Nr.190 eindigde met: “Zaterdagavond om 23.45u voelde Marina zich heel miserabel. Ik nam haar bloeddruk die 8/3 was (normaal = 12/8) en haar pols was 22 (normaal = 70)……..! (Zie richardandmarina.net).

Zonder te aarzelen stapten we in de auto en reden naar de kliniek. Ik toonde de verpleegsters Marina’s bloeddruk en pols. Ze brachten haar onmiddellijk naar de intensieve afdeling waar ze aangesloten werd aan een monitor en intraveneus kreeg. Ze vertelden me om maar naar huis te gaan en te gaan slapen, “uw vrouw is in goede handen.” De volgende morgen, zondag, op weg naar de gemeente waar ik die morgen prediken moest, ging ik eerst naar Marina. Ze vertelde me dat er ‘s avonds een alarm afgegaan was en ze had gezien dat er op het hartmonitor maar een klein flikkertje was. Een verpleegster kwam snel aanlopen en ging een dokter halen. Marina zei tegen haar zich geen zorgen te maken omdat ze in Gods handen was en niet bang was om te sterven. Toen verloor ze het bewustzijn en werd de volgende morgen pas wakker terwijl ze zich beter voelde. Ze vertelde me dat ze geen idee had wat ze die nacht met haar gedaan hadden, maar toen ze wakker werd was ze niet in de hemel maar nog op de intensieve afdeling. Ik vroeg de christenen in de gemeente voor haar te bidden. De volgende dag kreeg Marina een pacemaker en spoedig was ze heel wat beter. Het was op het nippertje geweest, ik had haar bijna verloren, maar de Heer had haar bewaard en we prezen Hem.

Terwijl we onze activiteiten terug opnamen voelden we allebei dat we niet meer de energie van vroeger hadden en we begonnen ons af te vragen, wat van de toekomst? We beseften dat er een mogelijke terugkeer naar Canada in het verschiet lag, vooral omdat we het niet helemaal juist vonden dat onze thuisgemeenten en anderen die ons steunden, dit bleven doen, ook al konden wij niet meer doen waarvoor we uitgezonden waren. We vonden dat die steun beter naar jongere zendelingen kon gaan. We vroegen ons af of het niet beter zou zijn ons huis nu te verkopen en een ander huis te huren, zodat, moest er plotseling iets gebeuren, we niet meer dat hele gedoe van een huis verkopen voor ons hadden.

Op een vrijdagnamiddag in de zomer van 2005, lieten we een makelaar komen om hierover te spreken. Hij was bereid ons huis te verkopen en we vertelden hem de prijs die we hoopten te krijgen. Hij glimlachte en zei dat we dat nooit zouden krijgen, daar het een oud huis was. Hij beloofde maandagmorgen terug te komen om foto’s te nemen voor zijn website, maar hij daagde  die maandagmorgen niet op, in plaats daarvan belde een vrouw aan. We hadden geen idee dat we op het punt stonden enkele wonderen te ervaren………! (Ga naar Overpeinzingen ).