedaan op Gods geloofsbank en toen de crisis kwam, was ons saldo zo toereikend dat wij ook een grote opname konden doen en vrede ervoeren. Bent u ook bezig kleine, regelmatige stortingen te doen op Gods geloofsbank…….? (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.168.

Standard

Nr.167 ended with: “ In 1987 we returned to Canada, this time for quite an extended, and also a difficult and trying period, when our faith was severely tested, but more about that next time………! (See richardandmarina.net).

The last time we were in Canada was in 1983, now we returned there for furlough, also called ‘home assignment’, in July ’87. But this time it was different as our oldest daughter Rosa was not well at all. She was so weak, she was not able to function normally. When she was at Capernwray Bible School in southern Germany, she had picked up mononucleosis (mono). Because it was not treated right, it turned into something else. Here are Rosa’s own words: “I was finally after 8 years going to doctors in Belgium, Germany, Holland and here diagnosed with M.E. (Myalgic Encephalopathy, not CFS. (Chronic Fatigue Syndrome). ( But for some people that’s similar, extreme debilitating CFS.) See, http://www.meassociation.org.uk/about/what-is-mecfs/

All types of people at all ages are affected. Severe and debilitating fatigue, painful muscles and joints, disordered sleep, gastric disturbances, poor memory and concentration are commonplace. In many cases, onset is linked to a viral infection, like mononucleosis. Other triggers may include an operation or an accident, although some people experience a slow, insidious onset.

ME/CFS has attracted more than its fair share of controversy. Initially, and for many years, there was a debate as to whether it was actually an illness at all. Although the situation is still not perfect, many influential bodies, (The World Health Organization, the Department of Social Security, the Department of Health, the Royal Colleges of Physicians, Psychiatrists and General Practitioners among them) are now in agreement that it is real.

About 30 years ago when we were here, Rosa had not been diagnosed yet with M.E. and there was much confusion as to what ailed her. It was an extremely difficult time, as we sought help, even going down to a Christian psychiatrist in the US, but not getting any help. I went to see a doctor in the London area who had the illness himself, but he was not able to help us either. And so we rented an apartment in Elmira and stayed with Rosa as we did not feel right to just leave her. But it was hard to not be in Belgium where the Lord had called us, so we kept on praying and seeking His will.

At the same time the Lord opened up all kinds of opportunities and ways of ministry, such as helping to start a new church here in Canada. He is faithful and blessed us wonderfully, in spite of the difficult circumstances. More about His guidance and blessings next time……….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.168.

Standard

Nr.167 eindigde met: “ In 1987 keerden we terug naar Canada, deze keer voor een langere, en ook moeilijker periode, en werd ons geloof werkelijk op de proef gesteld, maar meer daarover de volgende maal………..! (Zie richardandmarina.net).

De laatste keer dat we in Canada waren was 1983. Nu keerden we terug voor verlof, ook wel genoemd “home assignment”, “thuisopdracht” in juli 1987. Maar deze maal was het anders omdat onze oudste dochter Rosa niet goed was. Zij was heel zwak en kon niet normaal functioneren. Toen ze in zuid Duitsland op Capernwray Bible School was, kreeg ze mononucleosis (mono). Omdat het niet op de juiste manier behandeld was geweest, werd het iets anders. Hier zijn Rosa’s eigen woorden, “Eindelijk, na acht jaar dokters te hebben bezocht in Belgie, Nederland, Duitsland en hier, werd vastgesteld dat ik M.E. ((Myalgic Encephalopathy, niet CVS. (Chronisch Vermoeidheid Syndrome). ( Maar voor sommige mensen is dat soortgelijk, extreem slopende CVS.) had. Zie, http://www.meassociation.org.uk/about/what-is-mecfs/

Allerlei mensen van alle leeftijden zijn aangedaan. Ernstige en slopende vermoeidheid, pijnlijke spieren en gewrichten, verstoorde slaaprust, maagstoringen, geheugenverlies en zwakke concentratie zijn alledaags. In vele gevallen is een virale infectie, zoals mononucleosis, de aanzet. Ook een operatie of een ongeluk kunnen het begin zijn, alhoewel sommige mensen een tragere verradelijke aanvang ervaren.

ME/CVS heeft al haar deel van controversie meegemaakt. Oorspronkelijk, en voor vele jaren, was er discussie of het wel echt een ziekte was. Alhoewel de situatie nog steeds niet perfect is, zijn vele invloedrijke organisaties (De Wereld Gezondheids Organisatie, Het departement van Sociale Veiligheid, het Departement van Gezondheid, het Koninklijke College van Geneesheren, Psychiaters en Artsen) het er nu over eens dat het wel degelijk een rieële ziekte is.

Ongeveer 30 jaar geleden was nog niet bij Rosa vastgesteld dat zij M.E. had en er was heel wat verwarring over wat haar nu eigenlijk scheelde. Het was een heel moeilijke tijd, terwijl wij hulp zochten, door zelfs naar een christelijke psychiater in de VS te gaan, die ons niet helpen kon. Ik bezocht ook een dokter in de omgeving van London, On. die zelf ook M.E. had maar die ons ook niet kon helpen. En dus huurden wij een appartement in Elmira en bleven wij bij Rosa, omdat wij het niet juist vonden haar in deze toestand alleen te laten. Maar het was moeilijk niet in België te kunnen zijn waar de Heer ons geroepen had te werken en dus bleven we bidden en Zijn wil zoeken.

Tegelijkertijd gaf de Heer allerlei mogelijkheden om Hem te dienen, zelfs in het starten van een nieuwe gemeente hier in Canada. Hij is getrouw en zegende ons wonderlijk, ondanks de moeilijke omstandigheden. Meer hierover de volgende maal……………….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.167.

Standard

Due to the Marina’s cancer surgery and slow recovery, and the extra care that comes with it, plus my own tiredness, this is going to be a shorter edition. Trust you understand.

We will now go on with where we left off in nr.162, where I talked about the different workers being added to the work by the Lord. I will be saying more about that later as there were others added yet and some changes happened also.

However, the original purpose of “Musings” was not so much to write a story about the work, but rather about our personal lives, which of course includes the work. It is “our” story, our witness to how we experienced the reality of the living God, His presence, His guidance, His provisions, His protection, His faithfulness and His blessings.

I’m going to have to go a little faster or we will never get done with this story. In 1983 we had been in Canada visiting relatives, friends, our home church and a number of other churches. It was always so encouraging to meet each other and rejoice together in what the Lord was doing through their prayers and support. But now in ’84 we were back to the battle in Belgium and in the next three or four years all kinds of things happened. There was much to be done, both in evangelism and training of leaders and teachers. The churches were growing, what a joy, but not always without pain, as is usually the case with growth.

Our daughters were growing too. Rosa, the oldest had gone to Capernwray Bible School in Germany and in England. In ’84 our second daughter Lily attended the school in Germany and in ’85, our third one, Renee went to Capernwray both in Germany and England. It was quite costly, but we felt it to be worthwhile to give our girls a good foundation before they went into the world.

In 1987 we returned to Canada, this time for quite an extended, and also a difficult and trying period, when our faith was severely tested, but more about that next time………! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.167.

Standard

Door Marina’s kanker operatie, het trage herstel en de extra zorg die daar bij komt, plus mijn eigen oververmoeidheid, gaat dit een kortere editie zijn. Hopende dat jullie dit begrijpen.

We gaan nu verder met waar we gebleven waren in nr.162, waar ik sprak over de verschillende werkers die aan ons toegevoegd werden door de Heer. Ik zal daar later nog meer over zeggen, omdat er nog werkers bijkwamen en er ook enkele veranderingen waren.

De oorspronkelijke bedoeling echter van “Overpeinzingen” was niet zozeer een verhaal te schrijven over het werk, maar over ons persoonlijke leven, waar het werk natuurlijk deel van uit maakt. Het is “ons” verhaal, ons getuigenis over hoe wij de echtheid van God ervaren hebben, Zijn tegenwoordigheid, Zijn leiding, Zijn voorzieningen, Zijn bescherming, Zijn trouw en Zijn zegen.

Maar ik ga iets sneller moeten gaan anders raken we nooit aan het eind van het verhaal. In 1983 waren we in Canada geweest om familie, vrienden, onze thuisgemeente en andere gemeenten te bezoeken. Het was altijd zo bemoedigend deze vrienden te ontmoeten en ons samen te verheugen over what de Heer aan het doen was door hun gebed en steun. Maar nu in ’84 zijn we terug in de strijd in Belgie en er gebeurde van alles gedurende de volgende 3 tot 4 jaar. Er was veel te doen, evangelistie, opleiding van oudsten en leraars, enz. De gemeenten groeiden, wat een vreugde was, maar het ging niet altijd zonder pijn, zoals met alle groei.

Onze kinderen groeiden ook. Rosa, de oudste was naar Capernwray Bible School geweest, in Duitsland en Engeland. In ’84 bezocht onze tweede dochter, Lily de school in Duitsland, en in ’85 ging Rini naar de school in Duitsland en Engeland. Het was nogal kostelijk, maar wij vonden dat het de moeite waard was onze kinderen een goede basis te geven voordat ze de wereld introkken.

In 1987 keerden we terug naar Canada, deze keer voor een langere, en ook moeilijker periode, en werd ons geloof werkelijk op de proef gesteld, maar meer daarover de volgende maal………..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.166.

Standard

Our Jan.1 edition ended with, “Next week we’ll go back to where we left off, 1983………!”

No, we won’t go back to 1983 yet, as I have something to share that connects with last week. I quoted the apostle Paul when he said, “……one thing I do, forgetting those things which are behind and reaching forward to those things which are ahead.” In other words, forgetting the past and reaching out to the future. And what a “past” Paul had! Just imagine, he had persecuted Christians, had put them in prison and even had some murdered! Can you imagine the guilt he must have had? After his conversion he may have even met up with the children of some of these, whose lives may have been ruined, how did that make him feel? But he knew he could not undo what he had done, he could not change the past, and so, instead of wallowing in regret and thus ruining his life, he accepted God’s forgiveness and pressed on, and what a difference he made all over the world!

I sort of know how Paul must have felt. I have also made serious mistakes in the past, and I have some real regrets, but I also know I cannot turn the clock back or undo what I have done wrong. And the enemy of my soul is very clever and very persistent in bringing up the past and continually accusing me of my failures. And that can at times really paralyze me. I would think that some of my readers, or maybe even many of you also sit with guilt and regret as to the past. And you also know about those accusations of the enemy. And at times you just wished you could turn the clock back and undo what you have said or done, but that is not possible.

So what to do? First we need to confess to God what we have done wrong, and then accept His forgiveness. Secondly, we need to confess to the person or persons we have wronged. And thirdly we need to deal with the past once for all, as God did with our sins on the cross, where they were dealt with once for all and He remembers them no more, EVER! Let us not wallow in regret, it doesn’t change anything, except it will seriously hurt ourselves. Do what the apostle said, forget what’s behind and move forward.

What a tremendous way to begin a new year. The past is done, guilt is dealt with and now we move forward for God and our fellow human beings. Let’s seek to change the world as Paul, the murderer did. (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.166.

Standard

Onze 1 jan. editie eindigde met, ” Volgende week gaan we terug naar waar we waren, 1983…………..!

Nee, we gaan dat nog even niet doen, omdat ik eerst nog iets wil delen dat aansluit bij verleden week. Toen citeerde ik de apostel Paulus toen hij schreef, “……………. één ding doe ik: vergetende hetgeen achter mij ligt en mij uitstrekkende naar hetgeen voor mij ligt.” Met andere woorden, laat het verleden achter en strek u uit naar hetgeen voor u ligt. En wat een “verleden” Paulus had! Stel u voor, hij had christenen vervolgd, sommigen in de gevangenis laten gooien en anderen laten vermoorden. Kunt u zich voorstellen wat een schuldgevoel hij gehad moet hebben? Na zijn bekering is hij misschien wel de kinderen van sommige van deze mensen tegengekomen, wiens levens geruineerd waren, hoe moet hij zich wel niet gevoeld hebben? Maar hij wist dat hij het gedane niet ongedaan kon maken, hij kon het verleden niet veranderen. En dus, in plaats van voortdurend te betreuren wat hij gedaan had, waardoor zijn eigen leven geruineerd zou worden, aanvaardde hij God’s vergeving en ging voorwaarts, waardoor hij een geweldig verschil maakte over de gehele wereld.

Ik kan met Paulus meevoelen. Ik heb ook grote fouten gemaakt in het verleden, en ik heb daar echt spijt van, maar ik weet ook dat ik de klok niet kan terugdraaien of ongedaan kan maken wat ik verkeerd gedaan of gezegd heb. En de vijand van mijn ziel is heel knap en volhardend met het in gedachten brengen van het verleden en mij voortdurend aan te klagen over mijn fouten. En dat kan mij soms geweldig verlammen. Ik zou denken dat sommige van mij lezers, misschien zelfs velen ook rondlopen met schuld en spijt gevoelens ivm het verleden. En jullie kennen ook de aanklachten van de vijand. En op bepaalde ogenblikken wensen jullie ook dat je de klok kon terugdraaien om ongedaan te maken wat je verkeerd gezegd of gedaan hebt, maar dat is niet mogelijk.

Wat dan te doen? Eerst dienen we het verkeerde aan God te belijden om dan Zijn vergeving te aanvaarden. In de tweede plaats dienen we het verkeerde te belijden aan de gekwetste persoon of personen. En in de derde plaats moeten we eens voor altijd afrekenen met het verleden, zoals God eens voor altijd afgerekend heeft met onze zonden op het kruis, om ze nooit meer te herdenken, NIMMER! Laat ons dus niet blijven treuren, het verandert toch niets, behalve dat het onszelf kapot maakt. Laten we doen wat Paulus zei, het verleden vergeten en ons uitstrekken naar hetgeen voor ons ligt.

Wat een geweldige manier om 2016 te beginnen. Het verleden is gedaan, met schuld is afgerekend en nu gaan we voorwaarts voor God en onze medemens. Laten wij ook trachten de wereld te veranderen zoals die moordenaar, Paulus………………! (Ga naar Overpeinzingen).