Nr.123 eindigde met: “Na enige tijd doorgebracht te hebben met haar, ging ik terug naar de keuken, waar Robert mij met grote ogen aankeek en vroeg, “En, heeft ze het u verteld….……?” (Zie richardandmarina.net).

“Wat zou ze me verteld moeten hebben?” vroeg ik. “Dat ik gisteravond wedergeboren ben geworden” antwoordde hij, “Ik heb Jezus in mijn hart aangenomen, maar, ik ga niet uit de Kerk weg.” “Dat is o.k.” zei ik, “doe maar wat de Heer op je hart legt.” Het was maar een week later dat hij mij vertelde dat hij de Kerk verlaten had. Ik stond stom verbaasd en vroeg wat er gebeurd was. Hij vertelde mij dat hij mijnheer pastoor bij hem thuis uitgenodigd had en hem gevraagd had waarom hij hem in al die jaren dat hij een getrouwe kerkganger was geweest, nooit het echte evangelie had verteld. De pastoor had daarop niets te zeggen en Robert was daar zo ontdaan van dat hij besloot om niet meer naar die Kerk terug te gaan! Stelt u voor, al die jaren naar de “ware “ Kerk gaan en nooit het “ware” evangelie te horen hebben gekregen!

Miriam was een geweldig getuigenis. Van overal kwamen er mensen om haar te troosten, maar zij was degene die hen troostte. De pastoor kwam, maar in plaats van dat hij met haar bad, bad zij met hem, ongelooflijk! Op een dag toen ik bij haar was zei ze dat ze haar hele begrafenis met mij wilde plannen. Ze gaf me een envelop, ik vroeg haar wat het was en zij antwoordde dat er geld in zat voor een vliegtuig ticket voor mij in geval ze zou sterven voordat wij terug waren. “Ik wil dat jij mijn begrafenis leidt en het evangelie predikt en de mensen vertelt dat ik in de hemel bij Jezus ben.” We keken elkaar aan met tranen in onze ogen en we waren heel stil voor een paar minuten omdat we beiden beseften dat wanneer ik naar Canada vertrok, wij elkaar hoogstwaarschijnlijk hier op aarde niet meer zouden zien. Het was voor ons beiden een heel ontroerend moment.

En zo begonnen we haar begrafenisdienst te plannen, de liederen, de Bijbelgedeelten, en ze was ook al begonnen met haar getuigenis te schrijven dat zou dienen als haar overlijdensbericht. Ze zou één van de mannen van onze gemeente, die timmerman was, vragen een eenvoudige houten kist te maken die door broeders van de gemeente naar het kerkhof gedragen zou worden. De dienst zou aan huis plaatsvinden, er konden ongeveer 100 mensen in de woonkamer en de anderen zouden buiten in de tuin staan, met luidsprekers. Terwijl we dit samen bespraken, raakten we allebei nogal bewogen en opgewonden en ik zei tegen haar, “O Miriam, dit gaat echt iets worden, ik wou dat je er bij kon zijn.” Ze begon hardop te lachen……..! (Ga naar Overpeinzingen).