Month: April 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.182.

Standard

Nr.181 ended with, “He (the doctor) said to lie down and call him in an hour if things did not improve. And things did not improve, so he came back, wrote a note and told us to go to emergency…………..!” (See richardandmarina.net).

When we arrived at the hospital I gave the doctor’s note to a nurse who read it, grabbed a stretcher and told me to lie down. I had a smile on my face and she looked at me and said, “Mr. Haverkamp, you’re having a heart attack and that’s no joke.” I think I smiled even more and told her, “Don’t worry, if anything happens, I’m ready to go and I know where I am going.” She looked at me very surprised and said, “Well, we have never heard those words here before.” I was taken to the intensive care unit and hooked up to all kinds of things. The second night, I woke up in the middle of the night, tore off everything that was attached to me and got out of bed. Of course, the alarm went off right away and a nurse came running and asked me what I was doing. I said that I was going to take a bath. “You can’t do that” she said. “Oh yes, I can” I answered, “I’m old enough to make my own decisions.” (I didn’t realize that I was hallucinating).

Another nurse came walking in and said, “Mr. Haverkamp, we have the authority here in the hospital.” That word ‘authority’ struck me and I thought, “Oh yes, the Bible says we are to submit to authority.” So I said, “OK” and turned around and got into bed again. The next morning I remembered everything and apologized to the nurses, but they laughed and told me that this happens quite often, it’s the medication that does it. So we all had a good laugh together.

Thank God, Marina had been able to get her Belgian drivers license when we had returned from Canada and for a brief period were living in the church building in Eeklo. Right across the road was the drivers school and she had gone there and done both her written as well as her driver’s test and passed. A friend who was an instructor had told me that Marina would never make it because of her age and her language problems, as the questions are very tricky. But she made it and testifies that the Lord helped her through this. And what a blessing now as she could get around and also come and visit me in the hospital.

After ten days I was allowed to go home, but not for long, we didn’t know then that I would soon be back here…………..! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.182.

Standard

Nr.181 eindigde met: “Hij (de dokter) dacht dat ik aan het hyperventileren was en zei me te gaan liggen en voor een uurtje te rusten. Als het niet beter werd hem te bellen. En het werd niet beter, dus kwam hij terug, schreef een briefje en zei naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan…………!” (Zie richardandmarina.net).

Daar aangekomen gaf ik een verpleegster het doktersbriefje dat ze las en onmiddelijk een brandard nam en me zei te gaan liggen. Ik had een glimlach op mijn gezicht en toen ze dat zag zei ze, “Mijnheer Haverkamp, u hebt een hartinfarct, dat is niet om te lachen hoor.” Ik geloof dat mijn glimlach nog groter werd toen ik tegen haar zei, “Maakt u geen zorgen, moest er iets gebeuren, ik ben klaar om te gaan en ik weet ook waar ik heenga.” Ze keek me heel verbaasd aan en zei, “Die woorden hebben we hier nog nooit gehoord.” Ik werd naar de intensieve afdeling gebracht en er werden allerlei dingen aan mij vast gehecht. De tweede nacht werd ik om middernacht wakker, trok alle dingen van mij af en stapte uit bed. Natuurlijk ging meteen het alarm af en kwam een verpleegster aanrennen die vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik een bad ging nemen. “Maar dat mag u niet doen” zei ze. “O jawel hoor”, zei ik, “ik ben oud genoeg om zelf te beslissen.” (Ik besefte niet dat ik aan het hallucineren was).

Er kwam een tweede verpleegster bij die zei, “Mijnheer Haverkamp, wij hebben het gezag hier in de kliniek.” Dat woord ‘gezag’ deed me iets en ik dacht, “O ja, de Bijbel zegt dat we ons aan gezag moeten onderwerpen.” Dus zei ik “okee”, draaide me om en stapte terug in bed. De volgende morgen herinnerde ik me alles en bood mijn verontschuldigingen aan, maar de verpleegsters lachten en zeiden dat die dingen regelmatig gebeuren als gevolg van de medicatie. We hebben toen allemaal maar eens goed gelachen.

God zij dank dat Marina haar Belgische rijbewijs had gehaald toen wij voor een korte periode in het gemeentegebouw in Eeklo woonden, nadat wij uit Canada waren teruggekomen. Net tegenover ons was de rijschool en Marina was daar naar toegegaan en had daar haar schriftelijk examen en haar  praktisch examen gedaan. Een vriend die rijinstructeur was had mij gezegd dat Marina het nooit zou halen omwille van haar leeftijd en taalproblemen, omdat de vragen zo lastig zijn. Maar ze is er goed doorgekomen en geeft alle eer aan de Heer daarvoor. Wat een zegen dat ze nu kon rijden en mij zo ook kon bezoeken in de kliniek.

Na tien dagen mocht ik naar huis, maar niet voor lang, wij wisten toen niet dat we hier spoedig zouden terug zijn………………! (Ga naar Overpeinzingen)>

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.181.

Standard

Nr.180 ended with, “We were happy to be back in the country to which the Lord had called us, but the enemy was not so happy and 1994 became quite the year, starting with a serious accident………..!” (See richardandmarina.net).

At the beginning of February, coming from a prayer meeting, we were driving home on a three lane road on the outskirts of Ghent. It was miserable weather, with temperatures close to zero and some wet snow. There was quite a bit of traffic and we were going 50 km an hour in a long line of cars. Marina was reading a letter and I just looked over to see it, but as I turned my eyes back on the road I saw red brake lights right in front of me. I slammed on the brakes, but because of some snow or ice the car kept sliding and hit the one ahead of us quite hard. That car in turn hit the one in front of him, which hit the next car. That one had all at once decided to turn left, braked quite hard causing others to hit their brakes and a crash occurred. I felt awful, but the police was very nice and told me not to worry, things like that happen so quick. Besides, everyone was in the wrong, following too close. We had our safety belts on, but Marina was really hurting. We phoned friends who took us to the hospital where x-rays were taken and it showed a broken breast bone. Nothing could be done about it, it would have to heal on its own, it was quite painful for Marina for some time. We thanked God, as it could have all been much worse.

We continued with the ministry God had given us, thanking Him for the privilege of serving Him and seeing lives changed. We helped to build up the new church in Mariakerke, in the north part of Ghent, holding evangelistic Bible studies, helping elders and leaders in other assemblies, seeking to solve problems here and there, and so on. There was never a dull moment. After a very busy and stressful week in May, we drove to church on a Sunday morning, but having gone only a little ways, I told Marina that I needed some fresh air. I stopped the car and got out and did some deep breathing, which did not make me feel any better. I also started having a headache, so we turned around and went home and called the doctor, who came to our house, in Belgium doctors make house calls. He examined me and figured I was hyperventilating. He said to lie down and call him in an hour if things did not improve. And things did not improve, so he came back, wrote a note and told us to go to emergency…………..! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.181.

Standard

Nr.180 eindigde met: “Wij waren blij terug te zijn in het land waar de Heer ons gezonden had, maar de vijand was niet zo blij en 1994 zou een nogal bewogen jaar worden, het begon met een ernstig ongeluk…………!” (Zie richardandmarina.net).

Begin februari reden wij naar huis van een bidstond. We bevonden ons op een driebaansweg net buiten Gent. Het was miserabel weer met temperaturen dicht bij het vriespunt en wat natte sneeuw. Er was heel wat verkeer en we reden ongeveer 50 km per uur in een lange rij wagens. Marina was een brief aan het lezen en ik keek even opzij naar die brief, maar toen ik terugkeek op de weg zag ik rode remlichten vlak voor mij. Ik sprong op de rem maar, waarschijnlijk door de natte sneeuw of wat ijs, gleed de auto door en smakte tegen de voorligger, die op zijn beurt tegen de wagen daarvoor reed, en die dan weer tegen zijn voorligger. De chaufeur van de voorste auto had opeens beslist links af te slaan en had plotseling geremd waardoor de crash gebeurde. Ik voelde mij geweldig schuldig, maar de politie was heel vriendelijk en zei me geen zorgen te maken daar deze dingen zo snel kunnen gebeuren. En daarbij, iedereen was schuldig want niemand had afstand bewaard. Wij hadden onze veiligheidsriemen aan, maar Marina had veel pijn in haar borst. We belden vrienden die ons naar het ziekenhuis brachten waar men X-rays nam en ontdekte dat Marina’s borstbeen gebroken was. Daar kon niets aan gedaan worden, het zou vanzelf moeten genezen, maar het was wel heel pijnlijk voor een lange tijd. Wij dankten God, het had veel erger kunnen zijn.

Wij gingen door met de bediening die de Heer ons gegeven had, terwijl wij Hem dankten voor het voorrecht Hem te mogen dienen en levens te zien veranderen. We hielpen met de opbouw van de nieuwe gemeente in Mariakerke, terwijl ik ook evangelisatiebijbelstudies hield op verschillende plaatsen. Ook trachtte ik oudsten en gemeenteleiders te ondersteunen en hielp met het oplossen van problemen hier en daar. Er was nooit een saai moment! Na een nogal drukke en stresvolle week reden we op een zondagmorgen naar de gemeente, maar niet ver van huis stopte ik langs de kant en zei tegen Marina dat ik frisse lucht nodig had. Ik stapte uit en haalde een paar maal diep adem, maar dat hielp niet en ik begon hoofdpijn te krijgen. Mij niet goed voelende reden we terug naar huis en belden de dokter die onmiddelijk kwam. Hij dacht dat ik aan het hyperventileren was en zei me te gaan liggen en voor een uurtje te rusten. Als het niet beter werd hem te bellen. En het werd niet beter, dus kwam hij terug, schreef een briefje en zei naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan……! (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.180.

Standard

r.179 ended with, “Towards the end of ’92, Marina and I returned to Canada for a home assignment and also to see how things would go with Rosa, as Burt and Elaine felt that their time was up and they needed to move on. How would the Lord lead this time………………..?” (See richardandmarina.net).

We had planned to be in Canada for a short time, to be with Rosa and to be in touch with our home church and other supporters, but because Burt and Elaine moved away and because Rosa still needed some help, we stayed longer. After Rosa was diagnosed with Myalgic Encephalomyelitis (ME), Elaine helped her get a disability pension. I went back to Belgium on the 23rd of December and stayed for more than two months helping believers and churches, and dealing with problems in some places. I also spoke at conferences in France, Germany and Belarus. There I stayed in Gomel, the second largest city of the country, with friends who worked for World Vision. I was invited to speak to the doctors and nurses of a large hospital. I also had the privilege of speaking to the staff members of the largest women prison in the country and Bibles were handed out to all who attended the meeting. The head of the prison was very moved and I think that she may have accepted the Lord. What struck me most in that country was the absolute poverty, just unbelievable and it made me realize how rich and privileged we are in the West, and how thankful we ought to be!

I flew back to Canada the end of February, but in April I was back in the Netherlands for the funeral of my mother. Because of all the travelling, the meetings, the problems, the emotions and so on, I was exhausted. I talked to our elders and asked them whether I could have a six months sabbatical, to which they wholeheartedly agreed. Jesus told his disciples after a very busy time, to come apart for a while. Someone has said, “Yes, come apart or else you will come apart.” We had been going pretty steady from 1971 until now, 1993 and it was good to be able to let go of everything for a while.

In December Marina and I traveled back to Belgium. Rosa received help from the elders for a while, then from the Red Cross and then from an organization, ILC, Independent Living Center for people with disabilities. She has different ladies come in five days a week for two hours to cook, clean and give help and personal care, they are called “attendants.” For the rest she is on her own and looks after herself.

We were happy to be back in the country to which the Lord had called us, but the enemy was not so happy and 1994 became quite the year, starting with a serious accident….! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.180.

Standard

Nr.179 eindigde met: “Tegen eind ’92 keerden Marina en ik terug naar Canada voor een home assignment en ook om te zien hoe het nu zou gaan met Rosa, daar Burt en Elaine vonden dat hun tijd op was en wilden verhuizen. Hoe zou de Heer deze maal leiden………..? (Zie richardandmarina.net).

Onze plannen waren om maar een paar maanden in Canada te verblijven, om Rosa te zien en om contact met onze thuisgemeente en andere ondersteuners te hebben. Maar omdat Burt en Elaine verhuisden en omdat Rosa nog hulp nodig had, bleven we langer. Nadat de dokters vastelden dat Rosa Myalgic Encephalomyelitis (ME) had, hielp Elaine haar met het verkrijgen van een invaliditeitspensioen. Op 23 december vloog ik terug naar België  en bleef daar een paar maanden terwijl ik nieuwe gelovigen en gemeenten bijstond en hielp problemen op te lossen. Ik sprak ook op conferenties in Frankrijk, Duitsland en Wit Rusland. Daar verbleef ik bij vrienden, die met World Vision werkten, in Gomel, de op één na grootste stad van dat land. Ik werd uitgenodigd om te spreken voor de dokters en verpleegsters van een groot ziekenhuis en ook voor de stafleden van de grootste vrouwengevangenis in Wit Rusland. Allen die op die bijeenkomst waren kregen een bijbel. Het hoofd van de gevangenis was echt onder de indruk en ik ben bijna zeker dat zij de Heer heeft aangenomen. Wat mij in dat land het meeste trof was de geweldige armoede, gewoon ongelooflijk en het deed me beseffen hoe rijk wij zijn en hoe goed wij het hebben in het Westen, en hoe dankbaar we dienen te zijn.

Eind february vloog ik naar Canada, maar in april moest ik terug, deze keer naar Nederland voor de begrafenis van mijn moeder. Na al het reizen, de bijeenkomsten, de problemen, de emoties, enz. was ik uitgeput geraakt. Ik sprak met onze oudsten en vroeg hen of ik een zes maand “sabbatical” mocht nemen, zij stemden daar volledig mee in. Jezus zei tegen zijn discipelen na een zeer drukke periode dat ze een tijdje moesten rusten. Van 1971 to 1993 was een zeer drukke tijd geweest en het was goed om alles eens los te laten.

In December reisden Marina en ik terug naar België. Rosa kreeg voor een zekere tijd hulp van de oudsten, toen van het Rode Kruis en daarna van een organisatie, ILC, Independent Living Center voor mensen met een invaliditeit. Vijf dagen per week komt er een vrouw voor twee uur om te koken, kuisen en te helpen met persoonlijke verzorging, ze worden dan ook “verzorgsters” genoemd. De rest van de tijd is ze alleen en zorgt ze voor zichzelf.

Wij waren blij terug te zijn in het land waar de Heer ons gezonden had, maar de vijand was niet zo blij en 1994 zou een nogal bewogen jaar worden, het begon met een ernstig ongeluk…………! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.179.

Standard

Nr.178 ended with, “But just as God is real, so is the enemy and we had experienced his opposition many a time already in different ways, and now unknowing to us, he was attacking again and we were to soon find that out……………….!” (See richardandmarina.net).

The devil, Satan, is the source of discouragement, confusion and division. We experienced these things in our own lives and saw it in the lives of other believers and churches. I have written about people becoming Christians and churches being started, much to praise the Lord for, but there were also disappointments and discouragements. Division would come in due to differences of opinion about doctrines and church practices. This was now happening in one of our assemblies and without going into detail, it resulted in a church split, a group of believers leaving the church. It was heartbreaking and very painful. There was heart searching, sleepless nights and much prayer, but ultimately the Lord gave victory and after quite some time the two groups came together, confessed wrong attitudes and were re-united, praise God. Satan lost this one!

We continued to work with the new assembly in Mariakerke and I gave Bible studies in some of the other churches. I also continued with evangelistic home Bible studies especially in the province of West Flanders. There had been a real moving of the Spirit in that part of Belgium with many coming to the Lord, however things seemed to be changing. We still had full living rooms, but it wasn’t quite the same. After the study we always had a time for questions and answers, but that seemed to change. As a few years ago I would get one question after another and we would go on until midnight or even later, now there were few questions and meetings ended much earlier. Strange!

It seemed that during the period ’72 until about ’92 there was a special moving of God’s Spirit and people seemed to be really interested in the Bible and had many questions. Every week, at times almost every day some would come to the Lord, but that had really slowed down now. Other evangelical workers noticed that too. Strange. However, when we look at the work of God through the years all over the world, we find that the Spirit seems to work at certain times and in certain area’s in special ways. Why that is, I don’t know, has it something to do with God’s sovereignty?

Towards the end of ’92, Marina and I returned to Canada for a home assignment and also to see how things would go with Rosa, as Burt and Elaine felt that their time was up and they needed to move on. How would the Lord lead this time……..? (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.179.

Standard

Nr.178 eindigde met: “Maar net zoals God echt is, is de duivel dat ook en wij hadden zijn tegenstand al heel wat keren meegemaakt op verschillende manieren. En nu, ons nog onwetende, was hij al weer bezig aan te vallen, zoals we spoedig zouden ontdekken…………..!” (Zie richardandmarina.net).

De duivel, Satan, is de bron van ontmoediging, verwarring en verdeeldheid. Wij ervoeren dat in ons eigen leven en zagen het ook in de levens van andere gelovigen en gemeenten. Ik heb al heel wat geschreven over mensen die tot geloof kwamen en gemeenten die gesticht werden, veel om de Heer voor te danken, maar er waren ook teleurstellingen en ontmoedigingen. Soms ontstond er verdeeldheid door verschil van mening over leerstellingen en gemeentepraktijken. Dit was nu ook gaande in één van onze gemeenten en zonder in detaille te treden, het resulteerde in een gemeentesplitsing, een groep gelovigen verliet de gemeente. Het was hartverscheurend en heel pijnlijk. Er volgden slapeloze nachten en veel gebed, maar uiteindelijk gaf de Heer overwinning en na heel wat tijd kwamen de twee groepen samen, beleden verkeerde houdingen en werden herenigd, prijs de Heer. Satan had deze strijd verloren!

We bleven werken met de nieuwe gemeente in Mariakerke, ik gaf Bijbelstudies in andere plaatsen en ik bleef ook doorgaan met de woonkamer evangelisatiestudies vooral in West Vlaanderen. Er was al een geweldige beweging van de Heilige Geest geweest in dat deel van België met de bekering van velen, maar nu scheen er verandering te komen. We hadden nog steeds volle woonkamers, maar het was niet meer helemaal hetzelfde. Na de studie was er altijd gelegenheid om vragen te stellen, maar terwijl wij voorheen de ene vraag na de andere kregen, zodat we dikwijls tot middernacht of nog later doorgingen, bleef het nu dikwijls stil en kwamen er niet echt veel vragen los. Vreemd!

Gedurende de periode van ’72 tot ongeveer ’92 was er een echte beweging van Gods Geest en heel wat mensen waren geïnteresseerd in de Bijbel en hadden veel vragen. Iedere week, soms zelfs iedere dag kwamen er mensen tot de Heer, maar dat was nu niet meer zo. Andere evangelische werkers merkten dit ook. Vreemd. Maar als we de geschiedenis bestuderen zien we dat Gods Geest op bepaalde tijden en op bepaalde plaatsen speciaal actief is. Waarom dat zo is weet ik niet, heeft het iets te doen met Gods soevereiniteit?

Tegen eind ’92 keerden Marina en ik terug naar Canada voor een home assignment en ook om te zien hoe het nu zou gaan met Rosa, daar Burt en Elaine vonden dat hun tijd op was en wilden verhuizen. Hoe zou de Heer deze maal leiden……….? (Ga naar Overpeinzingen).

 

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.178.

Standard

Nr.177 ended with, “We signed and had ourselves a house, but……………..!” (See richardandmarina.net)

Yes, we had just bought our first house, thanks to the two Belgian couples who gave us interest free loans. When years later we sold the house, we had enough money to buy the condo we are living in now here in Elmira, Canada, and we still thank the Lord for the love and kindness of these brothers and sisters in Christ who made this possible.

And yes, we had just bought a house for quite a reasonable price, but……., it was an old house and needed an awful lot of renovations. And so for almost three months, besides holding Bible studies, preaching and visitation, we worked on the house. Thank God for our co-worker Henk Gelling, who came from Limburg quite a number of Saturdays, bringing along two or three other men, to help us with the work. And then in January 1991 we were able to move into it. That same month on the 16th, our first grandchild was born to our second daughter Lily and her husband Bart. Little Emma Vanhyfte was a bundle of joy and we thanked God for her. And now, in 2016, she is married to an Englishmen and they are together involved in missions.

I had been holding home Bible studies in the northern part of Ghent and a number of people had become true born again Christians. Baptisms took place and these folk joined the Ghent church which was located in the south of the city. But this caused the assembly there to become so large that the building was filled to overflowing. Something needed to be done. To find a larger building was pretty well impossible and not affordable. So a group of believers, many from the north side of Ghent, hived off and we started a new church in Mariakerke, a northern suburb of Ghent. This assembly became known as the travelling church, as for different reasons we had to change buildings a number of times. We even met for some time in an old castle in Ghent.

In the east of Belgium, the work had continued to grow too and there were now 12 assemblies. In East Flanders four, also four in West Flanders and in the Antwerp region four. All praise to God, how wonderful had the Spirit of God moved, amazing, 24 churches in less than 20 years, and that in such a difficult West European country, unbelievable! All we can say is, look what the Lord has done! And what a privilege to have been allowed a part in that all. But just as God is real, so is the enemy and we had experienced his opposition many a time already in different ways, and now unknowing to us, he was attacking again and we were to soon find that out…………..! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.178.

Standard

Nr.177 eindigde met: “We tekenden en hadden dus nu een eigen huis, maar……………!” (Zie richardandmarina.net).

Ja, we hadden juist ons eerste huis gekocht dank zij de twee Belgische echtparen die ons renteloze leningen gaven. Toen we jaren later ons huis verkochten hadden we voldoende om de condo waar we nu in wonen hier in Elmira, Canada, te kopen. En we danken God nog steeds voor de liefde en goedheid van deze broeders en zusters in de Heer.

En jazeker, we hadden juist een huis gekocht voor een hele redelijke prijs, maar…….., het was een heel oud huis en er moest veel gerenoveerd worden. En zo voor bijna drie maanden, terwijl ik doorging met Bijbelstudies te geven, te prediken en mensen te bezoeken werd er hard aan het huis gewerkt. God zij dank voor onze medewerker Henk Gelling die een heel aantal zaterdagen helemaal van Limburg kwam, met twee of drie andere broeders om ons te helpen. In januari 1991 konden we ons huis intrekken. Diezelfde maand, op de 16de werd ons eerste kleinkind geboren als dochtertje van onze tweede dochter Lily en haar man Bart. Kleine Emma Vanhyfte was een bundeltje blijdschap en we dankten de Heer voor haar. En nu, in 2016 is zij getrouwd met een Engelsman en zijn zij samen actief in de zending.

Ik had huiskamer Bijbelstudies gehouden in het noordelijk deel van Gent en een aantal mensen waren wedergeboren geworden. We hielden doopdiensten en deze nieuwe broeders en zusters kwamen mee naar de Gentse gemeente in het zuidelijk deel van de stad. Maar dat zorgde er voor dat het gebouw te klein werd en dat er iets gedaan moest worden, want zo kon het niet langer. We konden geen groter gebouw vinden en hadden daar ook de financiën niet voor. Daarom starten we met een groep mensen, de meesten van de noordkant van Gent, een nieuwe gemeente in Mariakerke, een voorstad van Gent. Deze kerk werd wel eens de reizende gemeente genoemd omdat om verschillende redenen zo dikwijl van gebouw veranderd moest worden. We zijn zelfs voor een bepaalde tijd samengekomen in een oud kasteel.

In Limburg, in het oosten van Belgie bleef het werk ook groeien en waren er ondertussen twaalf gemeenten. In Oost Vlaanderen waren er vier, alsook in West Vlaanderen en in de Antwerpse regio. Alle eer aan God, hoe wonderlijk was de Heilige Geest aan het werk, stel je voor, 24 gemeenten in minder dan 20 jaar, en dat in zo’n moeilijk West Europees land, ongelooflijk. We kunnen alleen maar zeggen, kijk wat de Heer gedaan heeft. En wat een voorrecht om daar aan te hebben mogen meewerken. Maar net zoals God echt is, is de duivel dat ook en wij hadden zijn tegenstand al heel wat keren meegemaakt op verschillende manieren. En nu, ons nog onwetende, was hij al weer bezig aan te vallen, zoals we spoedig zouden ontdekken…………..! (Ga naar Overpeinzingen).