Nr.122 eindigde met: “Een dokter had Robert verteld dat zijn vrouw waarschijnlijk niet al te lang meer te leven had, dus toen Miriam vroeg of de Bijbelstudies bij hen thuis mochten doorgaan, wat kon hij zeggen……..?” (Zie richardandmarina.net).

En zo gebeurde het dat er iedere woensdagavond meer dan 30 mensen in hun woonkamer zaten met Bijbels in hun handen of op hun knieën. Robert was ook aanwezig, ik denk uit beleefdheid. Maar na enige tijd werd Miriam zwakker en kon ze niet meer goed rechtop zitten omdat de kanker haar rug aangetast had, en kon ze ook niet meer de zondagsdiensten meemaken. Ze keerde zich opnieuw tot haar man en vroeg of de zondagsamenkomsten niet in hun woonkamer, die groot genoeg was, mochten doorgaan. Opnieuw, haar conditie kennende, wat kon hij zeggen?

En zo, terwijl de kinderen ergens anders zondagsschool hadden, kwamen er iedere zondagmorgen zo tussen de 30 en 40 volwassenen in hun woonkamer rond een tafel zitten waarop een brood en glas wijn stonden. Er werden liederen gezongen, Schriftgedeelten voorgelezen, er werd gedankt en dan werd het brood gebroken en rond gedeeld, alsook de beker. Daarna volgde er een korte boodschap. Het was allemaal heel eenvoudig, maar heel mooi. Ik vroeg me af wat er zich in Robert zijn hoofd afspeelde.

Omdat Miriam niet langer kon functioneren als moeder en huisvrouw, zorgden de jonge christenen voor alles, ze maakten maaltijden, hielden het huis schoon, deden de was, enz. Ze trachten de kinderen die teenagers waren te troosten en helpen, en ze ondersteunden Miriam waar ze ook hulp nodig had. Natuurlijk verbaasde Robert zich hierover en was hij er echt door getroffen, wat zijn houding veranderde.

Marina en ik en onze kinderen zouden voor 2½ maand naar Canada gaan van juni tot september. Toen de dag van ons vertrek dichter bij kwam bezocht ik Miriam iedere dag en las de Bijbel met haar, baden we samen en spraken veel. Op een dag kwam ik langs achter het huis binnen in de keuken waar Robert koffie zat te drinken. Na hem begroet te hebben, liep ik door naar de woonkamer waar Miriam op bed lag. Na enige tijd doorgebracht te hebben met haar, ging ik terug naar de keuken, waar Robert mij met grote ogen aankeek en vroeg, “En, heeft ze het u verteld….……?

P.S. Ik hoop dat u 122 niet gemist hebt, ik heb het dinsdag gepost met dit: P.S. Ik ga waarschijnlijk twee episodes per week schrijven, zo let op de volgende. Ze gaan misschien ook iets langer worden, anders ben ik over 100 jaar nog niet klaar, :-). (Ga naar Overpeinzingen).