Nr.189 eindigde met: “We arriveerden bij het hotel waar de conferentie gehouden werd en de organisatoren toonden ons een stille kamer, tenminste zij dachten dat die stil was, aan het eind van een lange hal. Wij waren tamelijk laat aangekomen en gingen bijna meteen naar bed, maar toen……………………..! (Zie richardandmarina.net).

Plotseling was er een geweldig lawaai van muziekinstrumenten, luid gezang en veel geroep. Wij wisten niet, en ik denk de organisatoren ook niet, dat er onder ons nog een verdieping was met een danszaal. Het lawaai was zo oorverdovend dat Marina’s hart vreemd begon te doen. Ik ging kijken wat er gaande was en ontdekte dat er een hele groep gehandicapte jongeren bezig was om muziek te maken, te zingen en te dansen, en het ging er nogal aan toe! De rock en roll muziek was heel luid en drong onze kamer binnen. Ik zal Marina in haar eigen woorden laten vertellen hoe ze zich voelde, “Het begon met het gevoel alsof er treinwielen door mijn lichaam rolden, beginnende in mijn buik, door mijn hart en eindigende in mijn hals. Ik probeerde te bidden en zingen, maar het ging maar door. We lazen in de Bijbel, “De benauwdheden mijns harten hebben zich uitgebreid, voer mij uit mijn angsten.” Dit was mijn innerlijk roep. Richard bad met mij en eindelijk stopte de muziek en het lawaai, wat een gezegende stilte!”

Ik gings eens kijken in de gang of ik ergens hulp kon vinden, maar het was laat en iedereen scheen te slapen. Daarbij kwam, dat ik niet wist waar “onze” mensen waren, daar er ook andere gasten in dit hotel verbleven. En aangezien ik geen Frans ken, had het niet veel zin met iemand aan de receptie te gaan spreken. Het duurde nogal voordat Marina’s hart weer normaal klopte. We hebben toch nog wat kunnen slapen, maar zijn vroeg opgestaan en hebben beslist om naar huis te gaan omdat de drukte van de samenkomsten, de gezamelijke maaltijden en de conversaties waarschijnlijk teveel zouden zijn voor Marina, zij had rust nodig. Eenmaal thuis gekomen werd er een afspraak gemaakt met de cardioloog. Hij liet Marina een stresstest doen en vond dat alles normaal was, maar Marina wist dat het niet goed was.

Een week later voelde Marina zich weer helemaal niet goed en gingen we terug naar de cardioloog die haar een monitor gaf voor een week. De dag nadat we die teruggebracht hadden, belde hij en zei dat ik zo snel mogelijk moest komen. Toen ik eenmaal bij hem was vertelde hij dat ze iets gevonden hadden en gaf hij mij speciale medicatie voor Marina en zei er bij, dat, moest er iets abnormaals gebeuren, meteen naar de spoedafdeling te gaan. Zaterdagavond om 23.45u voelde Marina zich heel miserabel. Ik nam haar bloeddruk die 8/3 was (normaal = 12/8) en haar pols was 22 (normaal = 70)………………….! (Ga naar Overpeinzingen).