Month: October 2015

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN. Nr.157.

Standard

Nr.156 ended with: “Our home was often a busy place, three churches were started in our living room, and mom and dad were pretty involved, which wasn’t always so easy for our children……!” (See richardandmarina.net).

Moving several times was difficult for our children, because of change of schools, surroundings, friends, etc. When a new church was started in our home, on Sunday mornings the girls would have to get up in time to clean up their rooms and make their beds, because the rooms were used for Sunday school. Mom was on the phone quite a bit and Dad was away a lot. Many an evening when I left home to visit or give a Bible study somewhere, I would thank the Lord that He had given me girls and not boys, because if it had been boys, I would have had to stay home to play ball with them, but girls were the mother’s responsibility. That, of course, was totally wrong thinking, I realize that now, but not at that time. I understand now that girls need their father just as much as their mother.

And that’s not the only mistake I made as a father. I have apologized to our daughters, and one day when I was talking to one of them and said that I was so sorry, and that I had made so many mistakes, and that I wished I could do it all over again, she smiled and answered, “Oh Dad, if you had to do it all over, you would make other mistakes.” She has three daughters herself and knows that perfect parents don’t exist, and neither perfect kids. Before I had children I used to tell parents how to raise their children, but once I had my own, it was quite another story.

However, there are positive sides to being a missionary child too, learning and becoming fluent in a second language. Living in another culture, which broadens one’s mind. Travelling, both back to the home country for furloughs and seeing the grandparents, other family members and old friends again. But also enjoying holiday times in Europe. Besides the yearly one week Foreign Workers Conference, usually in France, we had also spent two weeks one summer in Switzerland using a camper that had been loaned to us by a dear Christian brother. And another summer we spent two weeks in a house of missionary friends in Austria, while they went camping with a tent. Great times!

All three girls attended Capernwray Bible School, Rosa and Renee the winter session in southern Germany and the Spring session in England, while Lily only attended the winter session in Germany. We would take them down in September and pick them up for the Christmas holidays, after which we would take them back again. One time, after having taken one of the girls back the beginning of January, driving home late at night on a very, very lonely road in southern Germany, with a temperature of minus 20 Celsius, our small diesel car stalled, the filter was frozen. There we sat, out in the nowhere, and no other car on the road and no house in sight……………! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.157.

Standard

Nr.156 eindigde met: “Ons huis was dikwijls een drukke plaats, drie gemeenten ontstonden in onze woonkamer, en vader en moeder waren nogal bezet, hetgeen niet altijd zo plezierig was voor onze kinderen……..!” (Zie richardandmarina.net).

Verschillende malen verhuizen was moeilijk voor onze kinderen, verandering van school, omgeving, vrienden, enz. Als er een nieuwe gemeente gestart werd in ons huis, moesten de meisjes ‘s zondag ‘s morgens op tijd opstaan, hun kamer opruimen en hun bed opmaken, omdat die kamers gebruikt werden voor de zondagsschool. Moeder was dikwijls aan het telefoneren en vader was veel van huis. Menige avond als ik van huis wegreed voor een Bijbelstudie of huisbezoek, dankte ik de Heer dat hij mij meisjes had gegeven en niet jongens, want met jongens had ik thuis moeten blijven om met hen te voetballen, maar meisjes waren de moeders verantwoordelijkheid. Dat was natuurlijk volledig verkeerd denken, ik besef dat nu, maar toen niet. Ik begrijp nu dat meisjes hun vader net zo nodig hebben als hun moeder.

En dat was niet de enige fout die ik als vader gemaakt heb. Ik heb mij verontschuldigd tegenover mijn dochters en toen ik met één van hen aan het spreken was, vertelde ik haar dat ik zo’n spijt had dat ik geen betere vader was geweest en dat ik zoveel fouten gemaakt had en dat ik wou dat ik het helemaal over kon doen. Zij glimlachte en zei, “Och Pa, als ge het moest over doen zoudt ge andere fouten maken.” Zij heeft zelf drie dochters en weet dat er geen volmaakte ouders bestaan, en ook geen perfecte kinderen. Voordat ik kinderen had heb ik mensen dikwijls verteld hoe ze hun kinderen moesten opvoeden, maar toen ik er eenmaal zelf had, werd het een heel ander verhaal!

Maar er zijn ook postieve kanten voor een zendelingen kind, een andere taal leren en die vloeiend kunnen spreken. In een andere cultuur leven, hetgeen het denken verbreed. Reizen, naar het thuisland en voor verlof perioden en grootouders terug zien, zowel als neven en nichten en oude vrienden. En ook fijne vakanties in Europa. Naast de jaarlijkse Foreign Workers Conference van een week, meestal in Frankrijk, mochten wij ook gedurende een zomer voor twee weken in Zwitseland kamperen met een kampeerwagen van een geliefde broeder in de Heer. En we konden gedurende een andere zomer twee weken doorbrengen in het huis van bevriende zendelingen in Oostenrijk die zelf met een tent gingen kamperen. Fijne tijden!

Alle drie meisjes zijn één voor één naar de Capernwray Bijbelschool geweest, Rosa en Rini de winterklassen in het zuiden van Duitsland en ook de voorjaarsklassen in Engeland, terwijl Lily alleen in Duitsland geweest is. Wij brachten hen dan in september en haalden hen op voor de Kerstvakantie en brachten hen dan weer terug. Nadat we één van hen teruggebracht hadden begin january en we ‘s avonds laat terug naar huis reden op een heel, heel eenzame weg in zuid Duitsland, met een temperatuur van min 20 graden Celcius, stopte plots onze kleine dieselwagen, het dieselfilter was bevroren. En daar stonden we dan, in het uitgestrekte niets, geen auto op de baan en geen huis in zicht……………! (Ga naar Overpeinzingen).

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN. Nr.156.

Standard

Nr.155 ended with: “But the enemy didn’t sit still either and difficulties arose in our church in Beerse………..!” (See richardandmarina.net).

That difficulties arose in the small church in Beerse, was in a way, not strange. Look at the N.T. churches. Paul writes to the Galatians, “I marvel that you are turning away so soon from Him who called in the grace of Christ, to a different gospel.” Gal.1:6. “So soon!’ Yes, wrong teaching was coming in already. That is one problem that arises, but of course there are others. One of the most common difficulties is relationships. That is also the greatest problem in the world, from fights to marriage problems to family feuds to outright wars. Jesus came to restore relationships, first of all between God and men, and then between people, but that doesn’t go automatically and takes effort.

There was no false doctrine coming into the church in Beerse, but there was some friction between some believers, others were having marriage problems and some were becoming lukewarm. There was also a lack of leadership, and all this together caused the attendance to go down, and seeing it was a small church already, this was disappointing. One Sunday morning when I arrived there, there were only five people at the meeting, very sad and discouraging. Some friends figured I was wasting my time and they suggested closing the place and letting the Christians go to another church in the next town.

I drove home and went to my study, took my Bible and got down on my knees by a chair with the Bible open before me at Matt.16. I started praying and reading the words of Jesus in verse 18, “….. I will build my church and the gates of hell shall not prevail against it.” I said, “Lord Jesus, these are your words. You said that You would build your church. You said that the gates of hell would not prevail against it, but Lord Jesus, in Beerse the gates of hell are prevailing, are You going to allow that? I will visit people, I will preach and teach, but You must build your church.” I prayed on like this for quite some time. Today there is a church in Beerse with about 45 people, which is not bad for a European Catholic country. They have their own building and two elders are leading the church. Evangelism is taking place and last year several people were baptized, praise the Lord. In 1997 the Henry Heikoop family came from Canada to Beerse and lived and worked there for three years. They were a great help in many ways and had a wonderful testimony in the town.

I wrote this to show that there is a battle going on, that there is an enemy, but at the same time, that there is a way to beat him. It is by prayer and standing on the Word of God.

Our home was often a busy place, three churches were started in our living room, and mom and dad were pretty involved, which wasn’t always so easy for our children……….! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.156.

Standard

Nr.155 eindigde met: “Maar de vijand zat ook niet stil en er ontstonden problemen in Beerse………!”

Dat er moeilijkheden ontstonden in de kleine gemeente in Beerse was op zich niet vreemd. Ziet maar eens naar de gemeenten in het N.T. Paulus schrijft naar de Galaten, ” Het verbaasd me dat u zich zo snel hebt afgewend van Hem die u door de genade van Christus heeft geroepen en dat u zich tot een ander evangelie hebt gekeerd.” Gal.1:6. “Zo snel”, verkeerde leer had haar intrede al gedaan. Dat is één probleem dat zich voor doet, maar er zijn natuurlijk ook andere. Een van de meest voorkomende moeilijkheden is de onderlinge relaties. Dat is ook het grootste probleem in de wereld, mensen komen niet met elkaar overeen, en zo ontstaan, ruzies, huwelijksproblemen, familie vetes, oorlogen en noem maar op. Jezus is gekomen om relaties te herstellen, eerst tussen God en de mens en dan tussen mensen onderling. Maar dat gaat niet vanzelf en kost moeite en inspanning.

In Beerse was er geen verkeerde leer binnen geslopen, maar er waren wel wat spanningen tussen de gelovigen, sommigen hadden huwelijksproblemen en weer anderen waren lauw aan het worden. Er was ook een gebrek aan leiderschap, en al deze dingen samen veroorzaakten een verslapping in de aanwezigheid op de samenkomsten. En gezien dat dit al een kleine gemeente was, was dit teleurstellend. Toen ik op een zondagmorgen arriveerde waren er maar vijf mensen op de samenkomst, heel droevig en ontmoedigend. Enkele van mijn vrienden vonden dat ik mijn tijd daar aan het verknoeien was en suggereerden om de zaak te sluiten en de gelovigen naar een andere kerk in een nabijgelegen stad te laten gaan.

Ik reed naar huis, ging de trap op naar mijn studeerkamer, nam mijn Bijbel en viel op mijn knieën bij mijn stoel met de Bijbel open bij Matt.16. Ik begon te bidden en opnieuw de bekende woorden van Jezus te lezen in vers 18, “….Ik zal mijn gemeente bouwen en de poorten van het dodenrijk zullen haar niet overweldigen.” Ik bad heel ernstig en zei, “Heer Jezus, dit zijn uw woorden. U hebt gezegd dat ge uw gemeente zoudt bouwen en dat de poorten van het dodenrijk haar niet zouden overweldigen. Maar in Beerse zijn de poorten van het dodenrijk wel bezig de gemeente te overweldigen, gaat U dat toelaten? Ik zal mensen bezoeken, ik zal prediken en onderwijzen, maar U moet uw gemeente bouwen.” Ik bleef lange tijd op mijn knieën. Vandaag is er een gemeente in Beerse met zo’n 45 mensen, hetgeen tamelijk is voor een Europees Katholiek land, er is een eigen gebouw en twee oudsten die de gemeente leiden.  Er wordt geëvangeliseerd en vorige jaar zijn er verscheidene mensen gedoopt, geloofd zij de Heer. In 1997 kwam de Henry Heikoop familie uit Canada om drie jaar in Beerse te wonen en werken. Zij waren een echte bemoediging en hadden een geweldig getuigenis in het dorp.

Ik heb dit geschreven om te laten zien dat er een ware strijd gaande is, dat er een vijand is, maar dat er ook een manier is om hem te verslaan, namelijk door gebed en door te staan op Gods woord en beloften.

Ons huis was dikwijls een drukke plaats, drie gemeenten ontstonden in onze woonkamer, en vader en moeder waren nogal bezet, hetgeen niet altijd zo plezierig was voor onze kinderen……..! (Ga naar Overpeinzingen).

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN. Nr.155.

Standard

Nr.154 ended with: “Yes, it was a real battle, but God was with us and it was indeed really worth it, you’ll see………..!” (See richardandmarina.net).

It’s 1982 and we had been working in Belgium now for ten years and much had happened, which made the battle worthwhile. Hundreds upon hundreds of people had been saved, baptized and become part of a local church. There was an assembly in Antwerp, one in Beerse and eight in the province of Limburg, amazing! Three churches in East Flanders and three in West Flanders, 16 in total, all praise to the Lord! As far as workers was concerned, the Gelling’s had joined us in 1975, the den Boer’s in 1979, the Threadcraft’s in December 1979 and Martin and Lydie Symons in 1981. In January 1980 a young woman, Joanna Groen came to work with us in Ghent. She went back to Canada and got married to her boyfriend Pete Gifford in June ’81. They came to Belgium as missionaries in May 1985, more about them later.

Besides evangelism and Bible teaching, we started churches and began training leaders for these. We also held conferences, and camps for children and youth during the summer. There was lots of activity going on and the Holy Spirit was moving, really amazing for a difficult West European and Roman Catholic country. Word of the Lord’s blessing got around and I was invited to come and speak at conferences in other countries. During this period I was in Sweden, France, Germany, Scotland, Ireland, Northern Ireland, Spain, Italy, Austria and Switzerland. And everywhere the Lord blessed the ministry and missionaries and church workers were encouraged. And to most of these countries I returned later for more conferences. It was so uplifting to see discouraged missionaries and workers getting enthused again, yes, it was worth the battle. All the messages were taped and I heard of one instance where a worker somewhere in southern Germany got a hold of the tapes, listened to them some 20 times and started putting into practice what I had taught. The last I heard was, that he now has a church with 175 members, praise the Lord!

In the mean time while I was gone, Marina was holding the fort, looking after the well being of our children, and their schoolwork, answering the phone and counseling and praying with people over the phone. She taught Sunday school and trained others for that, she had her hands full, but it was worth it, there also, as it was such a blessing to see young believers becoming active and teaching and helping.

But the enemy didn’t sit still either and difficulties arose in our church in Beerse………..! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.155.

Standard

Nr.154 eindigde met: “Ja, het was een echte strijd, maar God was met ons, en het was wel zeker de moeite waard, dat zult u nog wel zien……….!” (Zie richardandmarina.net).

Het is 1982 en we hadden nu tien jaar in België gewerkt en er was veel gebeurd en dat maakte de strijd echt de moeite waard. Honderden en nog eens honderden waren tot geloof gekomen, gedoopt en maakten nu deel uit van een lokale evangelische gemeente. Zo was er een evangelische kerk in Antwerpen, in Beerse en acht in Limburg, heel wondelijk! Er waren er drie in Oost Vlaanderen en drie in West Vlaanderen, 16 in totaal, alle lof aan de Heer!

Wat medewerkers betreft, in 1975 kwamen de Gelling’s ons helpen. In 1979 de den Boers en in december van dat jaar de Threadcrafts. Martin en Lydie Symons kwamen in 1981. In januari 1980 een jonge vrouw, Joanna Groen kwam ons helpen in Gent. Zij ging later terug naar Canada om daar in juni 1981 te trouwen met Pete Gifford. Zij kwamen als zendelingen naar België in mei 1985, u hoort meer over hen later.

Naast evangelisatie en Bijbel onderwijs werden er gemeenten gesticht en leiders getraind. Er werden ook conferenties gehouden en in de zomer kampen voor kinderen en jeugd. Er was veel activiteit en we ondervonden het werk van de Heilige Geest, echt wonderlijk voor een moeilijk West Europees en Rooms Katholiek land. Nieuws over de zegen van de Heer verspreidde zich en ik werd uitgenodigd om op conferenties in andere landen te komen spreken. Gedurende deze periode was ik in Zweden, Frankrijk, Duitsland, Schotland, Ierland, Noord Ierland, Spanje, Italie, Oostenrijk en Zwitserland. En overal ervoeren we de zegen van de Heer, en zendelingen en gemeentewerkers werden bemoedigd. Ik keerde later nog heel wat malen terug naar de meeste van deze landen. Het was zo hartverwarmend deze zendelingen en werkers weer positief en enthousiast te zien, ja, de strijd was de moeite waard. Al de boodschappen werden opgenomen en ik hoorde dat een werker in het zuiden van Duitsland wel zo’n 20 maal naar de cassettes had geluisterd, waarna hij hetgeen hij gehoord had in de praktijk bracht. Het laatst wat mij verteld werd was dat hij nu een gemeente met zo’n 175 leden had, prijs de Heer!

Ondertussen hield Marina de dingen thuis aan het draaien in mijn afwezigheid. Ze zorgde voor het welzijn van onze kinderen, hielp hen met schoolwerk, beantwoordde de telefoon en gaf mensen raad en bad met hen door de telefoon. Zij gaf onderwijs op de zondagschool en leerde anderen dat ook te doen, ze had werkelijk haar handen vol, maar ook daar was de strijd de moeite waard. Het was zulk een zegen deze jonge gelovigen actief te zien worden in de zondagschool en op ander gebied.

Maar de vijand zat ook niet stil en er ontstonden problemen in Beerse………! (Ga naar Overpeinzingen).

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN. Nr.154.

Standard

Nr.153 ended with: “But there was another reason why we had problems……..!” (See richardandmarina.net).

When God created the world and mankind, God’s enemy, Satan, appeared almost immediately to attack. Within a short time of Jesus being born, Satan, using king Herod, tried to kill Him. When Jesus wanted to start His ministry, He was led by the Holy Spirit into the wilderness and was there attacked by the devil. And through the next few years Jesus was constantly under attack. When the Holy Spirit came on the day of Pentecost and the Church was born, Satan came and stirred up opposition, and persecution of the new believers started.

The Christian life is a battle, not a Sunday school picnic. It is warfare. When I accepted Jesus I became very conscious and aware of the presence of God, but I also became aware of an another presence, an evil one. God is real, but so is the devil, and anyone standing up for God will experience that. And that’s one reason why we have problems, and in a sense that’s a good sign, because it means he is afraid of us and of what we are doing. I have often said that the only place where there are no problems, is at the cemetery, but there they are all dead. So if the devil never bothers you, you may well wonder whether you have any life.

Wherever God is at work, there will be opposition and problems. And God was at work in Belgium, and we experienced the opposition, in many different ways. The enemy attacked our spiritual life, our health, our marriage, our family, our ministry and so on. All kinds of things happened, some people who had seemed to be so genuinely converted left us and turned their backs upon us, which was heart rending. There were problems between believers, which is not abnormal, but not easy. There were problems with leaders in the church. We experienced a church split in one area, But thank God, sometime later these dear folk met and confessed things to each other and reconciliation took place. But it had taken a lot of time and energy, and it was very tiring at times.

A couple times, I became so overwhelmed with the problems that I told my wife, “Honey, pack the suitcase, we’re going back to Canada, I’m so tired, I can’t take anymore.” But 15 minutes later I turned around and told her to unpack because we just couldn’t leave, not as long as the Lord who had called us, had not given the word. From then on whenever I would tell her to pack the suitcase, she would wait 15 minutes before starting……! 🙂

Yes, it was a real battle, but God was with us and it was indeed really worth it, you’ll see……………….! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.154.

Standard

Nr.153 eindigde met: “Maar er was nog een reden waarom we problemen hadden………!” (Zie richardandmarina.net).

Nadat God de wereld schiep duurde het niet lang voordat Gods vijand, Satan, aanviel. Nog maar kort nadat Jezus geboren was, gebruikte de duivel koning Herodus om Jezus te doden. Toen Jezus zijn dienst wou beginnen werd Hij door de Heilige Geest naar de woestijn geleid waar Hij door Satan aangevallen werd. En gedurende de volgende jaren werd Hij voordurend dwars gezeten. Toen de Heilige Geest met Pinksteren op aarde kwam en de Kerk of Gemeente geboren werd, zette de duivel de aanval in en verwekte hij oppositie en vervolging van de nieuwe gelovigen.

Het christelijk leven is een strijd, geen zondagschool picknick. Het betekent oorlogvoeren. Toen ik de Heer Jezus aanvaardde, werd ik mij heel bewust van Gods aanwezigheid, maar tegelijkertijd werd ik ook gewaar dat er een andere aanwezigheid was, een kwaadaardige. God is echt, maar zo ook de duivel en een ieder die voor God uitkomt, die Gods wil zoekt te doen, ervaart dat. En dat is één reden waarom wij problemen hebben, en dat is in zekere zin een goed teken, want dat betekent dat de duivel bang is van ons en voor wat wij doen. Ik heb al dikwijls gezegd, de enige plaats waar er geen problemen zijn is op het kerkhof, maar daar is iedereen dood. Als dus de de duivel u nooit lastig valt, moogt u zich wel afvragen of u wel leeft.

Overal waar God actief is kunnen we oppositie en problemen verwachten. En God was aan het werk in Belgie, en wij ondervonden het verzet op veel verschillende manieren. De vijand viel ons geestelijke leven aan, onze lichamelijke toestand, ons huwelijk, ons gezin, onze dienst voor de Heer, enz. enz. Er gebeurde van alles, enkele mensen die zo echt bekeerd schenen te zijn, verlieten ons, keerden ons de rug toe, hetgeen hartverscheurend was. Er waren problemen tussen gelovigen, hetgeen normaal is, maar niet altijd eenvoudig. Er waren problemen met gemeenteleiders and we hadden een gemeentesplit in een bepaalde plaats. God zij dank, enige tijd later kwamen deze mensen terug samen, beleden zonden aan elkaar en er was verzoening. Maar deze dingen vragen veel tijd en energie en het is op bepaalde momenten echt vermoeiend.

Een paar maal was ik zo overweldigd door de problemen dat ik tegen mijn vrouw zei, “Honey, pak de koffer, we gaan terug naar Canada, ik ben zo moe, ik kan het niet meer aan.” Maar een kwartier later keerde ik mij om en zei “pak maar uit”, we konden gewoon niet vertrekken zolang de Heer die ons geroepen had het woord niet had gegeven. Van toen af aan, als ik tegen mijn vrouw zei de koffer te pakken, wachtte ze altijd een kwartiertje voordat ze begon……….! 🙂

Ja, het was een echte strijd, maar God was met ons, en het was wel zeker de moeite waard, dat zult u nog wel zien……….! (Ga naar Overpeinzingen).

Water into wine.

Standard

According to the gospel of John, the first miracle Jesus performed was turning water into wine. Many people are familiar with the story of the wedding at Cana. I just read this last week again and every time I read it I have to smile. You see, in the Psalms we read that God has made wine to make glad the heart of men, amazing. The very first miracle Jesus does is making something to make people happy. The reason I smile every time I read this is likely because I grew up with the idea that believing in God meant always having a serious face and no fun whatsoever.

I’m not advocating drinking alcohol, to the contrary, look what terrible things happen as a result of too much wine. God made wine to make us happy, not dangerous.

I want to focus on WHEN the miracle took place, it was when the servants obeyed the Lord. Isn’t that the secret to seeing miracles happen, plain and instant obedience?

Water wordt wijn.

Standard

Volgens het Johannes evangelie was het veranderen van water naar wijn het eerste wonder dat Jezus deed. Vele mensen kennen het verhaal van de bruiloft te Kana. Ik las het opnieuw verleden week en iedere maal als ik het lees, moet ik glimlachen. Ziet u, in de Psalmen zegt God dat Hij wijn gemaakt heeft om het hart van de mens blij te maken, wonderlijk. Het allereerste wonder dat Jezus doet is iets maken om mensen blij te maken. De reden voor mijn glimlach is waarschijnlijk omdat ik opgroeide met het (verkeerde) idee dat in God geloven betekent altijd ernstig zijn en geen plezier mogen hebben.

Ik pleit hier niet voor het drinken van alkohol, integendeel, ziet eens wat een ellende het al veroorzaakt heeft. God heeft wijn gemaakt om ons blij te maken, niet om ons gevaarlijk te doen zijn.

Ik wil hier gewoon wijzen op WANNEER het wonder gebeurde, het was toen de dienstknechten de Heer gehoorzaamden. Is dat niet het geheim om wonderen te zien gebeuren, eenvoudige en onmiddelijke gehoorzaamheid?