Nr.191 eindigde met: “We hadden geen idee dat we op het punt stonden enkele wonderen te ervaren……………….!” (Zie richardandmarina.net).

Marina deed de deur open en begroette de vrouw die aangebeld had. Ze vertelde dat ze van onze buren gehoord had dat ons huis misschien verkocht werd? Marina was totaal verrast en zei dat ik niet thuis was en of ze later zou kunnen terugkomen? De vrouw antwoordde dat ze en haar man tegen de avond zouden langs komen. En dat gebeurde ook. Hij stelde zich voor en vertelde dat hij de politiecommissaris was voor Gent Zuid. Hun dochter was ook bij de politie en ze wilden een huis voor haar kopen. We toonden het gehele huis, de grote garage en de tuin. Ze zeiden dat ze echt geïnteresseerd waren en morgenvroeg zouden terugkomen om de makelaar te spreken. Na hun vertrek belde ik de makelaar en vertelde hem dat we mensen hadden die interesse in ons huis hadden. Toen ik hun naam vernoemde, lachte hij en zei dat hij hen al verschillende huizen had getoond en iedere keer waren ze geïnteresseerd, maar veranderden dan weer van gedachten.

De volgende morgen kwam het echtpaar terug en ook de makelaar. Hij ging door het hele huis met hen, liet hen toen boven achter en kwam naar beneden en vroeg ons opnieuw naar de prijs. Ik vertelde hem dat hij dat al wist en dat we daar niet vanaf gingen. Hij fronste en ging terug naar boven, even later kwamen ze alle drie naar beneden met een glimlach op hun gezicht, ja, ze kochten het huis en waren bereid ons die prijs te betalen, gewoon ongelooflijk! En niet alleen dat, maar ik had ook een lijst met 23 dingen die gedaan moesten worden voordat we het huis konden verkopen. De man zei ons helemaal niets te doen, omdat ze zelf de veranderingen zouden aanbrengen zoals zij die wilden. Hij had voor architect gestudeerd en hield er van oude gebouwen te restaureren. Wat een geweldige opluchting want ik zag er echt tegen op om al dat werk te doen. Spreek van een wonder, de makelaar was zo onder de indruk dat hij ons trakteerde op een grote maaltijd in een duur restaurant en we kregen de gelegenheid om met hem en zijn vrouw over het evangelie te spreken.

Een tweede wonder: samen met de kopers gingen we naar een notaris, een heel vriendelijke vrouw die een jonge man als secretaris bij zich had. Ze had een lijst van 14 dingen die onderzocht moesten worden. Ze vroeg mij of er hypotheken op het huis waren en ik antwoordde haar dat die er nooit geweest waren. Ze keek heel verrast en vroeg mij hoe we huis dan hadden kunnen kopen. Toen ik haar vertelde hoe het gegaan was, keek ze me stomverbaasd aan……….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

Nr.190 eindigde met: “Zaterdagavond om 23.45u voelde Marina zich heel miserabel. Ik nam haar bloeddruk die 8/3 was (normaal = 12/8) en haar pols was 22 (normaal = 70)……..! (Zie richardandmarina.net).

Zonder te aarzelen stapten we in de auto en reden naar de kliniek. Ik toonde de verpleegsters Marina’s bloeddruk en pols. Ze brachten haar onmiddellijk naar de intensieve afdeling waar ze aangesloten werd aan een monitor en intraveneus kreeg. Ze vertelden me om maar naar huis te gaan en te gaan slapen, “uw vrouw is in goede handen.” De volgende morgen, zondag, op weg naar de gemeente waar ik die morgen prediken moest, ging ik eerst naar Marina. Ze vertelde me dat er ‘s avonds een alarm afgegaan was en ze had gezien dat er op het hartmonitor maar een klein flikkertje was. Een verpleegster kwam snel aanlopen en ging een dokter halen. Marina zei tegen haar zich geen zorgen te maken omdat ze in Gods handen was en niet bang was om te sterven. Toen verloor ze het bewustzijn en werd de volgende morgen pas wakker terwijl ze zich beter voelde. Ze vertelde me dat ze geen idee had wat ze die nacht met haar gedaan hadden, maar toen ze wakker werd was ze niet in de hemel maar nog op de intensieve afdeling. Ik vroeg de christenen in de gemeente voor haar te bidden. De volgende dag kreeg Marina een pacemaker en spoedig was ze heel wat beter. Het was op het nippertje geweest, ik had haar bijna verloren, maar de Heer had haar bewaard en we prezen Hem.

Terwijl we onze activiteiten terug opnamen voelden we allebei dat we niet meer de energie van vroeger hadden en we begonnen ons af te vragen, wat van de toekomst? We beseften dat er een mogelijke terugkeer naar Canada in het verschiet lag, vooral omdat we het niet helemaal juist vonden dat onze thuisgemeenten en anderen die ons steunden, dit bleven doen, ook al konden wij niet meer doen waarvoor we uitgezonden waren. We vonden dat die steun beter naar jongere zendelingen kon gaan. We vroegen ons af of het niet beter zou zijn ons huis nu te verkopen en een ander huis te huren, zodat, moest er plotseling iets gebeuren, we niet meer dat hele gedoe van een huis verkopen voor ons hadden.

Op een vrijdagnamiddag in de zomer van 2005, lieten we een makelaar komen om hierover te spreken. Hij was bereid ons huis te verkopen en we vertelden hem de prijs die we hoopten te krijgen. Hij glimlachte en zei dat we dat nooit zouden krijgen, daar het een oud huis was. Hij beloofde maandagmorgen terug te komen om foto’s te nemen voor zijn website, maar hij daagde  die maandagmorgen niet op, in plaats daarvan belde een vrouw aan. We hadden geen idee dat we op het punt stonden enkele wonderen te ervaren………! (Ga naar Overpeinzingen ).

 

Nr.189 eindigde met: “We arriveerden bij het hotel waar de conferentie gehouden werd en de organisatoren toonden ons een stille kamer, tenminste zij dachten dat die stil was, aan het eind van een lange hal. Wij waren tamelijk laat aangekomen en gingen bijna meteen naar bed, maar toen……………………..! (Zie richardandmarina.net).

Plotseling was er een geweldig lawaai van muziekinstrumenten, luid gezang en veel geroep. Wij wisten niet, en ik denk de organisatoren ook niet, dat er onder ons nog een verdieping was met een danszaal. Het lawaai was zo oorverdovend dat Marina’s hart vreemd begon te doen. Ik ging kijken wat er gaande was en ontdekte dat er een hele groep gehandicapte jongeren bezig was om muziek te maken, te zingen en te dansen, en het ging er nogal aan toe! De rock en roll muziek was heel luid en drong onze kamer binnen. Ik zal Marina in haar eigen woorden laten vertellen hoe ze zich voelde, “Het begon met het gevoel alsof er treinwielen door mijn lichaam rolden, beginnende in mijn buik, door mijn hart en eindigende in mijn hals. Ik probeerde te bidden en zingen, maar het ging maar door. We lazen in de Bijbel, “De benauwdheden mijns harten hebben zich uitgebreid, voer mij uit mijn angsten.” Dit was mijn innerlijk roep. Richard bad met mij en eindelijk stopte de muziek en het lawaai, wat een gezegende stilte!”

Ik gings eens kijken in de gang of ik ergens hulp kon vinden, maar het was laat en iedereen scheen te slapen. Daarbij kwam, dat ik niet wist waar “onze” mensen waren, daar er ook andere gasten in dit hotel verbleven. En aangezien ik geen Frans ken, had het niet veel zin met iemand aan de receptie te gaan spreken. Het duurde nogal voordat Marina’s hart weer normaal klopte. We hebben toch nog wat kunnen slapen, maar zijn vroeg opgestaan en hebben beslist om naar huis te gaan omdat de drukte van de samenkomsten, de gezamelijke maaltijden en de conversaties waarschijnlijk teveel zouden zijn voor Marina, zij had rust nodig. Eenmaal thuis gekomen werd er een afspraak gemaakt met de cardioloog. Hij liet Marina een stresstest doen en vond dat alles normaal was, maar Marina wist dat het niet goed was.

Een week later voelde Marina zich weer helemaal niet goed en gingen we terug naar de cardioloog die haar een monitor gaf voor een week. De dag nadat we die teruggebracht hadden, belde hij en zei dat ik zo snel mogelijk moest komen. Toen ik eenmaal bij hem was vertelde hij dat ze iets gevonden hadden en gaf hij mij speciale medicatie voor Marina en zei er bij, dat, moest er iets abnormaals gebeuren, meteen naar de spoedafdeling te gaan. Zaterdagavond om 23.45u voelde Marina zich heel miserabel. Ik nam haar bloeddruk die 8/3 was (normaal = 12/8) en haar pols was 22 (normaal = 70)………………….! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.188 eindigde met: “Ze (Marina) schrok geweldig en denkende aan een hartinfarct, sprong op en riep, “Mijn man is dood………!” (Zie richardandmarina.net).

Nee, ik was niet dood. Na enkele ogenblikken opende ik mijn ogen, keek op en zag een hele groep mensen rondom mij staan. Ik vroeg, “Ben ik even weg geweest?” Zij knikten. Ik voelde me heel zwak en ik trilde nogal. Iemand bracht een glas water en iets later stond ik al bevende op. De meeste mensen waren naar beneden gegaan om koffie te drinken en ik volgde even later met behulp van iemand. Ik  besefte dat ik die morgen niet zou prediken, ik voelde me nog steeds heel miserabel. De mensen moedigden mij aan naar het ziekenhuis te gaan om me te laten onderzoeken.

Marina en ik reden naar de kliniek in Listowel waar een dokter me onderzocht en concludeerde dat het geen hartinfarct was. Ik was flauwgevallen, waarschijnlijk door oververmoeidheid en de warmte. We hadden een heel drukke periode achter de rug. Eerst waren er de voorbereidingen in België voor ons vertrek naar Canada. Dan aankomen in Canada en uitpakken. Daarna ons 40 jarig huwelijksfeest met ons gezin en de familieleden van Marina die in Ontario woonden, en ook nog een “come and go tea” die onze thuisgemeente had georganiseerd. De dokter had er op aangedrongen in de kliniek te blijven tot de volgende dag, maar ik weigerde en Marina reed ons naar huis waar ik meteen naar bed ging.

De volgende morgen voelde ik me nog steeds heel zwak en vermoeid en we realiseerden ons dat het niet verstandig was nu die lange reis te ondernemen. We telefoneerden en emailden naar alle contacten en er werden nieuwe datums gepland. Er werd ons een huis van zendelingen, die op dat ogenblik op het zendingsveld waren, aangeboden in Gorrie, On. Het was een klein dorp en het was er heel stil. We konden daar echt uitrusten, en toen ik eenmaal mijn kracht terug had, begonnen we aan onze reis naar het westen. Die verliep heel goed en we hadden geweldige samenkomsten en fijne bezoeken met familie en vrienden. Toen terug naar Elmira en na tijd te hebben doorgebracht met Rosa, terug naar België.

We bleven de gemeente in Mariakerke helpen, terwijl ik ook Bijbelstudies en preken gaf in andere gemeenten. Ook kwam ik samen met mannen die of al oudsten waren of dat waarschijnlijk zouden worden in de toekomst. Marina belde met veel mensen om hen te bemoedigen en zij schreef ook veel kaartjes en brieven. Tegen eind augustus 2004, reden we naar Frankrijk voor de jaarlijkse Foreign Workers Conference. We arriveerden bij het hotel waar de conferentie gehouden werd en de organisatoren toonden ons een stille kamer, tenminste zij dachten dat die stil was, aan het eind van een lange hal. Wij waren tamelijk laat aangekomen en gingen bijna meteen naar bed, maar toen………………! (Ga naar Overpeinzingen).

Nr.186 eindigde met: “Het gebouw zou pas het volgende jaar officieel in gebruik gaan en dan zou zich een totaal andere verrassing aanbieden……!” (Zie richardandmarina.net).

Marina en ik mochten in het huis van Allan en Helena Hoffman verblijven voor de tijd dat we in Canada waren, terwijl zij op zendingsreis gingen. We mochten zelfs hun auto gebruiken. We dankten de Heer voor hen en voor nog eens een voorziening van God. We hadden een fijne tijd met onze dochter Rosa en ook met onze thuisgemeente en andere mensen en gemeenten die ons steunden. Iedere zondag sprak ik ergens in een andere gemeente en soms ook op door de week samenkomsten.

En toen, zoals velen van u zich wel zullen herinneren kwam Oudejaarsavond 1999 en de Y2K dreiging, ook wel het jaar 2000 of de Millenium dreiging genoemd, een probleem in de codering van computer systemen waarvan men dacht dat het grote schade of vernieling zou kunnen  veroorzaken aan computers en computernetwerken overal ter wereld met de overschakeling van 1999 naar 2000. Heel wat mensen, vooral in Noord Amerika hadden voorzorgen getroffen daar zij bang waren dat bijvoorbeeld de elektriciteit zou kunnen uitvallen. Sommigen kochten generatoren, extra kruidenierswaren en andere dingen. Ik geloofde er niet veel van, maar om eerlijk te zijn, ik heb ‘s avonds de auto uit de garage gereden, in geval de stroom zou uitvallen en wij de poort niet zouden open krijgen. Die avond volgden wij de gebeurtenissen op TV en zagen we de mensen in Australia feest vieren terwijl er totaal niets gebeurd was, hetgeen bij ons ook zo was, ha!

Begin januari vlogen we terug naar België en waren blij om daar weer te zijn om onze bediening te kunnen voortzetten. Het nieuwe gebouw was nog niet helemaal af, er waren nog een aantal kleine dingen te doen. Maar nadat alles geschilderd was konden we er in, hetgeen een vreugdevol gebeuren was. Er was ook een officiële opening gepland waarop wij buren en anderen uitnodigden. We wilden ook de burgemeester van Gent uitnodigen, maar iemand lachte ons uit en zei dat hij nooit zou komen, omdat hij een felle socialist was en nooit, maar dan ook nooit een kerkgebouw binnen ging, zelfs niet als de koning op bezoek was.

Maar één van onze gemeenteleden, een dokter die ook raadslid was kon de burgemeester overtuigen om te komen. En zo, terwijl meer en meer mensen binnenkwamen, zaten wij ons af te vragen of hij zijn woord zou houden en komen zou. En ja hoor, tot onze grote verbazing kwam hij met zijn vrouw, wat een geweldige verrassing! We hadden een fantastische samenkomst met gezang, speeches en ook de burgemeester sprak, waarna het mijn beurt was om te spreken, of liever, te prediken. Ik twijfelde er aan of deze man ooit het echte evangelie gehoord had, maar hij hoorde dat zeker die namiddag en ik wond er geen doekjes om, maar, al sprekende vroeg ik me wel af wat zijn reactie ging zijn……………….! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

Nr.185 eindigde met: “Het werd gekocht en de renovaties konden beginnen, maar er was één probleem, ons geld was bijna op, dus nu wat? We zouden spoedig ontdekken dat de Heer een paar verrassingen voor ons in petto had……..!” (Zie richardandmarina.net).

De eerste verrassing was dat er vier mannen kwamen van de Britse organisatie Brass Tacks, een organizatie met de volgende zendingsopdracht, “Ons doel is het werk van zendelingen en voltijdse werkers te verlichten door te helpen met het onderhoud van hun gebouwen. Wij bouwen of herstellen en vernieuwen bestaande gebouwen.” De vier broeders hielpen ons voor twee weken en dat volledig kosteloos. Zij verrichtten ontzettend veel werk en wisten hoe dingen aan te pakken. Ik weet werkelijk niet hoe we het ooit allemaal hadden kunnen doen zonder hen, het was een echte voorziening van de Heer.

De tweede verrassing was bijna niet te geloven. De vier mannen moedigden mij aan om naar een andere christelijke organisatie in de UK te schrijven wiens doel was financiele hulp te schenken. Aangezien ik al in verschillende gemeenten en op een paar conferenties in de UK gesproken had, was ik geen vreemde voor hen. Ik schreef hen heel eerlijk over onze situatie en onze nood. Binnen een week of zo ontving ik een zeer, zeer grote cheque, genoeg om bijna alle herstelkosten te dekken. De gelovigen in Gent stonden versteld en verwonderd dat christenen in Engeland zoveel geld stuurden naar mensen die ze nog nooit ontmoet hadden. Het was werkelijk de Heer die voorzag voor Zijn kinderen, door Zijn kinderen. Het was echt fantastisch, maar zo gaat het in het lichaam van Christus, in de familie van God.

En zo, zeer bemoedigd gingen wij door met het herstelwerk, en wat een werk! Nieuwe vloeren, een nieuw dak, nieuwe plafonds, nieuwe toiletten en riolering, nieuwe electrische bedrading overal, enz. enz. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. En al het werk werd gedaan door eigen mensen plus de vier bezoekers. Marina en ik waren van plan om voor enkele maanden naar Canada te gaan, daar het al weer drie jaar geleden was dat we daar geweest waren. We zouden begin september vertrekken en tegen het eind van het jaar, of gedurende het begin van het nieuwe jaar terugkeren. Eind augustus was de grote zaal klaar genoeg om er een bijeenkomst te houden en dat deden we dan ook. Op de zondagmorgen kwamen we daar samen in plaats van in het oude gebouw in Gentbrugge, en wat een geweldige vreugdevolle samenkomst dat was. Het grote werk was nu gedaan, maar er moesten nog heel veel kleinere dingen gedaan worden en die nemen dikwijls de meeste tijd. Het gebouw zou pas het volgende jaar officieel in gebruik gaan en dan zou zich een totaal andere verrassing aanbieden………………..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

 

Nr.184 eindigde met: “We zijn nu aan nr.184 en ik denk er aan om te stoppen bij nr.200. Ik wil nog een heel aantal hoogtepunten aanhalen uit de volgende jaren en vertellen hoe de Heer ons geleid heeft, Marina gespaard heeft en in onze noden voorzien heeft, heel interessant, wacht maar………………………..!” (Zie richardandmarina.net).

Een van die hoogtepunten was onze ervaring met Gods wonderbaarlijke voorzieningen voor Zijn kinderen, door Zijn kinderen. De Heer had ons geroepen om de onnaspeurlijke rijkdom van Christus te verkondigen en gemeenten/kerken te stichten. Volgens de Bijbel is een kerk geen gebouw, maar een groep gelovigen. Maar als zo’n groep te groot wordt, is er nood aan een gebouw. Toen wij in België begonnen hadden alle samenkomsten plaats in woonkamers, maar toen er mensen tot geloof kwamen en gedoopt werden diende er met een gemeente begonnen te worden. Dat gebeurde enkele malen in ons huis, totdat er niet meer genoeg ruimte was en we voor een gebouw moesten uitzien. De eerste maal was dat in Antwerpen, waar we een oude winkel huurden en inrichtten en daar begonnen samen te komen op zondag. We ontdekten al spoedig dat naast het prediken en onderwijzen, wij ook aan gebouwen moesten werken. Ik heb in totaal aan zo’n zeven “kerken” gewerkt, sommigen enkele maanden, anderen veel langer. De laatste en zwaartste was in Gent.

Er waren twee gemeenten in die stad, één aan de zuidkant in Gentbrugge en de andere aan de noordelijke kant in Mariakerke. Zoals al eerder vernoemd moest de Mariakerkegemeente verschillende malen verhuizen. En nu was dat opnieuw het geval en men wist niet waar naar toe. Er werd daarom overeengekomen om voor enige tijd samen te komen op zondag in het gebouw in Gentbrugge, maar natuurlijk was dat geen bevredigende oplossing. Er werd gebeden en gezocht naar een durende oplossing. Uiteindelijk werd er besloten om samen met de twee gemeenten een gebouw te kopen, omdat één gemeente dat financieel niet aankon.

Maar nu moesten we zien hoe iedereen daarover dacht en op hoeveel financieën we konden rekenen. Er werd een brief opgesteld voor al de leden van de gemeente en ook voor sommige andere gemeenten, waarin werd gevraagd hoeveel zij konden geven als gift en/of als een renteloze lening. Het resultaat was wonderbaarlijk, er werd zoveel beloofd dat we met goede moed konden gaan zoeken voor een eigen gebouw. Het was duidelijk dat de Heer met ons was en we dankten Hem daarvoor. Ik ga u alle detailles besparen, laat het volstaan te vertellen dat we een gebouw vonden, een woonhuis met een grote zaal er achter die als drukkerij gediend had. Het werd gekocht en de renovaties konden beginnen, maar er was één probleem, ons geld was bijna op, dus nu wat? We zouden spoedig ontdekken dat de Heer een paar verassingen voor ons in petto had……..! (Ga naar Overpeinzingen).

 

Nr.183 eindigde met: “Jezus was Zijn gemeente in Belgie aan het bouwen, stap voor stap, en op dat ogenblik, zonder mijn inbreng, geweldig………!” (Zie richardandmarina.net).

De Heer had verschillende nieuwe werkers aan ons team toegevoegd. In 1990, Rosario en Anita Anastasi, actief in Limburg. In ’91, kwamen Eric en Lut Rutten van Limburg in West Vlaanderen helpen, een goed werk verrichtende met Bijbelsudies, prediking en counseling. Eric Shrapen en zijn vrouw kwamen meewerken in 1992, in evangelisatie en onderwijs, voornamelijk in Limburg. En er zouden er nog meer volgen. We waren heel dankbaar voor hen allen, vooral na mijn twee hartinfarcten en rugoperatie. Ik merkte heel goed dat ik niet meer dezelfde energie had als hiervoor. en het duurde nogal voordat ik me weer echt kon inzetten.

Door verschil van mening over leerstellige zaken, verliet een kleine groep gelovigen de gemeente in Gentbrugge in de herfst van ’94, hetgeen heel pijnlijk was omdat deze mensen ons zeer dierbaar waren. Maar deze dingen gebeuren nu eenmaal, denk eens aan die twee grote apostelen, Paulus en Barnabas die uiteen gingen door verschil van mening.

We waren heel dankbaar voor Pete en Joanna Gifford die met ons samenwerkten in Gent. Zij waren voornamelijk betrokken bij de gemeente in Gentbrugge, terwijl Marina en ik ons meer toelegden op Mariakerke. Pete was ook heel actief met jeugdwerk bezig, met de zomerkampen en jeugdweekenden. Marina was ook vele jaren actief met kampwerk, zowel kinderkamp als jeugdkampen. Zij had natuurlijk altijd haar accordion mee waarmee zij meestal de zang begeleidde, maar ook sommige kinderen en jonge mensen speelden er graag mee.

In 1996 zijn wij naar Canada geweest voor een “home assignment” van april tot Juli. Het was heel fijn Rosa weer te zien na bijna 3 jaar en ook tijd de kunnen doorbrengen met onze thuisgemeente en andere gemeenten en personen die voor ons baden en ons ondersteunden. Het was altijd zo bemoedigend voor hen te horen wat de Heer aan het doen was in België door hun gebed en ondersteuning.

Enige tijd geleden schreef ik het volgende, “De oorspronkelijke bedoeling van “Overpeinzingen” was niet zozeer een verhaal te schrijven over het werk, maar over ons persoonlijke leven, waar het werk natuurlijk deel van uit maakt. Het is “ons” verhaal, ons getuigenis over hoe wij de echtheid van God ervaren, Zijn tegenwoordigheid, Zijn leiding, Zijn voorzieningen, Zijn bescherming, Zijn trouw en Zijn zegen.” We zijn nu aan nr.184 en ik denk er aan om te stoppen bij nr.200. Ik wil nog een heel aantal hoogtepunten aanhalen uit de volgende jaren en vertellen hoe de Heer ons geleid heeft, Marina gespaard heeft en in onze noden voorzien heeft, heel interessant, wacht maar………………………..!

 

 

Nr.182 eindigde met: “Na tien dagen mocht ik naar huis, maar niet voor lang, wij wisten toen niet dat we hier spoedig zouden terug zijn…………!” (Zie richardandmarina.net).

De cardioloog had mij verteld dat ik 20% van mijn hart kwijt was en het dus rustig aan moest doen. Ik vond het moeilijk een heel aantal Bijbelstudies en predikingen te moeten afzeggen. Mijn lieve echtgenote zorgde goed voor mij. Op een namiddag stond ik gebukt wat onkruid te trekken, toen ik mij al bukkende wat draaide, hoorde ik een soort plof in mijn onderrug. Ik stond recht en voelde een doffe pijn daar, maar het viel mee en het was dragelijk toen we bezoek kregen uit Antwerpen.

Maar toen ik de volgende morgen op het bed zittende mijn kous wou aandoen, schoot de pijn door mijn rug en toen ik rechtop stond kon ik mijn linkervoet niet op de grond krijgen. Het was echt erg. Marina belde de dokter die mij een spuit voor de pijn gaf. Hij keek mij aan en zei toen, “Ik heb nog nooit iemand zo wit gezien.” Ik heb een hele week met mijn benen op hoge kussens in bed gelegen, maar het beterde niet en dus kwam de dokter terug en belde een ambulance die mij terug bracht naar de kliniek. Ik verbleef daar voor een week terwijl ze foto’s en zo namen en tot de conclusie kwamen dat ik een hernia had en geopereerd moest worden. De dag na de operatie lag ik ‘s avonds in bed en ging er plotseling een alarm af. De verpleegster draaide het voeteneind van mijn bed omhoog, waardoor mijn hoofd lager was. Er werd bloed afgenomen en kort daarop kwam het nieuws dat ik een tweede hartinfarct had. En dus terug naar de intensieve afdeling. Na tien dagen mocht ik weer naar huis maar moest in bed blijven. Om het verhaal kort te houden, in het geheel lag ik 55 dagen op mijn rug. “God heeft ons geen kalme reis beloofd, maar wel een behouden aankomst.” 🙂

Tegelijkertijd, terwijl ik voor enige tijd uitgeschakeld was ging het werk van de Heer door. Er kwamen nog steeds mensen tot geloof en werden aan de gemeenten toegevoegd. Maar toch waren dingen aan het veranderen. De eerste 20 jaar was de pioniersfase geweest waarin velen tot de Heer kwamen en veel gemeenten gesticht werden, maar nu kwamen we aan de stabilizerende fase. Er was meer structuur nodig, de gelovigen moesten groeien en leiders dienden gevormd te worden. De bekering van zoveel mensen was natuurlijk geweldig geweest, maar deze fase, waarin mensen en gemeenten tot volwassenheid kwamen en velen actief werden in zondagsschool werk, kamp activiteiten, leiderschap in de gemeente en andere activiteiten was ook echt belonend. Jezus was Zijn gemeente in Belgie aan het bouwen, stap voor stap, en op dat ogenblik, zonder mijn inbreng, geweldig……………! (Ga naar Overpeinzingen).

 

Nr.181 eindigde met: “Hij (de dokter) dacht dat ik aan het hyperventileren was en zei me te gaan liggen en voor een uurtje te rusten. Als het niet beter werd hem te bellen. En het werd niet beter, dus kwam hij terug, schreef een briefje en zei naar de spoedafdeling van het ziekenhuis te gaan…………!” (Zie richardandmarina.net).

Daar aangekomen gaf ik een verpleegster het doktersbriefje dat ze las en onmiddelijk een brandard nam en me zei te gaan liggen. Ik had een glimlach op mijn gezicht en toen ze dat zag zei ze, “Mijnheer Haverkamp, u hebt een hartinfarct, dat is niet om te lachen hoor.” Ik geloof dat mijn glimlach nog groter werd toen ik tegen haar zei, “Maakt u geen zorgen, moest er iets gebeuren, ik ben klaar om te gaan en ik weet ook waar ik heenga.” Ze keek me heel verbaasd aan en zei, “Die woorden hebben we hier nog nooit gehoord.” Ik werd naar de intensieve afdeling gebracht en er werden allerlei dingen aan mij vast gehecht. De tweede nacht werd ik om middernacht wakker, trok alle dingen van mij af en stapte uit bed. Natuurlijk ging meteen het alarm af en kwam een verpleegster aanrennen die vroeg wat ik aan het doen was. Ik zei dat ik een bad ging nemen. “Maar dat mag u niet doen” zei ze. “O jawel hoor”, zei ik, “ik ben oud genoeg om zelf te beslissen.” (Ik besefte niet dat ik aan het hallucineren was).

Er kwam een tweede verpleegster bij die zei, “Mijnheer Haverkamp, wij hebben het gezag hier in de kliniek.” Dat woord ‘gezag’ deed me iets en ik dacht, “O ja, de Bijbel zegt dat we ons aan gezag moeten onderwerpen.” Dus zei ik “okee”, draaide me om en stapte terug in bed. De volgende morgen herinnerde ik me alles en bood mijn verontschuldigingen aan, maar de verpleegsters lachten en zeiden dat die dingen regelmatig gebeuren als gevolg van de medicatie. We hebben toen allemaal maar eens goed gelachen.

God zij dank dat Marina haar Belgische rijbewijs had gehaald toen wij voor een korte periode in het gemeentegebouw in Eeklo woonden, nadat wij uit Canada waren teruggekomen. Net tegenover ons was de rijschool en Marina was daar naar toegegaan en had daar haar schriftelijk examen en haar  praktisch examen gedaan. Een vriend die rijinstructeur was had mij gezegd dat Marina het nooit zou halen omwille van haar leeftijd en taalproblemen, omdat de vragen zo lastig zijn. Maar ze is er goed doorgekomen en geeft alle eer aan de Heer daarvoor. Wat een zegen dat ze nu kon rijden en mij zo ook kon bezoeken in de kliniek.

Na tien dagen mocht ik naar huis, maar niet voor lang, wij wisten toen niet dat we hier spoedig zouden terug zijn………………! (Ga naar Overpeinzingen)>