Day: May 1, 2015

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN. Nr.123

Standard

Nr.122 ended with: “Robert had been told by a doctor that his wife did not have long to live, so when Miriam asked him whether the Bible studies could be held in their home, what could he say……?” (See richardandmarina.net).

And so every Wednesday evening about 30 or more people sat in their living room, all with Bibles in their hands or on their knees. Robert attended the studies too, I think out of politeness. As time went on and Miriam got weaker, she was no longer able to sit up as the cancer was in her back and she was not able to attend the Sunday morning services anymore. She again turned to her husband and asked whether the Sunday meetings could not be held in their living room, which was quite large. And again, knowing his wife’s condition, what could he say?

And so, every Sunday between 30 and 40 adults were sitting around a table in the middle of their living room with a loaf of bread and a glass of wine on it. The children would meet for Sunday school elsewhere. There would be singing, reading of scripture portions and thanksgiving, after which the bread was broken and past around, as also the cup. This was followed by a brief message. It was all very simple, but very beautiful. I wondered what went on in Robert’s heart and mind.

Because of Miriam’s inability to function as mother and housekeeper, the Christians looked after everything, from making meals for the family, cleaning the house, doing the wash and so on. They tried to comfort the children who were in their teenage years and served Miriam in whatever she was in need of. Of course, Robert was quite surprised and moved by all this and his attitude changed.

Marina and I and our children were going to Canada for 2½ months of furlough from June until September. Getting close to our departure time I visited Miriam everyday, reading the Bible with her, praying and talking. One day I came into the house through the back door and greeted Robert who was drinking coffee in the kitchen. I walked right on to the living room where Miriam was lying on a bed. After having spent time with her I returned to the kitchen, and Robert, with eyes wide open asked me, “Well, did she tell you…….?

P.S. I hope you didn’t miss 122, I posted it on Tuesday, with this: P.S. I may start writing two episodes a week, so watch for the next one. They may become a bit longer too; otherwise it may take another 100 years to get done. 🙂 (Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.123

Standard

Nr.122 eindigde met: “Een dokter had Robert verteld dat zijn vrouw waarschijnlijk niet al te lang meer te leven had, dus toen Miriam vroeg of de Bijbelstudies bij hen thuis mochten doorgaan, wat kon hij zeggen……..?” (Zie richardandmarina.net).

En zo gebeurde het dat er iedere woensdagavond meer dan 30 mensen in hun woonkamer zaten met Bijbels in hun handen of op hun knieën. Robert was ook aanwezig, ik denk uit beleefdheid. Maar na enige tijd werd Miriam zwakker en kon ze niet meer goed rechtop zitten omdat de kanker haar rug aangetast had, en kon ze ook niet meer de zondagsdiensten meemaken. Ze keerde zich opnieuw tot haar man en vroeg of de zondagsamenkomsten niet in hun woonkamer, die groot genoeg was, mochten doorgaan. Opnieuw, haar conditie kennende, wat kon hij zeggen?

En zo, terwijl de kinderen ergens anders zondagsschool hadden, kwamen er iedere zondagmorgen zo tussen de 30 en 40 volwassenen in hun woonkamer rond een tafel zitten waarop een brood en glas wijn stonden. Er werden liederen gezongen, Schriftgedeelten voorgelezen, er werd gedankt en dan werd het brood gebroken en rond gedeeld, alsook de beker. Daarna volgde er een korte boodschap. Het was allemaal heel eenvoudig, maar heel mooi. Ik vroeg me af wat er zich in Robert zijn hoofd afspeelde.

Omdat Miriam niet langer kon functioneren als moeder en huisvrouw, zorgden de jonge christenen voor alles, ze maakten maaltijden, hielden het huis schoon, deden de was, enz. Ze trachten de kinderen die teenagers waren te troosten en helpen, en ze ondersteunden Miriam waar ze ook hulp nodig had. Natuurlijk verbaasde Robert zich hierover en was hij er echt door getroffen, wat zijn houding veranderde.

Marina en ik en onze kinderen zouden voor 2½ maand naar Canada gaan van juni tot september. Toen de dag van ons vertrek dichter bij kwam bezocht ik Miriam iedere dag en las de Bijbel met haar, baden we samen en spraken veel. Op een dag kwam ik langs achter het huis binnen in de keuken waar Robert koffie zat te drinken. Na hem begroet te hebben, liep ik door naar de woonkamer waar Miriam op bed lag. Na enige tijd doorgebracht te hebben met haar, ging ik terug naar de keuken, waar Robert mij met grote ogen aankeek en vroeg, “En, heeft ze het u verteld….……?

P.S. Ik hoop dat u 122 niet gemist hebt, ik heb het dinsdag gepost met dit: P.S. Ik ga waarschijnlijk twee episodes per week schrijven, zo let op de volgende. Ze gaan misschien ook iets langer worden, anders ben ik over 100 jaar nog niet klaar, :-). (Ga naar Overpeinzingen).