Nr.52 eindigde met: “Wij wisten beiden heel goed waar de Heer ons wilde hebben, maar de tijd was nog niet rijp en the detailles nog niet helder. Dus pakten we onze koffers en vertrokken….!”

Maar waar naar toe? We waren in contact gebleven met vrienden rond Harriston, Ontario, de streek waar ik Christen geworden was. De boer en zijn vrouw waarvoor ik gewerkt had waren beiden overleden. Zijn broers bewerkten het land, maar het huis stond leeg. Ik sprak met hen en zij zeiden dat we het huis renteloos mochten gebruiken, wat wij zagen als een echte voorziening van de Heer. Ik heb wat gewerkt voor hen en ik had ook verschillende andere baantjes, zoals het verven van huizen, om ons kleine gezinnetje te onderhouden. Als al vernoemd, wij wisten waar de Heer ons hebben wilde, maar we zaten nog te wachten op duidelijke leiding ivm de detailles. Op het Bijbel College had ik een heel sterke ingeving gehad, de woorden kwamen als een flits, “De tijd komt dat je Bijbelstudies zult geven in huiskamers over heel het land.” Ik veronderstelde dat Nederland dat land was daar ik een last op mijn hart had voor mijn vaderland.

Marina had een gelijkaardige ervaring terwijl zij op het Instituut van Kinderevangelisatie in Holland, Michigan, USA was. Ik zal het haar in haar eigen woorden laten vertellen. “Een Kinderevangelisatie zendelinge die in België werkte kwam voor de studenten spreken over de grote nood in dat land. Zij zei dat voor elke zendeling in België er 200 in de Belgische Kongo waren. Ik was echt geraakt door wat zei vertelde en de nood in dat land. ’s Nachts sprak de Heer tot mij in een droom en terwijl Hij een hamer van een rechter boven mijn hoofd hield, waarmee ik dacht dat Hij mij een tik op mijn hoofd ging geven, zei Hij, “Zie waar Ik je hebben wil, in België.” Dit kwam als een geweldige schok voor mij omdat ik altijd naar Afrika had willen gaan. Maar de Heer had andere plannen. Toch interessant om te vernoemen dat door ons werk in België er nu 5 echtparen en een alleenstaande vrouw zendelingen zijn in Afrika, die meer verwezenlijken dan ik alleen had kunnen doen.” Gods wonderbaarlijke wegen! Toen kwam er een belangrijke man op bezoek………! (Ga naar Overpeinzingen)

 

Nr.51 eindigde met: “Laat in de nacht toen we dichter bij de Sault kwamen, begaf onze dynamo het waardoor de batterij niet meer opgeladen werd en onze lichten dimmer en dimmer werden..……! Dank zij de straatverlichting konden we de Sault binnen rijden. Toen we bij een motel aankwamen was de accu volledig leeg en onze autolichten uit. We gingen vlug, doodmoe van de lange rit naar bed ons afvragende hoe we de volgende morgen de auto aan de gang zouden kunnen krijgen. Ik werd al vroeg wakker en na gebeden te hebben stapte ik in onze auto. Ik stak de sleutel in het contact en toen ik hem omdraaide, sloeg de motor één keer aan en startte onmiddellijk, ongelooflijk! Ik dankte de Heer en reed naar een garage waar ze een nieuwe dynamo installeerden en de accu genoeg oplaadden zodat we vertrekken konden. Na 900 km kwamen we ’s avonds laat aan bij het huisje van de Zending waar we al eerder in gewoond hadden. Gedurende ons verblijf daar dienden we in de kleine zendingskerk, las en studeerde ik veel en had lange gesprekken met de zending secretaris die daar woonde. Ik leerde veel van hem, daar die Zending heel actief en succesvol was in het stichten van nieuwe gemeenten in Mexico en enkele landen in Zuid Amerika.

Tegelijkertijd begonnen Marina en ik een onzeker gevoel te krijgen ivm deze Zendingsorganisatie. Er waren enkele dingen waar we het niet mee eens waren, maar dat was niet het belangrijkste, het was iets anders, iets wat we op dat ogenblik niet begrepen maar wat ons later zou duidelijk worden. Op een avond waren we samen de bijbel aan het lezen en viel ons oog op een tekst in Deut. hfd.1:6b en 7a, “Gij zijt lang genoeg bij deze berg gebleven, …..begeeft u op weg” De volgende morgen kwam de zendingssecretaris bij ons en heel verontschuldigend vertelde ons dat we niet langer in dit huisje konden blijven omdat er een echtpaar uit Zuid Amerika onderweg was en het huisje nodig had. Daar waren onze drie geestelijke gidsen weer, de innerlijke stem van de Heilige Geest, het woord van God en de omstandigheden. Wij wisten beiden heel goed waar de Heer ons wilde hebben, maar de tijd was nog niet rijp en the detailles nog niet helder. Dus pakten we onze koffers en vertrokken…..! (Ga naar Overpeinzingen)

Nr.50 eindigde met: “Wat moesten we doen? We hadden het geld niet voor zoiets, maar we hadden de Heer, ook al wisten we toen nog niet dat er opnieuw een wonder onderweg was……!”We baden heel oprecht en vroegen de Heer om op de een of andere manier te voorzien. De vrouw van mijn vriend was vroeger hoofdverpleegster in een ziekenhuis geweest en gaf Marina wat wijze raad. Na enige tijd bracht ik Marina terug naar de dokter in de kliniek, die haar onderzocht en toen vroeg waarom ze bij hem gekomen was. Toen glimlachte hij en zei dat hij heel verrast was omdat alles in orde en normaal was en dat er helemaal geen operatie nodig was. Toen we dat thuis aan de verpleegster vertelden kon ze het bijna niet geloven en zei dat ze dit nog nooit meegemaakt had. Prijs de Heer, Hij had ons gehoord en verhoord, alle eer aan Hem! Niet lang daarna begon mijn vriend druk op ons uit te oefenen om bij hem te blijven, omdat hij mij echt nodig had.

Maar wij waren blijven bidden voor de leiding van de Heer en voelden duidelijk aan dat we moesten terugkeren naar die zendingsorganisatie in Ontario. En zo, op zondag 24 december, de dag voor Kerst, na een laatste schoonmaak van ons huis en na mijn laatste preek gehouden te hebben in die kerk reden we naar Marina’s ouders waar we op Kerstavond aankwamen. Het was pijnlijk mijn “vriend” te moeten teleurstellen. Dit was nu de derde poging ons tegen te houden Gods wil te doen. We verbleven bij Marina’s ouders tot na Nieuw Jaar en vertrokken toen naar Ontario, een reis van meer dan 3.000 km. De eerste dag reden we naar Winnipeg, de hoofdstad van Manitoba, 800 km. Twee kleine meisjes achter in en onze twee maand oude baby op een stapel luiers in een bananendoos tussen ons in. Marina gaf haar borstvoeding terwijl we rustig bleven doorrijden. De tweede dag, naar Sault Ste Marie, 1300 km, het sneeuwde de hele weg en soms tamelijk hevig. Maar we wisten ons in Gods wil en bescherming. Laat in de nacht toen we dichter bij de Sault kwamen, begaf onze dynamo het waardoor de batterij niet meer opgeladen werd en onze lichten dimmer en dimmer werden..……! (Ga naar Overpeinzingen)

 

Nr.49 eindigde met: “Enige dagen later begonnen we met onze oude Buick aan onze reis naar het Westen. Gedurende deze hele tijd waren Marina en ik voordurend de Heer aan het zoeken ivm onze toekomstige zendingsbediening……..!”

Het was heel fijn mijn ouders bij ons te hebben. Zij waren juist door een heel moeilijke tijd gekomen. Ik had twee jongere zusters, tweelingen, waarvan er een stierf op 20 jarige leeftijd en begraven was op 18 mei, mijn verjaardag. Iets meer dan een maand later kwamen mijn ouders naar Canada, nadat ze afscheid genomen hadden van mijn vaders moeder die ernstig ziek was en stierf terwijl zij bij ons waren. Het was heel zwaar voor hen, maar het hielp bij ons te zijn. We reden met hen helemaal naar de Rocky Mountains in Alberta en volgden de mooiste weg in Canada van Banff naar Jasper, door de ontzagwekkende bergen, terwijl wij dikwijls spontaan “Hoe groot zijt gij” zongen. Daarna reden we naar Marina’s ouders in Saskatchewan. Na meer dan 6.000 km gereden te hebben, vlogen mijn ouders terug naar Nederland vanuit Regina, waarna wij naar een boerderij reden dicht bij Alberta.

Een vriend daar had 5.000 acres (2.000 hectare) en had mij gevraagd hem te helpen met de oogst. ’s Zondags predikte ik in een kerk die geen voorganger had. Ik wist op dat ogenblik niet dat mijn vriend hoopte dat wij bij hem zouden blijven. Toen werd op 26 oktober ons derde dochtertje geboren, Rieneke Ruth Hope, zij spelt haar naam nu als Rini. Rieneke was de naam van mijn overleden zuster. Rini was zulk een lief bundeltje hoop. Na de geboorte vertelde de dokter Marina dat ze een operatie nodig had omdat er bij haar van binnen iets helemaal mis was. Hij stuurde haar naar huis om op krachten te komen en dan terug te komen voor de operatie. Maar omdat wij al een tijd uit Ontario weg waren en wij geen ziekteverzekering in Saskatchewan hadden, zou de operatie niet gedekt worden door een ziekenkas. Wat moesten we doen? We hadden het geld niet voor zoiets, maar we hadden de Heer, ook al wisten we toen nog niet dat er opnieuw een wonder onderweg was……! (Ga naar Overpeinzingen)

 

Nr.48 eindigde met: “Ik zag een grote zak liggen vol met etenswaren. Tot op deze dag hebben we geen idee wie dat daar gezet heeft. Niemand wist van onze nood, behalve de Heer! We hadden een fantastisch ontbijt……….!

Toen mijn rug eenmaal beter was kreeg ik werk bij het inrichten van een nieuwe grote Simpson Sears winkel. Daarna werd mij gevraagd om aan te blijven om te werken op de mannen afdeling van de winkel waar kleine waar, zoals hemden, sokken, dassen, enz. verkocht werden. Ik heb daar tot in juni 1967 gewerkt en genoot er echt van. Op zekere dag liet de personeel manager mij bij zich komen. Hij uitte zijn waardering voor het werk dat ik deed en bood mij toen aan om mij op te leiden tot departement manager. Het was een fantastisch offer! Hij vroeg mij wat ik er van dacht. Ik bedankte hem voor dit geweldige aanbod en zei toen dat het me speet maar dat ik dat niet kon aannemen. Hij keek zeer verbaasd en wilde weten waarom. Ik vertelde hem dat ik zendeling ging worden. Oei, dat zat niet goed met hem. Kreeg ik er even van langs. Hij zei dat ik een dwaas was om zo’n kans weg te gooien om in plaats daarvan mensen, die er toch niet van wilden horen, over Jezus te gaan vertellen. Hij werd heel boos en zei me nog eens dat ik een grote dwaas was. Ik had dit al eerder te horen gekregen.

Je herinnert je misschien dat mensen in Californië mij aangeboden hadden om voor mijn kosten in te staan om naar de universiteit te gaan om dokter te worden. Ik weigerde dat toen ook en werd als een dwaas bezien. (Zie nr.26,27). Het fantastische is dat God juist dwazen gebruikt! Ha! Ik stopte bij die winkel in juni, toen mijn ouders arriveerden uit Holland. Wij hadden elkaar 12 jaar niet gezien of gesproken, trans-Atlantische telefoon bestond toen nog niet, tenminste niet in de plaatsen waar ik woonde. Wat een geweldig weerzien daar op de Toronto luchthaven. Mijn ouders hadden Marina en onze twee dochtertjes nog nooit ontmoet. Enige dagen later begonnen we met onze oude Buick aan onze reis naar het Westen. Gedurende deze hele tijd waren Marina en ik voordurend de Heer aan het zoeken ivm onze toekomstige zendingsbediening……..! (Ga naar Overpeinzingen)