Day: August 19, 2016

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN”. Nr.198

Standard

Nr.197 ended with: “We agreed to meet a certain day, bring all our boxes and pack them into eight large and strong cartons our friend brought. But now, could we get everything into those………?” (See richardandmarina.net).

The day came when everything was ready to be packed and shipped. So we took all our boxes, small and bigger ones to our friend’s warehouse, where we started packing them into his eight cartons. We filled carton after carton, until we came to the last one, and now comes the surprise, the last carton was almost full, we had only one box left, the one with Marina’s accordion, and believe me or not, the accordion went in perfectly and there wasn’t any room left, really unbelievable, no one could have planned it better! Did we get help from above? I am sure!

Finally, Wednesday, the day before leaving on Thursday, October 15, 2009, arrived. We were taking the train from Ghent at 7.10 am, as going to the airport at that hour in the morning is very risky because of traffic jams. Our children Lily and her husband Bart, and Rini went along, as well as our youngest grandchild Hanne. They wanted to see us off at the airport. Bart and Lily were going to pick us up in the morning and drive us to the train station, while Rini went straight from her house. And so came the last night in that wonderful house. We did not have to clean it as our daughters were going to do that after we had left.

To be sure we had a good sleep, Marina and I took a light sleeping pill and went to bed. It was pitch dark in our bedroom as there were blinds over the windows. We must have been sound asleep when all at once I heard the door bell ring. I woke up and wondered who in the world would be there at this time of the night? When I opened the door, there were Bart and Lily with Hanne saying, “Dad, it is 6.45 am, we have to leave right now.” Marina and I had slept in and not heard the alarm. We have never gotten dressed so fast. We just left everything and jumped in the car and in my haste forgetting my wallet. Thinking we would never make it to the station in time, Lily phoned Rini to tell her to ask the station manager to hold the train until we had arrived. Of course, they never do that. But we were “lucky?” There were so many people going with the train that day, that they had to add two carriages. That took a little time, enough for us to get there and get on the train……..! Praise the Lord! And then we started laughing……….! And we still laugh when we think of that……..! (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.198

Standard

Nr.197 eindigde met: ” We kwamen overeen op een zekere dag naar zijn magazijn te komen met al onze dozen om ze in te pakken in de acht grote kartonnen die hij meebracht. Nu was de vraag, krijgen we al onze spullen in die acht dozen…………?” (Zie richardandmarina.net).

De dag arriveerde waarop alles ingepakt en verstuurd zou worden. We namen al onze dozen, grote en kleine naar het magazijn van onze vriend, waar ze ingepakt werden in zijn acht grote kartonnen dozen. We vulden het ene karton na het andere en kwamen uiteindelijk bij de laatste aan. En nu komt de grote verrassing, deze laatste was bijna vol, we hadden nog één doos over, die met Marina’s accordeon. U kunt me geloven of niet, maar die paste precies nog in dat karton, er was geen plekje meer vrij, het was echt ongelooflijk, niemand had dat beter kunnen plannen. Hadden we hulp gekregen van hierboven? Dat weet ik wel zeker!

We zouden op donderdag 15 oktober, om 7.10u vanuit Gent met de trein naar het vliegveld vertrekken. Met de auto was een beetje te riskant omdat er op dat uur dikwijls lange files zijn. Onze kinderen, Lily en haar man Bart, en Rini, plus onze jongste kleindochter Hanne zouden meegaan om ons te zien vertrekken. Bart, Lily en Hanne zouden ons ‘s morgens afhalen en naar de trein brengen, terwijl Rini rechtstreeks van haar huis naar het station zou gaan. En dus sliepen we voor de laatste keer in dat fijne huis. We hoefden het niet op te ruimen, onze dochters gingen dat doen na ons vertrek.

Om zeker te zijn dat we een goede nachtrust zouden hebben, hadden Marina en ik beiden een licht slaappilletje genomen. Het was heel donker in onze slaapkamer omdat we rolluiken hadden. Terwijl we sliepen, hoorde ik plots de deurbel en vroeg me af wie in hemels naam op zo’n uur aan de deur kon staan. Ik deed open en daar stonden Bart, Lily en Hanne, “Vader, het is 6.45u, we moeten meteen vertrekken.” Marina en ik hadden ons alarm niet gehoord en waren ingeslapen. We hebben ons nog nooit zo snel aangekleed! We lieten alles liggen en sprongen in de auto, en in mijn haast vergat ik mijn portefeuille. Omdat we dachten dat we het niet zouden halen, belde Lily Rini die al op het station was en vroeg haar om met de conducteur te spreken en te vragen om de trein nog niet te laten vertrekken totdat we er waren, hetgeen ze natuurlijk nooit doen. Maar we hadden “geluk.” Er waren zoveel reizigers die morgen dat er twee wagons aan de trein toegevoegd moesten worden en dat duurde even, maar het gaf ons de mogelijkheid om toch nog op tijd in de trein te raken………! Prijs de Heer! En toen begonnen we te lachen……! En wanneer we daaraan terugdenken lachen we opnieuw……..! (Ga naar Overpeinzingen).