Nr.57 eindigde met: “Maar na vier weken vlogen wij terug naar Canada, een beetje ontmoedigd omdat er niets gebeurd was. Wij begonnen ons af te vragen of we wel op het juiste pad waren…!”

Na onze thuiskomst en de blijde hereniging met onze dochtertjes, begonnen Marina en ik te bidden als nooit tevoren. We waren zo zeker dat we naar Europa moesten, maar er was geen open deur gevonden. Hadden we het zo mis? We hadden met de Aboriginals in noord Saskatchewan gewerkt en vroegen ons nu af of de Heer ons misschien daar wilde hebben. En zo knielden Marina en ik enkele malen per dag bij onze sofa en vroegen de Heer om leiding.

Op een zekere donderdagavond kwam ik thuis van een samenkomst en zei tegen Marina dat we zo niet langer verder konden. Ik nam een vel papier, trok er in het midden een lijn op van boven naar onder, waarna ik aan de linkerkant een lijst begon te maken van redenen waarom we in Canada zouden blijven werken, en aan de rechterkant waarom we naar Europa zouden gaan. Toen ik klaar was, waren er 3 redenen aan de linkerkant en 23 aan de rechterkant. Ik keek naar Marina en zei, “Waar bidden we eigenlijk nog voor, het is zo overduidelijk.” En zo werd de uiteindelijke beslissing genomen en begonnen we ons voor te bereiden om naar Europa te gaan.

Ik nam kontact op met de oudsten van WBC en vroeg of ik met hen kon samenkomen. Wij hadden besloten dat als één van de oudsten er tegen was, wij zouden wachten. Toen ik met hen samenkwam en hen vertelde van ons verlangen en onze beslissing, begonnen enkelen van hen te glimlachen. Ik vroeg mij af of ze met mij zaten te lachen. Toen zij de verwonderde uitdrukking op mijn gezicht zagen, legden zij uit dat zij glimlachten omdat zij al op ons hadden zitten wachten, daar zij eenstemmig al enige tijd overtuigd waren dat wij naar Europa moesten. Prijs de Heer. Marina en ik beslisten om dit de volgende zondag aan de gehele gemeente bekend te maken, maar toen we die zondag naar de kerk reden hadden we een auto ongeluk……! (Ga naar Overpeinzingen)