Nr.153 eindigde met: “Maar er was nog een reden waarom we problemen hadden………!” (Zie richardandmarina.net).

Nadat God de wereld schiep duurde het niet lang voordat Gods vijand, Satan, aanviel. Nog maar kort nadat Jezus geboren was, gebruikte de duivel koning Herodus om Jezus te doden. Toen Jezus zijn dienst wou beginnen werd Hij door de Heilige Geest naar de woestijn geleid waar Hij door Satan aangevallen werd. En gedurende de volgende jaren werd Hij voordurend dwars gezeten. Toen de Heilige Geest met Pinksteren op aarde kwam en de Kerk of Gemeente geboren werd, zette de duivel de aanval in en verwekte hij oppositie en vervolging van de nieuwe gelovigen.

Het christelijk leven is een strijd, geen zondagschool picknick. Het betekent oorlogvoeren. Toen ik de Heer Jezus aanvaardde, werd ik mij heel bewust van Gods aanwezigheid, maar tegelijkertijd werd ik ook gewaar dat er een andere aanwezigheid was, een kwaadaardige. God is echt, maar zo ook de duivel en een ieder die voor God uitkomt, die Gods wil zoekt te doen, ervaart dat. En dat is één reden waarom wij problemen hebben, en dat is in zekere zin een goed teken, want dat betekent dat de duivel bang is van ons en voor wat wij doen. Ik heb al dikwijls gezegd, de enige plaats waar er geen problemen zijn is op het kerkhof, maar daar is iedereen dood. Als dus de de duivel u nooit lastig valt, moogt u zich wel afvragen of u wel leeft.

Overal waar God actief is kunnen we oppositie en problemen verwachten. En God was aan het werk in Belgie, en wij ondervonden het verzet op veel verschillende manieren. De vijand viel ons geestelijke leven aan, onze lichamelijke toestand, ons huwelijk, ons gezin, onze dienst voor de Heer, enz. enz. Er gebeurde van alles, enkele mensen die zo echt bekeerd schenen te zijn, verlieten ons, keerden ons de rug toe, hetgeen hartverscheurend was. Er waren problemen tussen gelovigen, hetgeen normaal is, maar niet altijd eenvoudig. Er waren problemen met gemeenteleiders and we hadden een gemeentesplit in een bepaalde plaats. God zij dank, enige tijd later kwamen deze mensen terug samen, beleden zonden aan elkaar en er was verzoening. Maar deze dingen vragen veel tijd en energie en het is op bepaalde momenten echt vermoeiend.

Een paar maal was ik zo overweldigd door de problemen dat ik tegen mijn vrouw zei, “Honey, pak de koffer, we gaan terug naar Canada, ik ben zo moe, ik kan het niet meer aan.” Maar een kwartier later keerde ik mij om en zei “pak maar uit”, we konden gewoon niet vertrekken zolang de Heer die ons geroepen had het woord niet had gegeven. Van toen af aan, als ik tegen mijn vrouw zei de koffer te pakken, wachtte ze altijd een kwartiertje voordat ze begon……….! 🙂

Ja, het was een echte strijd, maar God was met ons, en het was wel zeker de moeite waard, dat zult u nog wel zien……….! (Ga naar Overpeinzingen).