Day: April 22, 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.181.

Standard

Nr.180 ended with, “We were happy to be back in the country to which the Lord had called us, but the enemy was not so happy and 1994 became quite the year, starting with a serious accident………..!” (See richardandmarina.net).

At the beginning of February, coming from a prayer meeting, we were driving home on a three lane road on the outskirts of Ghent. It was miserable weather, with temperatures close to zero and some wet snow. There was quite a bit of traffic and we were going 50 km an hour in a long line of cars. Marina was reading a letter and I just looked over to see it, but as I turned my eyes back on the road I saw red brake lights right in front of me. I slammed on the brakes, but because of some snow or ice the car kept sliding and hit the one ahead of us quite hard. That car in turn hit the one in front of him, which hit the next car. That one had all at once decided to turn left, braked quite hard causing others to hit their brakes and a crash occurred. I felt awful, but the police was very nice and told me not to worry, things like that happen so quick. Besides, everyone was in the wrong, following too close. We had our safety belts on, but Marina was really hurting. We phoned friends who took us to the hospital where x-rays were taken and it showed a broken breast bone. Nothing could be done about it, it would have to heal on its own, it was quite painful for Marina for some time. We thanked God, as it could have all been much worse.

We continued with the ministry God had given us, thanking Him for the privilege of serving Him and seeing lives changed. We helped to build up the new church in Mariakerke, in the north part of Ghent, holding evangelistic Bible studies, helping elders and leaders in other assemblies, seeking to solve problems here and there, and so on. There was never a dull moment. After a very busy and stressful week in May, we drove to church on a Sunday morning, but having gone only a little ways, I told Marina that I needed some fresh air. I stopped the car and got out and did some deep breathing, which did not make me feel any better. I also started having a headache, so we turned around and went home and called the doctor, who came to our house, in Belgium doctors make house calls. He examined me and figured I was hyperventilating. He said to lie down and call him in an hour if things did not improve. And things did not improve, so he came back, wrote a note and told us to go to emergency…………..! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.181.

Standard

Nr.180 eindigde met: “Wij waren blij terug te zijn in het land waar de Heer ons gezonden had, maar de vijand was niet zo blij en 1994 zou een nogal bewogen jaar worden, het begon met een ernstig ongeluk…………!” (Zie richardandmarina.net).

Begin februari reden wij naar huis van een bidstond. We bevonden ons op een driebaansweg net buiten Gent. Het was miserabel weer met temperaturen dicht bij het vriespunt en wat natte sneeuw. Er was heel wat verkeer en we reden ongeveer 50 km per uur in een lange rij wagens. Marina was een brief aan het lezen en ik keek even opzij naar die brief, maar toen ik terugkeek op de weg zag ik rode remlichten vlak voor mij. Ik sprong op de rem maar, waarschijnlijk door de natte sneeuw of wat ijs, gleed de auto door en smakte tegen de voorligger, die op zijn beurt tegen de wagen daarvoor reed, en die dan weer tegen zijn voorligger. De chaufeur van de voorste auto had opeens beslist links af te slaan en had plotseling geremd waardoor de crash gebeurde. Ik voelde mij geweldig schuldig, maar de politie was heel vriendelijk en zei me geen zorgen te maken daar deze dingen zo snel kunnen gebeuren. En daarbij, iedereen was schuldig want niemand had afstand bewaard. Wij hadden onze veiligheidsriemen aan, maar Marina had veel pijn in haar borst. We belden vrienden die ons naar het ziekenhuis brachten waar men X-rays nam en ontdekte dat Marina’s borstbeen gebroken was. Daar kon niets aan gedaan worden, het zou vanzelf moeten genezen, maar het was wel heel pijnlijk voor een lange tijd. Wij dankten God, het had veel erger kunnen zijn.

Wij gingen door met de bediening die de Heer ons gegeven had, terwijl wij Hem dankten voor het voorrecht Hem te mogen dienen en levens te zien veranderen. We hielpen met de opbouw van de nieuwe gemeente in Mariakerke, terwijl ik ook evangelisatiebijbelstudies hield op verschillende plaatsen. Ook trachtte ik oudsten en gemeenteleiders te ondersteunen en hielp met het oplossen van problemen hier en daar. Er was nooit een saai moment! Na een nogal drukke en stresvolle week reden we op een zondagmorgen naar de gemeente, maar niet ver van huis stopte ik langs de kant en zei tegen Marina dat ik frisse lucht nodig had. Ik stapte uit en haalde een paar maal diep adem, maar dat hielp niet en ik begon hoofdpijn te krijgen. Mij niet goed voelende reden we terug naar huis en belden de dokter die onmiddelijk kwam. Hij dacht dat ik aan het hyperventileren was en zei me te gaan liggen en voor een uurtje te rusten. Als het niet beter werd hem te bellen. En het werd niet beter, dus kwam hij terug, schreef een briefje en zei naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan……! (Ga naar Overpeinzingen).