Nr.162 eindigde met: “……….hoe wij de echtheid van God ervaren hebben, Zijn tegenwoordigheid, Zijn leiding, Zijn voorzieningen, Zijn bescherming, Zijn trouw en Zijn zegen en daar gaan we dan ook de volgende keer op terug komen……….!”

Maar dat betekent niet dat God ons altijd behoedt van moeilijkheden, beproevingen en problemen, maar Hij helpt ons er wel door. Vergeef mij a.u.b. dat ik even vooruit spring naar nu, 12-18-2015. Vier weken geleden gaf onze dokter, na bemerkt te hebben dat Marina bloed aan het verliezen was, de opdracht een colonoscopie te doen. Dit was nogal een beproeving voor Marina, vooral de voorbereiding. Ze moest iets drinken dat haar voordurend naar het toilet deed gaan om haar darmen te reinigen. De volgende dag gingen we naar de vierde verdieping van de kliniek voor de colonoscopie. De verpleegster zei mij naar beneden te gaan en daar te wachten, ze zouden Marina wel bij mij brengen als het gedaan was.

Maar ze verscheen maar niet, in plaats kwam er een man naar mij toe die zei dat ik naar boven moest gaan omdat de dokter mij wou spreken. Die toonde mij beelden van een paar bloedende tumoren in haar darmen. Hij had een biopsie genomen en meestal duurt dat 4 tot 6 weken voordat ze het resultaat hebben, maar hij zei dat hij er haast achter zou zetten en dat we het binnen een week zouden hebben. Het resultaat was niet goed, kanker. Er volgden nog onderzoeken en dokters en kliniekbezoeken. De conclusie, Marina moet geopereerd worden. Er werd een datum gezet, 16 december.

De operatie was succesvol, prijs de Heer. Maar toen ik vertrok na haar gezien te hebben toen ze uit de herstelkamer kwam en ze zich voelde en er uit zag als een wrak, reed ik tamelijk bezorgd naar huis. Maar vanmorgen belde ze mij en sprak met een heldere stem. Toen ik daar in de namiddag aankwam zat ze recht op in bed met een grote glimlach op haar gezicht. Iets later kwam een verpleegster en ging met haar wandelen. Voor mij was dit een wonder. Met een zwak hart en een niet al te sterke conditie en dan zulk een operatie, en haar dan de volgende dag al te zien lachen terwijl ze rond wandelde, wonderbaarlijk, God zij geloofd. Maar ze is er nog niet en zonder twijfel gaan er nog wel wat moeilijke dagen komen.

Er gebeurde iets grappigs. Ik belde vanmorgen naar de kliniek om te zien hoe het met Marina was. Een stem zei, “Met Marina.” Ik was stomverbaasd en vroeg, “Ben jij dat Marina?” “Ja” kwam het antwoord. Ik zei, ” O honey, hoe is het met je?” Het was even stil en toen, “Ik ben uw vrouw niet meneer, ik ben de verpleegster en mijn naam is ook Marina, maar ik vind het niet erg “honey” genoemd te worden.” We hebben allebei eens goed gelachen…………….! 🙂 (Ga naar Overpeinzingen).