Nr.181 eindigde met: “Hij (de dokter) dacht dat ik aan het hyperventileren was en zei me te gaan liggen en voor een uurtje te rusten. Als het niet beter werd hem te bellen. En het werd niet beter, dus kwam hij terug, schreef een briefje en zei naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan…………!” (Zie richardandmarina.net).

Daar aangekomen gaf ik een verpleegster het doktersbriefje dat ze las en onmiddelijk een brandard nam en me zei te gaan liggen. Ik had een glimlach op mijn gezicht en toen ze dat zag zei ze, “Mijnheer Haverkamp, u hebt een hartinfarct, dat is niet om te lachen hoor.” Ik geloof dat mijn glimlach nog groter werd toen ik tegen haar zei, “Maakt u geen zorgen, moest er iets gebeuren, ik ben klaar om te gaan en ik weet ook waar ik heenga.” Ze keek me heel verbaasd aan en zei, “Die woorden hebben we hier nog nooit gehoord.” Ik werd naar de intensieve afdeling gebracht en er werden allerlei dingen aan mij vast gehecht. De tweede nacht werd ik om middernacht wakker, trok alle dingen van mij af en stapte uit bed. Natuurlijk ging meteen het alarm af en kwam een verpleegster aanrennen die vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik een bad ging nemen. “Maar dat mag u niet doen” zei ze. “O jawel hoor”, zei ik, “ik ben oud genoeg om zelf te beslissen.” (Ik besefte niet dat ik aan het hallucineren was).

Er kwam een tweede verpleegster bij die zei, “Mijnheer Haverkamp, wij hebben het gezag hier in de kliniek.” Dat woord ‘gezag’ deed me iets en ik dacht, “O ja, de Bijbel zegt dat we ons aan gezag moeten onderwerpen.” Dus zei ik “okee”, draaide me om en stapte terug in bed. De volgende morgen herinnerde ik me alles en bood mijn verontschuldigingen aan, maar de verpleegsters lachten en zeiden dat die dingen regelmatig gebeuren als gevolg van de medicatie. We hebben toen allemaal maar eens goed gelachen.

God zij dank dat Marina haar Belgische rijbewijs had gehaald toen wij voor een korte periode in het gemeentegebouw in Eeklo woonden, nadat wij uit Canada waren teruggekomen. Net tegenover ons was de rijschool en Marina was daar naar toegegaan en had daar haar schriftelijk examen en haar  praktisch examen gedaan. Een vriend die rijinstructeur was had mij gezegd dat Marina het nooit zou halen omwille van haar leeftijd en taalproblemen, omdat de vragen zo lastig zijn. Maar ze is er goed doorgekomen en geeft alle eer aan de Heer daarvoor. Wat een zegen dat ze nu kon rijden en mij zo ook kon bezoeken in de kliniek.

Na tien dagen mocht ik naar huis, maar niet voor lang, wij wisten toen niet dat we hier spoedig zouden terug zijn………………! (Ga naar Overpeinzingen)>