MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.182.

Standard

Nr.181 ended with, “He (the doctor) said to lie down and call him in an hour if things did not improve. And things did not improve, so he came back, wrote a note and told us to go to emergency…………..!” (See richardandmarina.net).

When we arrived at the hospital I gave the doctor’s note to a nurse who read it, grabbed a stretcher and told me to lie down. I had a smile on my face and she looked at me and said, “Mr. Haverkamp, you’re having a heart attack and that’s no joke.” I think I smiled even more and told her, “Don’t worry, if anything happens, I’m ready to go and I know where I am going.” She looked at me very surprised and said, “Well, we have never heard those words here before.” I was taken to the intensive care unit and hooked up to all kinds of things. The second night, I woke up in the middle of the night, tore off everything that was attached to me and got out of bed. Of course, the alarm went off right away and a nurse came running and asked me what I was doing. I said that I was going to take a bath. “You can’t do that” she said. “Oh yes, I can” I answered, “I’m old enough to make my own decisions.” (I didn’t realize that I was hallucinating).

Another nurse came walking in and said, “Mr. Haverkamp, we have the authority here in the hospital.” That word ‘authority’ struck me and I thought, “Oh yes, the Bible says we are to submit to authority.” So I said, “OK” and turned around and got into bed again. The next morning I remembered everything and apologized to the nurses, but they laughed and told me that this happens quite often, it’s the medication that does it. So we all had a good laugh together.

Thank God, Marina had been able to get her Belgian drivers license when we had returned from Canada and for a brief period were living in the church building in Eeklo. Right across the road was the drivers school and she had gone there and done both her written as well as her driver’s test and passed. A friend who was an instructor had told me that Marina would never make it because of her age and her language problems, as the questions are very tricky. But she made it and testifies that the Lord helped her through this. And what a blessing now as she could get around and also come and visit me in the hospital.

After ten days I was allowed to go home, but not for long, we didn’t know then that I would soon be back here…………..! (Go to Musings).

 

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.182.

Standard

Nr.181 eindigde met: “Hij (de dokter) dacht dat ik aan het hyperventileren was en zei me te gaan liggen en voor een uurtje te rusten. Als het niet beter werd hem te bellen. En het werd niet beter, dus kwam hij terug, schreef een briefje en zei naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan…………!” (Zie richardandmarina.net).

Daar aangekomen gaf ik een verpleegster het doktersbriefje dat ze las en onmiddelijk een brandard nam en me zei te gaan liggen. Ik had een glimlach op mijn gezicht en toen ze dat zag zei ze, “Mijnheer Haverkamp, u hebt een hartinfarct, dat is niet om te lachen hoor.” Ik geloof dat mijn glimlach nog groter werd toen ik tegen haar zei, “Maakt u geen zorgen, moest er iets gebeuren, ik ben klaar om te gaan en ik weet ook waar ik heenga.” Ze keek me heel verbaasd aan en zei, “Die woorden hebben we hier nog nooit gehoord.” Ik werd naar de intensieve afdeling gebracht en er werden allerlei dingen aan mij vast gehecht. De tweede nacht werd ik om middernacht wakker, trok alle dingen van mij af en stapte uit bed. Natuurlijk ging meteen het alarm af en kwam een verpleegster aanrennen die vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik een bad ging nemen. “Maar dat mag u niet doen” zei ze. “O jawel hoor”, zei ik, “ik ben oud genoeg om zelf te beslissen.” (Ik besefte niet dat ik aan het hallucineren was).

Er kwam een tweede verpleegster bij die zei, “Mijnheer Haverkamp, wij hebben het gezag hier in de kliniek.” Dat woord ‘gezag’ deed me iets en ik dacht, “O ja, de Bijbel zegt dat we ons aan gezag moeten onderwerpen.” Dus zei ik “okee”, draaide me om en stapte terug in bed. De volgende morgen herinnerde ik me alles en bood mijn verontschuldigingen aan, maar de verpleegsters lachten en zeiden dat die dingen regelmatig gebeuren als gevolg van de medicatie. We hebben toen allemaal maar eens goed gelachen.

God zij dank dat Marina haar Belgische rijbewijs had gehaald toen wij voor een korte periode in het gemeentegebouw in Eeklo woonden, nadat wij uit Canada waren teruggekomen. Net tegenover ons was de rijschool en Marina was daar naar toegegaan en had daar haar schriftelijk examen en haar  praktisch examen gedaan. Een vriend die rijinstructeur was had mij gezegd dat Marina het nooit zou halen omwille van haar leeftijd en taalproblemen, omdat de vragen zo lastig zijn. Maar ze is er goed doorgekomen en geeft alle eer aan de Heer daarvoor. Wat een zegen dat ze nu kon rijden en mij zo ook kon bezoeken in de kliniek.

Na tien dagen mocht ik naar huis, maar niet voor lang, wij wisten toen niet dat we hier spoedig zouden terug zijn………………! (Ga naar Overpeinzingen)>