Day: May 15, 2015

MUSINGS OF AN “OLDER” MAN. Nr.127. 

Standard

Nr.126 ended with: “As we walked to the hall where coffee and sandwiches were being served, we felt the first drops of rain, and it rained the rest of the day and the next. A miracle indeed……! To God be the glory!”

Yes, to God be the glory. And not only that, but the funeral had touched many hearts. I’m thinking of one woman who was so impressed, especially with Robert’s posture, that instead of mourning, he was rejoicing in the Lord. She lived in another town and when she got home she went to a friend to tell her about this, which later resulted in a home Bible study in that town and much later a new church, but more about that another time. We will first go back to Canada.

During the second half of June we had flown from Luxemburg to Iceland to New York, as that was the cheapest way to go at that time. At the airport in New York, Ollie Shantz, the brother who had brought us a new rented car after the first one had been wrecked in an accident close to Sault Ste Marie (see nr.107), and his wife Elsie came to pick us up. They had driven over 800 km the day before, stayed overnight in a motel and were now ready to take us to Ontario, where we would stay with dear friends on a farm not far from our home church. There were seven people in the car plus our entire luggage, but it was a big Chevrolet, so no problem, nice and cozy. 🙂

So now we were home “on furlough”, these days it’s called “home assignment”, as the word furlough gives the idea of a holiday and these times are no holidays at all. It means a lot of travelling to visit churches, supporters, friends and family, staying in different homes and moving around. Most missionaries are glad to get back to their mission field as there they live a more even paced life. And for many, the mission field becomes more “home” than the “home land.” In fact, many missionary children have an identity problem; ours too, “Are we Canadians or Belgians?” Some children have no problem with that but others do. So we need to pray for them. Besides that, we had a third “home” problem. Was “home” Belgium, or Ontario where our home church and many friends were, or the West where our girls were born and where Marina’s family lived……………?
(Go to Musings).

OVERPEINZINGEN VAN EEN “OUDERE” MAN. Nr.127.

Standard

Nr.126 eindigde met:“Terwijl we naar de zaal liepen waar koffie en broodjes klaar stonden, voelden we de eerste regendruppels, en het regende de rest van de dag, en de volgende. Inderdaad, een echt wonder…..! Alle eer aan de Heer!”

Inderdaad, alle eer aan de Heer. Maar dat niet alleen, de begrafenis had vele harten geraakt. Ik denk vooral aan een vrouw die geweldig onder de indruk was, vooral door Robert zijn houding, in plaats van te rouwen, verheugde hij zich in de Heer. Zij woonde in een naburig dorp en toen ze thuis kwam reed ze meteen naar een vriendin om haar hierover te vertellen, wat later resulteerde in een wekelijkse Bijbelstudie en nog later in een nieuwe gemeente, maar daar kom ik nog wel op terug. We gaan eerst de draad oppakken in Canada.

In de tweede helft van juni waren we van Luxemburg, via IJsland naar New York gevlogen omdat dat toen het goedkoopste was. Op het vliegveld in New York stond Ollie Shantz, de broeder die ons een nieuwe gehuurde auto had gebracht, nadat de eerste in een ongeluk in elkaar was gereden (zie nr.107), en zijn vrouw Elsie ons op te wachten. Ze hadden de dag daarvoor meer dan 800 km gereden, in een motel geslapen en waren nu klaar om ons naar Ontario te rijden, waar we zouden verblijven bij goede vrienden op een boerderij niet ver van onze thuisgemeente. Er zaten 7 mensen plus al onze bagage in de auto, een grote Chevrolet, dus geen probleem, gewoon heel gezellig. 🙂

En dus nu waren we thuis “op verlof”, wat nu “home assignment” (“thuisopdracht”) wordt genoemd, omdat het woord verlof het idee geeft van vakantie, en dat is het zeker niet. Het betekent een hoop reizen om in verschillende gemeenten te spreken, om ondersteuners, familie en vrienden te bezoeken, terwijl er dikwijls bijna iedere nacht in een ander bed geslapen wordt. Veel zendelingen zijn blij terug op het zendingsveld te zijn, omdat ze daar een meer geregeld leven kunnen lijden. En voor velen wordt het zendingsveld meer “thuis” dan het “thuisland.” Veel zendingskinderen hebben een identiteitsprobleem, de onze ook, “Zijn wij Canadezen of Belgen?” Sommige kinderen hebben hier niet zo’n probleem mee, maar anderen wel en daarom dienen we voor hen te bidden. Bij ons was er dan nog een bijkomend probleem, want waar was “thuis”? In België, of in Ontario waar onze thuisgemeente was en vele vrienden, of in het Westen van Canada waar onze meisjes geboren waren en waar Marina’s familie woonde…………? (Ga naar Overpeinzingen).