Nr.134 eindigde met: “Ik zou in de komende jaren nog zeker 10 maal terugkeren naar Frankrijk. Later dit jaar zou ik in Zweden zijn, maar nu eerst terug naar België waar geweldige dingen aan het gebeuren waren……..!” (Zie richardandmarina.net).

Ja, terug naar Lovendegem waar mensen bleven komen. Nieuwen kwamen doordat familieleden tegen hen getuigden. En zo kwam ik op een woensdagavond in april 1977 bij Guido en Marianne Dekegel (echte namen) terecht, nadat Marianne’s moeder, die wedergeboren was geworden, bleef aandringen bij haar dochter en schoonzoon om mij eens op bezoek te laten komen. Zij gaven eindelijk toe en we hadden samen een hele fijne avond. Guido had op twee Katholieke internaten gezeten en de geweldige negatieve godsdienstige ervaringen daar opgedaan hadden hem het geloof in God ontnomen. Maar nadat ik voor een paar uur hen de Bijbel en het echte evangelie uitgelegd had, namen zij beiden na mijn vertrek de Heer Jezus aan. Niemand kon op dat ogenblik raden dat Guido in de toekomst een geweldige voltijdse werker zou worden, daarom gebruik ik ook hun echte namen.

Maar niet allen die gecontacteerd, bezocht werden, of naar de Bijbelstudie kwamen werden christen. Zo hadden we een ietwat bejaarde buurvrouw die op een keer naar de vrijdagavond studie kwam. Zij werd wel eens het “gazetje van Lovendegem” genoemd, daar zij bijna altijd alles over iedereen scheen te weten en er voor zorgde dat alle anderen dat ook te horen kregen. Ik gaf studie op dat ogenblik over Romeinen één en twee. Toen ik stopte riep zij heel spontaan uit, “Dat is de waarheid mijnheer, dat is echt de waarheid. Ik kom volgende week terug en breng mijn vrienden mee.” Zij is nooit meer teruggekomen! Zij had geen al te proper leven geleid en nu stond ze oog in oog met de waarheid. Zij besefte dat, nu ze de waarheid kende, ze of haar leven moest veranderen, of de waarheid verwerpen, wat ze ook gedaan heeft, wat droevig! En dit is echt zo, er is geen tussen in, we aanvaarden de waarheid, we aanvaarden Jezus, of we verwerpen Hem, er is geen middelgrond. Zoals Jezus zelf gezegd heeft, “Wie met Mij niet is, is tegen Mij”, Matt.12:30. Guido en Marianne hoorden de waarheid en namen het aan, deze dierbare vrouw hoorde het ook, maar verwierp het. Wat doet u met de waarheid, wat doet u met Jezus………? (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.133 eindigde met: “En dus waren er nu vier gemeenten, Antwerpen, Beerse, Peer en Koersel, en spoedig zou er een vijfde beginnen, en dat allemaal in vijf jaar, de Heilige Geest was aan het werk, wonderlijk….…….!” (Zie richardandmarina.net).

Ja inderdaad, wonderlijk, en het was inderdaad het werk van Gods Geest, zeker niet ons werk, wij waren gewoon de instrumenten die Hij op dat ogenblik gebruikte, en wat een geweldig voorrecht door Hem gebruikt te worden. Het was heel speciaal om in een Europees Katholiek land bijna iedere week mensen tot geloof te zien komen. We zagen dit ook gebeuren in Oost Vlaanderen. Wij woonden nu in Lovendegem, zo’n 20 minuten ten NO van Gent. De Bijbelstudie die bij Luc and An had plaatsgevonden werd nu in ons huis gehouden. De aanwezigen hadden familie en vrienden die geïnteresseerd werden en ik bezocht sommigen bij hen aan huis. Een aantal begonnen naar de vrijdagavond studie te komen en spoedig waren er tamelijk snel bekeringen, zodat tegen de zomer er ongeveer 60 volwassenen en kinderen in onze woonkamer zaten. Na samen gezongen te hebben, nam Marina de kinderen mee naar een andere kamer en gaf hen les, terwijl ik de Bijbelstudie gaf.

Het nieuws van Gods zegen op ons werk deed snel de ronde en ik werd door OM (Operatie Mobilisatie) gevraagd om te komen spreken op een werkers conferentie in Frankrijk, in het Château de St. Albain (dicht bij Macon). Er was nog een spreker, een geweldige dienstknecht van de Heer, Ralp Shallis, die in 1995 overleden is. Hij was een zendeling en lector geweest in Noord Afrika en Frankrijk. Het was geweldig om deze werkers te mogen opbeuren, daar een aantal van hen nogal ontmoedigd was, omdat Frankrijk, zoals andere Europese Katholieke landen niet open stonden voor God en de Bijbel.

Ze wilden weten wat we deden om zulke bekeringen en nieuwe gemeenten te mogen ervaren. Ze vroegen wat ons “geheim” was. Natuurlijk hadden wij geen “geheim”, gewoon veel gebed, enthousiasme, liefde voor de mensen en Bijbelstudies aan huis, waar we Gods woord predikten en onderwezen. Ik zou een epistel kunnen schrijven om dit alles uit te leggen en ik zal hier misschien later nog op terugkomen.

Ik geloof dat velen heel bemoedigd naar huis gingen, klaar om de dingen die ze gehoord hadden in de praktijk om te zetten. Er zouden nog veel van zulke conferenties plaatsvinden. Ik zou in de komende jaren nog zeker 10 maal terugkeren naar Frankrijk. Later dit jaar zou ik in Zweden zijn, maar nu eerst terug naar België waar geweldige dingen aan het gebeuren waren……..! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.132 eindigde met: “Wat nu te doen? Naar wie te gaan? Er was maar één verstandig ding te doen, ik greep mijn Bijbel en begon te lezen waar ik gisteren gestopt was…………!” (Zie richardandmarina.net).

Ik was het boek Handelingen aan het lezen en die morgen kwam ik bij hoofdstuk 16. Ik las daar in verzen 6-7, “Ze reisden door het gebied van Frygië en Galatië. Maar toen ze het woord in Asia wilden gaan vertellen, hield de Heilige Geest hen tegen. 7 Ze kwamen bij Mysië. Van daar probeerden ze naar Bitynië te reizen, maar weer hield de Heilige Geest hen tegen.” Iets trok mijn aandacht en ik las het opnieuw. De apostel Paulus wilde gaan prediken in Azië, maar de Geest hield hem tegen. Toen wou hij naar Bitynië gaan, maar opnieuw werd hij door de Heilige Geest weerhouden. Vreemd en wonderlijk, hier was iemand die we gerust de “grootste apostel aller tijden” mogen noemen, en hij was niet zeker wat de wil van de Heer was. Tweemaal wilde hij ergens gaan en de Heer hield hem tegen. Het trof mij geweldig en beurde mij op, Paulus was niet zeker van Gods wil, maar hij bleef in beweging, en terwijl hij dat deed, de Geest leidde hem.

Fantastisch, weg was mijn twijfel. We hadden de gehele tijd al gebeden dat de Heer ons leiden zou. We vonden dat we op het juiste pad waren en de Heer had ons niet tegengehouden of onze koers veranderd, en dus gingen we rustig verder. Veel later zou blijken dat dit inderdaad de wil van God was geweest, daar er veel mensen in Oost Vlaanderen en later in West Vlaanderen to geloof kwamen en er 7 nieuwe gemeenten ontstonden in die twee provincies in minder dan 10 jaar.

En dus verhuisden we, prijs de Heer, een nieuw avontuur met Hem. Mijn medewerker, Henk Gelling en ik gingen naar de eigenares van ons huis in Koersel, een prostituee in “The Blue Room” in Antwerpen, en vroegen of de Gelling’s het huurcontract, dat pas een jaar later zou verlopen, door hen overgenomen kon worden. Zij was heel vriendelijk en had hier geen probleem mee. En zo trokken de Gelling’s nadat wij verhuisd waren, het huis te Koersel in. En ook al hadden wij daar al Bijbelstudies gehouden en af en toe Avondmaal gevierd, nu, op de derde zondag van januari 1977, vond de “officiële” start van de gemeente Koersel plaats, geloofd zij de Heer. En dus waren er nu vier gemeenten, Antwerpen, Beerse, Peer en Koersel, en spoedig zou er een vijfde beginnen, en dat allemaal in vijf jaar, de Heilige Geest was aan het werk, wonderlijk….…….!(Ga naar Overpeinzingen).

Nr.131 eindigde met: “Allerlei vragen kwamen naar boven, maar we spraken er met de Gelling’s in Peer over, en baden serieus voor de leiding van de Heer. Toen werd het ons duidelijk wat we moesten doen……………..!” (Zie richardandmarina.net).

Nee, er viel geen briefje uit de hemel met duidelijke instructies, en ik hoorde ook geen stem achter in de auto zoals de vorige keer toen we van Beerse naar Koersel moesten verhuizen. Ik heb al eerder vernoemd dat wij meestal afgaan op drie wegwijzers, 1. Wat zegt de Schrift, in de algemene zin of specifiek? 2. Wat zegt de innerlijke stem van de Geest? 3. Wat maken de omstandigheden ons duidelijk? De Schrift in de algemene zin was duidelijk, “Predik het evangelie aan iedereen.” De Heilige Geest in ons spoorde ons aan gemeenten te stichten in andere gebieden. De omstandigheden waren duidelijk, er was een echte nood in Oost Vlaanderen en een vraag om te komen. Terwijl we bleven bidden voor Gods leiding, maakten we plannen om in de kerstvakantie te verhuizen, na twee jaar in Koersel gewoond te hebben.

Tot dan bleven we doorgaan met het werk in Limburg en iedere vrijdag reden we dan naar Oost Vlaanderen, hielden ’s avonds een Bijbelstudie, bleven overnachten en werkten een groot deel van de volgende dag aan het huis. We kregen hulp van een aantal jonge christenen en zelfs uit de Antwerpse gemeente kwamen er om ons bij te staan. Het was wonderlijk hoe snel alles vooruit ging terwijl wij gelijkertijd fijne gemeenschap hadden met de jonge gelovigen. We reden dan op tijd terug naar Koersel om daar ’s avonds een Bijbelstudie in ons huis te hebben, terwijl Marina met de kinderen een Bijbelclub hield in een andere kamer. ’s Zondagsmorgens reden we naar Beerse of Peer voor het Avondmaal en zondagschool. Ik bleef doorgaan met een aantal Bijbelstudies, de mensen bleven komen en brachten anderen mee, die nieuwsgierig waren geworden door de verandering in de levens van de jonge christenen en hun enthousiasme voor de Bijbel.

De tijd ging snel en de dag van onze verhuizing kwam er aan. Ik stond ’s morgens op om me aan te kleden en gereed te maken voor de komst van de verhuiswagen, maar plotseling overviel mij de twijfel, echte twijfel, deden we wel het juiste? Was dit echt wel de wil van God? Bijna panikeerde ik. Hebt u dat ook wel eens gehad? Het is alsof er een duistere, zwarte wolk over je komt. Wat nu te doen? Naar wie te gaan? Er was maar één verstandig ding te doen, ik greep mijn Bijbel en begon te lezen waar ik gisteren gestopt was…………! (Ga naar Overpeinzingen).